⚠️⚠️⚠️Parang paulit-ulit na sinasaksak ang puso ko. Wala akong magawa kundi umiyak habang naririnig ko ang pagpapahirap nila kay Arc. Ayaw kong dumilat. Ayaw kong makita siyang nasasaktan.Hindi ko kaya. Sana pinatay na lang ako ni Leo. Mas gugustuhin ko pang mamatay kaysa makitang binubugbog si Arc.“L-Leo, please! Tama na ‘to. Tama na!” sigaw ko.“Tahimik! Ako ang magsasabi kung kailan hihinto ang palabas! Dumilat ka! Panoorin mo siya!”Idiniin niya sa sentido ko ang baril kaya sapilitan akong dumilat. Natanaw ko si Arc na pilit tumatayo. Dumudugo ang noo niya at sumusuka na rin siya ng dugo. Kapag nagpatuloy sila sa pananakit sa kanya, mamamatay siya. Kapag hindi siya lumaban, mas lalo siyang masasaktan.Wala na ba talagang tutulong sa amin? Ito na ba ang katapusan namin? Ito ba talaga ang nakatadhanang mangyari? Wala na bang plot twist ‘to? Tahimik akong nagdasal na sana may dumating na tulong. Na kung isa lang ang makakaligtas sa amin, sana si Arc ‘yon. At tila ba may nakarin
Mabilis na lumipas ang isang linggo pero wala pa ring pagbabago sa sitwasyon ni Arc. Pinayagan na ako ng doktor na ma-discharge noong ikatlong araw ko dito sa ospital. Kaya naman nakakapasok na rin ako sa kwarto ni Arc.Sa loob ng pitong araw niyang pagtulog, ni minsan hindi ako umalis sa tabi niya. Palagi ko siyang kinakausap at hinihintay na sumagot siya. Ako rin ang nagpupunas sa katawan niya. Tuwing ikalawang araw naman, inaahitan ko siya para hindi humaba ang mga facial hairs niya. Si Arc kasi, mahilig siyang mag-ahit. Alam niyang mabilis mairita ang balat ko sa bigote o balbas niya.Isang linggo na. At sobrang sakit pa rin. Walang araw na hindi ako umiyak. Gabi-gabi akong hindi makatulog. Umaasa kasi ako na gigising siya bigla. Gusto ko...kapag nagising siya, ako ang una niyang makikita.“Arc, gumising ka na, please. Idilat mo na ‘yang mga mata mo. Miss na miss na kita. Durog na durog na ang puso ko sa bawat araw na hindi ka gumigising. ‘Di ba ayaw mo akong umiiyak? Kaya gumisi
“I told you already, you shouldn't force him to remember. Sa ginagawa ninyo, mas lalo siyang mahihirapang maka-recover. You should all work together to help him.”Paulit-ulit tumatakbo sa isip ko ang bilin ng doktor. Alam kong mali ako. Hindi ko dapat ipinilit na maalala niya ako. Naubusan lang talaga ako ng pasensya kahapon.Hindi ko kasi matanggap na nakalimutan niya ako. Sobrang sakit. Napaangat ako ng tingin nang bumukas ang pinto ng kwarto ko. Sinamahan ako ni mama dito sa condo dahil nag-aalala raw siya sa akin. “Lian, wala ka bang lakad ngayong araw?” tanong ni mama.Umiling ako. “Wala po.”“Hindi mo ba...dadalawin si Arc?” Hindi ako kumibo. Galit siya sa akin kahapon pa lang. Kaya alam kong ayaw niya akong makita. At para saan pa? Hindi naman niya ako maaalala. Baka ako pa ang maging dahilan kung bakit tuluyang mabura ang alaala niya. “P’wede mo naman siyang dalawin. Pero iwasan lang nating ma-stress ang isip niya,” sabi pa ni mama.Bumuntonghininga ako. Alam kong kukuliti
Kailan ba ako titigilan ng kamalasan? Dalawang taon lang akong pinagpahinga ni tadhana tapos ngayon heto na naman?Hindi ko mapigilang umiyak sa takot. Gustuhin ko mang sumigaw, hindi ko magawa dahil nakatakip pa rin ang kamay niya sa bibig ko. At kahit itulak ko siya hindi naman siya natitinag.“You’re still a crybaby.”Bumukas ang ilaw sa buong unit at bahagya pa akong nasilaw. Pero nang bumalik sa normal ang paningin ko ay nakilala ko kaagad ang lalaking kaharap ko. Binitawan niya ako at hindi rin ako makakilos sa kinatatayuan ko. Nanlalaki ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Inakala ko pang nananaginip lang ako pero nang kurutin ko ang sarili ko ay hindi naman ako nagising.Totoo nga. Totoo siya.“A-Anong...pa’nong...imposible,” nauutal kong sambit. “Arc?”Ngumisi siya. “That’s my name. Nice to see you again, my step-sister.”Step-sister. Tinawag niya akong step-sister kaya sa tingin ko ay hindi pa rin siya nakakaalala. Pero nagtataka talaga ako kung bakit siya nandito.“A
He started moving in and out of me in a slow pace. My nails were digging his back as I hugged him tight. This brought back so many memories in my mind. Those days and nights that we spent together, with our bodies connected to each other, as we moved at the same pace and rhythm. “Fuck! You’re still fucking tight!” he groaned against my ears.“F-Faster, p-please,” I moaned.He chuckled then he bit my ear. It added to the fire within me. I felt so hot and needy. My body craved him so much. I missed him so damn much.Napaawang ang labi ko nang bumilis ang paggalaw niya sa ibabaw ko. Humigpit ang pagkapit ko sa likod niya at ipinulupot ko ang aking binti sa kanyang beywang. Ramdam ko ang pawis sa mga katawan namin bunga ng aming ginagawa. He thrusted inside me deeper and harder and after a few more thrusts, I cummed. It didn't take him a few minutes before he released his seeds inside me.Pareho naming habol ang aming hininga pagkatapos. Humiga siya sa tabi ko at niyakap ako. “Let’s s
Kinabukasan ay nagising ako mula sa napakasarap na pagtulog. Hindi ako kaagad nagmulat ng mata dahil dinadama ko pa ang yakap ni Arc sa katawan ko. Gustong-gusto ko talaga siyang katabi matulog. Bukod sa mainit ang katawan niya, ramdam ko na ligtas ako kapag nasa tabi ko siya. Mayamaya lang ay naramdaman ko ang pagpapaulan ni Arc ng halik sa pisngi ko. Napangiti ako at dumilat para tingnan siya. Hindi naman siya mukhang bagong gising. Sobrang gwapo niya pa rin e. Kung gigising ako araw-araw na siya ang nakikita ko, paniguradong palaging maganda ang araw ko. “Good morning, baby,” he greeted me with his raspy voice.“Good morning, my baby,” I copied him.He chuckled then planted a kiss on my lips. It was just a quick bit sweet kiss that melted my heart. “What do you want for breakfast?” he asked. Nag-isip ako saglit. Pero nagsalita siya ulit. “Don’t think too hard. You can just say my name if you want.”Natawa ako sa kalokohan niya. “Tumigil ka. Pinagod mo nga ako magdamag e.”“I’m
“Hindi na ako makikipagkita sa inyo ni Arc. Pero handa akong pagbayaran ang mga kasalanan ko. Kung magsasampa kayo ng demanda, handa akong harapin ‘yon.”Umiling ako. “Para saan pa? Dalawang taon na ang lumipas. Siguro naman natuto ka na sa mga pagkakamali mo.”Ayaw ko nang ungkatin pa ang mga nangyari. Lahat kami ay nagmahal lang. Lahat naging biktima ng pag-ibig. Ang pagkakamali lang nila, masyado silang nagpabulag sa pagmamahal. Nagawa nilang manakit ng ibang tao dahil lang nagmamahal sila.“Ngayon naiintindihan ko na,” sabi ni Marianne. “Kung bakit mahal na mahal ka ni Arc. Dahil malinis ang puso mo. Hindi ko alam kung paano mo ako nagawang mapatawad. Sa laki ng kasalanan ko sa ‘yo, may karapatan kang isumpa ako.”Ngumisi ako. “Hindi pa naman kita napapatawad.”Natigilan siya. “Ayaw ko lang ungkatin pa ang nakaraan pero hindi pa din kita napapatawad. Hindi ko alam kung kailan pero darating din ang araw na mapapatawad kita.”Ngumiti siya. “Naiintindihan ko. Sige na, aalis na ako.
I fell asleep in his car during the ride to his condo. Naramdaman ko ang paghinto ng sasakyan pero tinatamad akong dumilat. Narinig ko ang pagbukas at sara ng pinto bago binuksan ni Arc ang pinto sa tabi ko.“Baby, we’re here,” he whispered.Gumalaw ako para yumakap sa kanya. Inaantok na talaga ako kaya ayaw ko nang maglakad.“Do you want me to carry you?” he asked.Hindi ako kumibo. Mayamaya lang ay naramdaman kong para akong lumulutang. Iyon pala ay binuhat niya na ako paakyat sa condo niya. Pagdating sa kwarto ay marahan niya akong inilapag sa kama. Maingat niya ring tinanggal ang sandals ko at kinumutan ako. He kissed my forehead before he switched off the lights.“Goodnight,” he whispered.Kinabukasan ay nagising ako dahil parang bumabaliktad ang sikmura ko. Tumakbo kaagad ako papuntang banyo para doon sumuka. Nakakapit ako sa toilet bowl habang pilit na inilalabas ang laman ng tiyan ko. Pero hanggang duwal lang naman ang aking nagawa. Tumayo ako at naghilamos sa lababo para ma