KWATRO

KABANATA 4 - Must Protect Them

(Conrad POV)

"You're pregnant," sa wakas lumabas ang boses ko at humigpit ang pagkakahawak ko sa kamay niya. "Sigurado ka ba?"

"Positive ang dalawang test. May parehong dalawang pulang guhit ang pregnancy test," sagot niya. "Sigurado ako."

Kinailangan kong labanan ang aking emosyon habang tinutulak ko ang upuan palayo at hinila siya patayo, ay niyakap ko siya ng mahigpit. "Damn, hindi ako makapaniwala." Ako ay magiging isa ng ama. Nakukuha ko talaga lahat ng gusto ko.

Humigpit ang pagkakayakap ko kay Bea. "Napasaya mo ako nang husto," sabi ko malapit sa kanyang tainga, pigil ang mga salitang lumalabas at hindi man lang naghahayag ng mga emosyong dumadaloy sa akin. Ito ay kakaibang emosyon sa loob ko para sa akin, pangalawang kakaibang emosyon dahil ang unang di maipaliwanag na emosyon ay ang pagkakaroon ko ng damdamin para sa isang tao, tulad ng nararamdaman ko para kay Bea . "Magkaka-anak na tayo! Sa ngayon wala na akong mahihiling pa."

Hindi tumugon si Bea at bumitaw ako sa yakap para tingnan ang mga mata niya, nakita ko ang kaunting emosyon doon. Ngayon naiintindihan ko na kung bakit hindi siya kumakain ng maayos ngayong gabi o umiinom ng kanyang alak kahit isa siyang ganadong kumain at uminom. Iniingatan niya ang aming magiging panganay! Nalaman ba niya habang wala ako ngayon lang o kanina? Iyon ba ang dahilan kung bakit niya ako sinubukang tawagan? Maraming missed calls galing sakanya kanina.

Bigla kong hiniling na sana naroon ako nung nagtest siya upang makita  ang reaksyon niya nung malaman sa unang pagkakataon, o upang yakapin siya nang malapit habang nakatitig kami sa pregnancy tests.

Masaya ba siya noon?

O nababahala?

"I'm sorry," bulong ko, hinanap ang kanyang tingin. "Dahil wala ako nung nagtest ka."

Sari-saring emosyon ang bumalot sa kanyang ekspresyon. "Alam na ng personal doctor mo, wag kang magalit sakanya kung di niya agad sinabi sayo. Ako kase mismo ang humiling sakanya na ako na ang bahalang magsabi sayo. Gusto kong sa akin mismo manggagaling ang tungkol dito. Sa akin mo dapat unang malaman."

"Hmmp she won't say a word unless you tell her to do so," matigas kong sagot, tinaas ang mga kamay ko para ikulong ang mukha niya. Gusto kong marinig na sabihin niya sa akin na masaya siya na dinadala niya ang anak ko, ang anak namin. Gusto ko ng ngiti o tawa galing sa kanya, isang bagay na magpapagaan ng pag-aalala sa loob ko. "Magpapayo tayo sa aking personal na manggagamot ang pinakamahusay sa one gynecologist. Gusto kong may alam tayo tungkol sa kundisyon mo."

Kung nais niyang manganak sa dito sa bahay o sa hospital. Kung dito sa mansion magkakaroon siya ng pinakamasafe na silid dito para sakanya at sa magiging anak namin. Anuman ang gusto niyang gawin na magpapagaan sakanya hanggang sa pagluwal niya ng aming anak sa mundong ito.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko, yumuko ako at idinampi ang labi ko sa labi niya bago idinikit ang noo ko sa noo niya. Walang maglalakas loob na guluhin kami ngayong gabi. Si Lance ay nasa ilalim ng mahigpit na utos na ilayo ang mga tauhan sa silid namin. "Bea," bulong ko. "Magkakaanak tayo sa wakas."

Naramdaman ko ang pagtataka niya sa tunog ng pangalan niya sa labi ko. Sa totoo lang, kahit hindi ko sasabihin sa kanya, gusto kong isigaw ang pangalan niya mula dito sa itaas. Ang mga reaksyon niya ay lumabo nang husto para sa akin, hindi man lang binibigyang pansin na kailangan kong malaman ang panig niya, upang makumpleto ang mga plano para sa anak namin. Sobrang biniyayaan ako. I almost got what I want.

At ngayon dagdag pa itong blessings.

"Sisimulan na natin kaagad ang pagpapatrabaho sa isang nursery, closets at silid ng magiging anak natin," sabi ko, kusang lumabas ang mga salita. "At gumawa ng tamang anunsyo o party kapag na-check ka na ng mga doctor natin. Nais kong ipakilala at ipagmalaki ka. Nais kong sambahin ka at ang anak natin ng grupo ko.”

Isang mahinang tawa ang pinakawalan ni Bea at nabigla ako dahil doon.

"Ako si Trix, wag mo akong tawaging Bea?" mahina niyang saad.

Napaatras ako para tignan siya, umigting ang panga ko. "Ano?"

"Hindi mo ba naaalala, Conrad?" sumagot siya. “Gusto mong buntisin ay si Bea at hindi si Trix. Ito ang pinlano mo para sayo, tama ba?"

"Pag-uusapan natin iyan sa ibang pagkakataon," pigil ko.

Hinanap ng mga mata ko ang tingin ni Bea. "Sige," mabuti ay sang-ayon siya.

"Masaya ka sa bagay na ito, hindi ba?" maingat kong tanong. Narinig ko ang tungkol sa mga kababaihan na nabaliw pagkatapos malaman na sila ay magkaka-anak ng di inaasahan at sapilitan. Hindi ko gustong mangyari iyon kay Bea. Oo naman, ako ang naging sanhi ng kalokohang ito, ngunit nagbago ang mga bagay mula nang magsimula akong makasama at alagaan siya.

Para kay Bea, hindi kay Trix. Mahal ko ang nakaraan niya at di mababago yon kahit pilitin niyang baguhin ang pagkatao niya maging ang pangalan niya!

Napangiti siya, para sa akin masaya naman siya, at naramdaman kong lumuwag ang ilang tali sa dibdib ko. "Siyempre masaya ako," bulong niya. “Bakit ayaw ko? Kaya lang, nakaka-overwhelming lahat. Nakakapanibago."

Nagpakawala ako ng hininga. “Dalawa tayo para sa bagay na ito, wala akong planong hayaan ka lang na pangalagaan ang anak natin. Anuman ang kailangan mo, anuman ang gusto mo, makukuha mo ito galing sa akin."

Tumango siya at muli ko siyang hinila paharap sa akin, hinihimas ng mga kamay ko ang ibabang likod niya. "Huwag mong itago ang iyong dinaranas," bulong ko sa kanyang leeg. "Gusto kong makita ang lahat, maranasan ang lahat. Malaman ang lahat." Kung tutuusin, may karapatan ako dahil bahagi ako sa paglikha ng batang ito. Kailangan nandoon ako para sa kanya. Nandoon dapat ako doon sa bawat hakbang niya, bawat pag-iyak, ayaw kong maranasan niya ang pagkabata ko. Lumaki akong malayo sa yapos ng isang ama. Ayaw kong maranasan niya iyon.

Ito ay hindi isang tungkulin o isang pasanin. It was for my family, my future.

Hindi tumugon si Bea, ngunit naramdaman ko ang panginginig sa kanyang mga laman.

"Pakisabi sa akin na papayagan mo akong gawin ang gusto ko para pangalagaan kayo, bilang permiso," saad ko. "Pakisabi sa akin na hindi ka maglilihim sa akin, Bea."

"I will," she finally said, humigpit ang mga braso niya sa bewang ko habang ibinaon niya ang mukha niya sa shirt ko. "Ipinapangako ko."

Iyon ang kailangan kong marinig. Ipinadausdos ko ang aking kamay sa kanyang buhok, hinila ang banda na nakapatong sa kanyang ulo hanggang sa bumagsak ito sa alon at tinakpan ang aking kamay. Isang nakapapawi na pakiramdam ang sumalubong sa akin nang ibinaon ko ang aking mukha sa kanyang buhok, nalalanghap ang kanyang pabango. Gusto kong sabihin sa kanya na mahal ko siya, na siya lang ang mahalaga sa akin, ngunit isang maliit na bahagi ng akin ang nagpipigil. Ito ba ay ang katotohanan? Minahal ko ba siya bilang si Trix o si Bea?

Naramdaman ko na. Mahalaga siya sa akin, at ngayong dinadala niya ang aking anak, lalaban ako hanggang sa dulo ng mundo para sa kanya at sa anak namin.

Ang aking asawa at anak ay ang kalahati sa akin, at gagawin ko ang parehong nakakabuti para sakanila. Ganun din ang ginawa ko para sa sarili ko. Pinakasalan ko si Bea sa ilalim ng pamimilit para makuha ko at grupo ng ama niya at gawing pinakamakapangyarihang organisasyon ang Rogues. Noong una, oo ginamit ko lang siya. Nilinlang ko ang ama niya, pinaniwala ko ang Rogues na hawak ko ang anak na babae ng leader nila at ito si Bea, at sa lalong madaling panahon, ang kanyang anak ay magiging asawa ko na. Ginawa ko yon upang mapaikot ang leader ng Rogues sa aking palad dahil hawak ko ang anak niya.

"Ano ang gusto mong maging gender ng anak natin?" Tanong ko pagkaraan ng ilang sandali, iniangat ang ulo ko.

"Ano?"

"Lalaki o Babae?" Tanong ko, kumalas sa pagkakayakap sa kanya at sinuklay ang aking mga kamay sa aking buhok. Damn, nanginginig parin ako sa balitang magkakaanak na ako.

Kinagat ni Bea ang kanyang pang-ibabang labi, at ang nagngangalit na pangangailangan ay bumalot sa aking singit dahil sa nakitang nakakaakit. 

"I don't know," sa wakas ay sagot niya, pinulupot ang kanyang mga braso sa kanyang baywang. "Hindi ko pa talaga naisip iyon."

Sa aking isip, inilarawan ko ang isang maliit na batang lalako na may masaya na mga matang nakatitig kay Bea habang pinagmamaneho ko sila. 

Hindi ito mauunawaan ng karamihan lalo na ng Ina ko, at nagulat pa nga ako sa aking mga iniisip dahil iniisip ko ang tungkol sa isang anak na lalaki habang iniisip ko ang planong ito. Nawala ako sa planong gamitin lang si Bea, gusto ko na siya. Mahal ko na!

Hindi naman sa iba ang mararamdaman ko kung ang isang anak na lalaki o babae man ang ibigay sa amin. Pareho ko silang mamahalain. Bigla kong napagtanto na wala akong pakialam kung ano ang bata basta siya ay malusog at masaya. Isa siyang biyaya.

Walang alinlangan na ligtas ang aming anak. Sisiguraduhin kong walang sinuman, walang sinuman, ang mananakit sa aming anak. Walang pwedeng magpahamak sa mag-ina ko.

"Halika," sa wakas ay sinabi ko, na inilahad ang aking kamay. "Kailangan mong kumain ng marami."

Hinawakan ni Bea ang kamay ko at hinila ko siya pabalik sa harap ng pagkain, sinigurado kong nakaupo siya bago ako bumalik sa upuan ko. Pagsilbihan ko sana siya. Ako ay maging tauhan niya na tutugon sa kanyang bawat nais sa panahon ng pagbubuntis niyang ito. Kahit sa pangalan lang or rather, not even in name or paper, si Bea ay ang asawa ko at ina ng magiging anak ko.

Poprotektahan ko sila sa lahat ng paraan.