Kabanata 4

     "Calli, you're finally awake" sigaw ni Freya, tumakbo a siya sa may kabilang mesa para kumuha ng mineral bottle at binigay sakin. Ramdam ko din ang haplos ng mga palad niya sa likod ko "Kanina pa kita ginigising, umiiyak ka habang natutulog, yung papa mo kanina pa tawag ng tawag sayo" bakas sa boses niya ang matinding kaba at pag-aalala.

     Iginala ko ang mga mata ko sa apat ng sulok na kwarto, nasa student disciplinary office pala ako. Nakatulog ako kakaintay kay Freya, para iwan ng pormal sa kanya ang mga papeles na pinirmahan ko.

     "Are you okay? Why are you crying" tanong niya habang nililigpit ang mga gamit sa lamesa "Natagalan ako kasi may inasikaso ako, sabi mo kasi dun-" hindi pa siya tapos sa sinasabi niya ng nagsalita ako, tinanong ko kung anong oras na "7:38 na" nabilaukan ako ng kaunti sa tubing iinom ko ng ma realize ko na dalawang oras mahigit na ako dito.

     Kahit na medyo di parin ako nakaka recover sa napakasamang panaginip ko ay dali dali akong tumayo at nag paalam kay Freya "Frey, babalikan ko ito bukas, at may report dyan na kailangan natin ihandle bukas ng umaga, for now kailangan ko ng umalis dahil hinahanap na ako ni Papa" at tuluyan kong nilisan ang office. Habang naglalakad palabas ng campus ay tinawagan ko si Papa para kompirmahin kung ang nangyayari. Huling naalala ko yung tawag niya na pinapapunta ako ng hospital at yung kay Tristan na bukas hahatulan.

     "Pa, where are you now?" takot man akong marinig ang isasagot ni papa ay tinanong ko parin, dahil ayokong lamunin ako ng mga naiisip ko.

     "Nasa bahay na kami anak, bakit antagal mo, kanina pa ako tawag ng tawag. You better go home na, dito ko na lang sasabi-"

     "No Pa, tell me now what's really happening, please" pag putol ko sa sasabihin niya, hindi ko na kakayanin ang ilang oras na paghinintay para malaman ang totoong nangyari. Baka sa oras na yun tuluyan akong mawala sa sarili ko, having those really really bad dreams, loosing Coleen will be my end to.

     "Si Coleen kasi nahulog sa hagdan ng school nila" my heart automatically beat so freaking fast.

     "Nabalian siya kaya dinala namin sa hospital kanina, but she's okay now. Naka uwi na kami, umuwi ka na rin kasi gabi na. Or, you wante to fetch you?" halos maubos ang hangin sa loob ng baga ko para lang ilabas lahat ng pangamba ko. It's good na yon lang ang nangyari kasi kung yung panaginip ko, ewan kong san ako pupulutin. Tinangihan ko ang offer ni Papa na sunduin ako, at nagmadaling umuwi.

     "Ate" mahabang sabi at maligalig na salubong sakin ni Troy, our youngest. Niyakap ko siya ng mahigpit than I usually do.

     "Ate will be very sad if I lose you" I murmur and I think Troy heard it, he even reply it "You won't lose me Ate, I'll never leave you. You know that I really love you and Ate Coleen" she smile with his teeth that give me relief.

     Tumango ako sa kanya, at hinila na ako papunta sa loob kung saan si Papa at Coleen naka upo. Dumirito ako sa tabi ni Coleen para e check siya

     "How are you, who did this to you. We're going to sue them. Ate will make sure that justice will be served"

     She smile at me then her left hand hold my right hand. "Ate, I'm okay now, don't worry. Nadulas lang ako, it was my own fault. Hindi ako nagingat, but now I'm okay now." tinignan niya ako mata sa mata at ramdam ko ang sinsiridad niya. Para akong nabunutan ng tinik sa narinig ko.

     Hindi ko mapigilan ang sarili ko, niyakap ko siya at hindi ko napansin na umaagos na pala ang mga butil ng luha ko sa pisngi ko, pinahid pa ni Coleen. I'm the oldest pero ako ang mas iyakin, my siblings are brave, unlike me. Kunting kibot lang pag tungkol sa kanila nababaliw ako dahil sa pag aalala.

     "Oh, andito kana pala Calli" si Mama galing sa kusina, naka suot pa siya ng apron. Kaya pala may naamoy akong mabango, nagluto ata si Mama.

Tinakbo ang pagitan namin at niyakap siya, habang yakap yakap siya ay di ko maiwasang umiyak habang tinatawag siya, sa bawat hikbi ko ay ang paghapuhap niya sa likod ko. She's trying to hush me.

     Kinalas ni Mama ang yakap ko sa kanya at hinarap ako sa kanya para malinaw niyang maaninag ang mga mata ko. "What happened, mugto yang mata mo, did you cry?" she ask even though she already know the answer.

     "Yeah, I was just worried. Maybe I overreacted, that's why" I wipe my own tears and smile at her. Seeing her smile makes me my heart calm down. It was just a bad dream, kalimutan at huwag na dapat isipan pa.

     "Ma, I love you. I love Papa, Colee and Troy." And hug her tighter. I hear her say "I love you too, we love you".

     After that we decided to eat, tapos na din pala si Mama magluto. We shared the most delicious dinner. Like we usually do, nagkamustahan at unting tuksuhan especially Troy, he lovey to tease his Ate Colee and sometimes me.

     "Oh tama na, baka tuluyan ng mapikon yang Ate mo, Troy" si Mama with her soothing voice.

     "Mama, if Ate Colee will go to hospital again,can I come with her. I want to see Doctors?" si Troy, ganyan siya pag nakakapunta ng Hospital naalala niyang gusto niyang maging Doctor. Minsan kasi of he see me drawing for my plates, sasabihin niya he wants to be an Architect, minsan Engineer. But when we ask them between Architectan and being a Doctor he always choose to be Doctor, same as goes to Engineer.

     Mama, agree with his kaya tuwang tuwa siya but Papa, give him some precaution when he will go there. Mabilis kausap si Troy kaya wala naging problema.

     "Ma, if Troy wants to be a Doctor, Ate Calli wants to be Film Director..." she stop, like she's still thinking about her. What she wants to be in the future.

     "Ma, Pa, why can't I see my future?" bago paan siya yumuko ay kitang kitang ang pagkadismaya niya. She's like disappointed with her self.

     "Colee, it's okay, you're still young. You have a lot of time to think about it. Your Papa and I wouldn't force you. You have your will to choose your path" even Mama will not say those words we know. They always make sure na ang mga bagay na ginagawa naming magkakapatid ay masaya kami at hindi labag sa loob namin

     Nabuhayan si Colee sa sinabi ni Mama, at sumilay ang ngiti sa kanyang labi. Nagsimula ulit na mangulit si Troy that makes us laugh.

     I didn't hear anything but a peacefulness of our home. When I say peacefulness it's Troy's loud laughs, Colee's giggles and my Parents sweet talks. And I can't ask for more.