Kabanata 96

Kabanata 96

Nagulat man ako sa sabay na pagtalon ni Widmark at putok ng baril, nagawa ko pa rin na saluhin ang anak ko.

Bumuhos ang luha ko habang yapos siya. “Ayos ka lang ba, Anak?” Binaba ko siya “Walang masakit sa’yo?” Kinapa ko rin ang buong katawan niya.

Sinisiguro ko na hindi siya ang natamaan ng bala. Pero ang tingin ko nasa malaking butas pa rin. Hinihintay kong sumilip si Gwin. Hinintay ko na bumaba siya pero wala. Ang narinig ko ay ang kumusyon mula sa taas. Mga sigaw at da*ng.

“Anak, may sakit ba sa’yo?” Hinawakan ko ang sugat sa noo niya. Pinahid ang tuyong dugo sa gilid no’n.

“Wala po—’ Kasabay ng sagot niya ay pagpilig ng ulo niya, sabay ang paglandas ng masaganang luha mula sa mga mata niya.

‘Shhh … tahan na Anak, nandito na si Papa. Wala nang mananakit sa’yo—”

“Walang hiya ka, Gwin! Sinira mo ang mga plano ko!” Sabay kaming napatingin sa taas ni Widmark nang marinig ang nanggagalaiting sikmat ni Mitch.

Kumabog pa lalo ang dibdib ko. Natatakot ako sa maaring