Audrey was begging. Begging for his love. He wanted to ask why? But does it matter?Hindi niya alam ang sasabihin sa babae. Pero gusto niya itong hawakan at kabigin papunta sa kaniya para lang yakapin, pero hindi niya iyon ginawa. Ayaw niyang umasa ang babae. Ayaw niyang magpadalos-dalos sa mga ginagawa niya.Paano kung naguguluhan lang din siya? Paano kung naghahanap lang siya ng pagbabalingan ng atensiyon niya para lang makalimutan si Klarisse?At kung gawin niya na kabigin ito, paano kung mag-assume ito na gusto niya rin ito? Mas magkakaroon siya ng malaking problema lalo pa at kilala na niya ang ugali ng babae na para bang what Audrey wants, what Audrey gets.Tumingin ulit si Audrey sa kaniya. Mas malamlam ang mga mata nito, mas malungkot. Nakikiusap ang mga mata nitong nakatitig sa kaniya.Heto, isang babae, isang matagumpay na babae ang kusang lumalapit sa kaniya para mahalin niya. Pero siya? Pilit niyang iniiwasan ang babae dahil sa maraming dahilan. Isa na roon si Klarisse.“W
Habang inihahatid ng tingin ni Michael si Audrey ay hindi niya maiwasan ang mapailing. He knows there is something she is hiding. At aalamin niya iyon kahit na ano ang mangyari. If he's being paranoid and being judgemental, ngayon pa lang ay magso-sorry na siya. Pero malakas talaga ang kutob niya. He trusts his human instincts. May nagsasabi sa likod ng isip niya na tama ang kutob niya. He feels it within his bones. Nang hindi niya na makita si Audrey ay saka niya tiningnan ang gawi ng taong nakita niya kanina. Wala na ang tao, pero ang kotse na kinatatayuan nito kanina ay naroon at naka-park pa rin. Napailing siya nang kumabog ang puso niya. Ang kabog na alam niyang hindi siya tatantanan hanggang hindi niya nalalaman ang totoo.Naglakad si Michael papunta sa kotse na kinatatayuan ng estrangherong hindi niya man lang nakita ang mukha.Nang makarating sa tapat ng kotse ay saka niya kinatok ang bintana ng kotse. Nagbabakasali siyang may tao sa loob at pagbubuksan siya ng bintana. But w
"Bakit? Hindi ba ako sapat para sa iyo?!" namumula sa galit na bulyaw sa kanya ni Michael—ang kanyang kasintahan. Napayuko s'ya dahil sa takot at sakit na nararamdaman n'ya sa mga oras na 'yon. Nasasaktan s'ya sa nakikita n'ya sa lalaking pinahalagahan s'ya. "Sumagot ka naman, Klarisse. Ano ba ang problema?" Hinawakan s'ya nito sa balikat at akmang yayakapin nang bigla s'yang umilag. "A-ayoko na. I-itigil na natin 'tong relasyon natin," nakayuko n'ya pa ring saad sa kasintahan. Pakiramdam n'ya ay papanawan s'ya ng ulirat anumang oras dahil sa pagpipigil sa sarili na maiyak. "Ano? Bakit?!" Hinawakan s'ya nito sa baba pero umatras uli s'ya. "Hindi na kita mahal." Pinilit n'yang hindi mautal sa binitawan n'yang salita. Narinig n'ya ang pagtawa nang pagak ni Michael. "Ano ba naman 'to, Klarisse?" Lumapit ang lalaki sa kanya. Iiwas uli sana s'ya pero hinawakan agad nito ang kamay n'ya, yinakap s'ya nito nang mahigpit. "Pinilit ka na naman ba ng magulang mo na makipag
Mag-iisang buwan na rin ang nakakaraan nang huli n'yang makita si Michael. Hindi n'ya alam kung sinasadya ba nito na hindi maglandas ang daan nila o parehas lang talaga nilang iniiwasang magkita na dalawa. Kalat na rin sa buong unibersidad nila at buong baranggay ang relasyon n'ya sa nag-iisang tagapagmana ng mga del Prado. Hatid sundo s'ya ni Nathan sa unibersidad na pinapasukan n'ya. Nasasakal s'ya sa pagiging overprotective nito pero hindi n'ya magawang magreklamo. Papunta s'ya sa cafeteria nang tanghaling iyon nang may maulinigan s'yang nag-uusap sa cr ng mga babae. "Talaga? Ang swerte mo naman, girl!" "Oo naman, no? Napakagwapo kaya ni Michael at masarap pa!" malanding sagot naman ng pangalawang boses. Pamilyar sa kanya ang boses na 'yon. Si Charlotte! Ang pinsan ni Nathan. No way! Naninikip ang dibdib n'ya na umalis sa pwesto n'ya dahil hindi n'ya na gusto pang marinig ang susunod pang sasabihin ng dalawa. Nanghihina s'yang napaupo sa isang bench nang lapit
5 years later... "My Gosh, Klara!" bulalas ng kaibigan n'yang si Greta nang dalawin s'ya nito sa bahay nila isang araw. Ayaw n'ya sanang papuntahin ito sa kanila kaso mapilit talaga ang kaibigan. "Sa araw-araw ba naman na ginawa ng Diyos, sa t'wing magkikita tayo ay parati ka na lang may black eye at pasa! Hoy, Klara! Tao ka at hindi punching bag!" Nagngingitngit ito kaya malakas ang boses na nagsasalita. "Sshh! 'Wag kang maingay at baka marinig ka ni Nathan," pagmamakaawa n'ya rito. "Nasisiraan ka na ba?" umiiling na tanong nito. "Nasisiraan ka na nga!" bulyaw uli nito sa kanya. "Hayaan mo na..." Sinadya n'yang bitinin ang pagsasalita upang pakawalan ang mga luha. "Siguro, parusa 'to ng Diyos sa ginawa ko," aniya sa pagitan ng paghikbi."'Wag mong idamay ang Dios sa kahinaan ng loob mo, Klara!" Matalim ang mga matang tinitigan s'ya nito kasabay ng pagbuntong-hininga. "I miss my best friend. Iyong best friend ko na kayang kumilos ayon sa kagustuhan n'ya. Iyong Klarisse na hindi
Nagising si Klarisse dahil sa tadyak sa paahan niya, kaya naman paigik siyang bumangon mula sa pagkakahiga. Nakita niya si Michael na nakatunghay sa harapan niya, may hawak itong tasa na halata pang mainit ang laman dahil sa umuusok pa ito, habang nakangisi sa kanya. “Ang sarap ng buhay natin, ah? Aba, anong oras na, tulog ka pa rin? Ganyan ba talaga kayong mga mahihirap, walang sense of responsibility? Get up!” sigaw nito matapos siyang tuyain. Dahil sa labis na takot ay nagkukumahog siyang tumayo. Naglakad siya papunta sa dresser para kumuha ng T-shirt subalit nang dumaan siya harapan nito ay pinatid siya ng asawa kaya pasubsob siyang nadapa. Sa kagustuhan na huwag masaktan ang mukha ay ang kamay niya ang naitukod niya kaya naman isang nakakabinging sigaw ang pinakawalan niya nang mabali ang kanang kamay niya. “H-help m-me, Nathan, please...” umiiyak niyang samo rito habang hawak ang kamay na nasaktan. Sa pag-aakalang nagbibiro lang ang babae ay tiningnan niya lang ito
Sinungaling kang hayop ka! Sinungaling ka talaga, Nathan! Labis ang galit sa dibdib ni Laura nang malaman ang ginawang kasinungalingan ni Nathan sa magulang nito at sa mga kaibigan niya. Nunca ba namang sabihin na nahulog siya sa hagdan.“Auntie Tess told me that, too. And besides, naniwala kami, dahil ang sabi ng doctor is malnourished ka. Sabagay, kita naman iyon sa katawan mo, eh. Biglang bagsak ng katawan mo, Klarisse.”“Ano ang sabi ng pinsan mo tungkol sa pagiging malnourished ko?”“That you have difficulty dealing with your life? Ni kahit ang kumain ay hindi mo magawa? And you’re being paranoid...”“Paranoid about what?” “That my cousin is having an affair, kahit ang totoo ay wala naman daw siyang kalaguyo. At sabi niya ay sinasaktan mo raw siya, and that you even cut his arm.”“What the hell is he talking about?!” Naikuyom ni Klarisse ang mga kamay niya. Sobra na ang asawa niya! Maging ang sanity niya ay nilalagyan ng bahid para lang masira siya! She can’t take this shit any
Maybe it’s the same old story. But why does my heart beats faster than usual whenever someone utters your name? Maybe it’s the same old story. Pero bakit hindi nakakasawa na pakinggan ang tibok ng puso ko kapag pangalan mo ang binabanggit ng kausap ko.Perhaps, it’s insanity.I miss you. No—I miss you more than words... I want to see you. I want to touch you. Even if it takes forever, I still want to see you, Gang...“Hoy, gaga, natahimik ka na riyan? Okay ka lang ba?” natatawang saad sa kanya ng kaibigan sabay kalabit sa kanya. Pero nang makita ni Greta ang mukha ng kaibigan ay natahimik ito. Sandaling natulala bago siya nilapitan. “Oy, ano ang problema? Bakit ka umiiyak? May masakit ba sa iyo?” nag-aalalang tanong sa kanya ng kaibigan. Inabutan din siya nito ng tissue. Umiling siya, pagkatapos ay inabot niya ang tissue na ibinibigay nito. Sinubukan niyang punasan ang luha niya, but to no avail, patuloy pa rin ang mga iyon sa paglandas. Natatawa siyang lumuluha nang harapin ang kaibi