KABANATA 49

Alexena

Fck. Mukhang tama nga ang pinag-isipan kong desisyon—ang mag-resign para hindi na kami parehong mahirapan pa ng ganito, lalo na ito.

Hays. Alam ko na parang tinatakbuhan ko na naman ang mga bagay at napakaduwag ko. Pero iyon lang kasi ang kaya kong gawin at naiisip na paraan para pagaanin ang sitwasyon sa pagitan namin lalo pa at nakikita kong nahihirapan ito, kung gaano ito nilalamon ng galit dahil sa akin. Mas mainam talaga siguro na mawala na lang ulit ako sa eksena, sa buhay nito mismo ng tuluyan, 'yong totohanan na talaga para sa ikabubuti nito.

Dumaan ang mahabang katahimikan, ngunit hindi pa rin ako mapakali.

Alam ko kasing ayaw nito sa presensiya ko, ramdam ko naman at alam na alam ko iyon.

Nang magtagal pa ay tumayo na ako nang hindi pa rin dumadating ang mga kasama namin sa opisina. Hindi ko mapigilang isipin na parang nananadya ang pagkakataon.

Gusto ko tuloy magmura nang sobrang lutong.

Nag-umpisa na akong maglakad at pasimple itong tiningnan nang malapit na ako