Kabanata 102

Takbo lakad ang ginawa ko makarating lang kaagad sa ICU, habang si Fred, nakasunod lang sa akin at karga pa rin si Widmark.

“Mama, hintayin mo po kami.” Antok na boses ni Widmark ang nagpabagal sa paglalakad ko.

Humihikbi akong lumingon sa kanila. Kaagad naman akong niyapos ni Fred at hinaplos ang balikat.

“Kumalma ka naman muna, Gwin—” Bakas rin ang kaba sa boses ni Fred, pero nanatili pa rin siyang kalmado, hindi gaya ko na kanina pa nanginginig sa kaba. Kanina pa nag-aalala.

Kung ano-ano na nga ang pumapasok sa utak ko. Naalala ko pa ang mga nagawang tulong sa akin ni Aling Taning; sa amin ni Widmark.

“Mama, bakit ka po umiiyak? Saan po tayo pupunta?” Parang maiiyak na tanong ni Widmark. Nagpalinga-linga na rin siya sa paligid.

Alam ko nagtataka siya, kung bakit nandito kami sa hospital. Gusto na kasi niyang umuwi, kanina pa. Nakatulog na nga lang ulit sa kotse habang papunta kami rito.

“Mama… hindi naman po to bahay ni Papa Fred. Hospital po ‘to. Ipapagamot n’yo po ba ako