Chapter 1

Halos bumalikwas ako dahil sa lamig na dumampi sa aking pisngi. Nang magmulat ako ay nakatunghay na sa akin ang nakangising lalaki. Sa kabila ng magulo niyang buhok ay hindi kayang itago ang angkin nitong kagwapuhan.

“D-did you K kiss me?” natataranta kong tanong. Ang mga mata ko ay hindi makatingin ng diretso sa kaniya. Agad akong nahiya dahil sa katotohanang nakatulog ako! Nang sulyapan niya ang nasa kandungan ko ay mabilis bumaba doon ang aking paningin. At halos mapamura ako sa pagkakagusot ng chart na hawak ko!

“I-I’m sorry… This is…” Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang takpan niya gamit ang hintuturong daliri ang aking bibig.

“What time is your out?” sa halip ay tanong niya sa akin. Doctor siya at nurse ako. At ang hindi pagsagot sa tanong niya ay kabastusan.

“Eight AM…” hindi parin makatinging sagot ko. Mula sa pagkakalagay ng kaniyang dalawang kamay sa parehong gilid ng kinauupuan ko ay tumayo siya ng tuwid.

“Go home, then. And don’t make this nurse quarter your bedroom.” Iyon lang at tinalikuran na niya ako. Hindi ko mapigilang mainis. Ang aroganteng doctor na iyon! 

Oo at kasalanan kong nakatulog ako. Pero tama bang gano'n ang maging approach niya sa akin? Ang yabang! Sino bang hindi makakatulog kung dalawang araw ka nang straight duty? Kung umidlip man ay isang oras lang ang pinakamatagal. God! 

Pahisterya kong sininop ang mga gamit ko at sumulyap sa relo. Alas onse na ng tanghali! Agad na nanlaki ang aking mga mata! Sa pagkakatanda ko ay alas nuwebe dyes ako nang umupo dito. Ibig sabihin ganoon na ako katagal natulog? Ang plano ko ay magpapahinga lang ako saglit bago umuwi. Hindi ko naman inaasahan na makakatulog ako ng ganoon katagal. Pagkatapos makapagligpit ay nagpaalam na ako sa mga katrabaho. I already logged out before I came in the quarters kaya tuloy-tuloy na ang lakad ko.

“Ingat, Kent," kumakaway na paalam ni rita. Ngumiti lang ako sa kaniya at saka nagtuloy-tuloy sa paglabas ng ospital. Mainit na ang sikat ng araw nang makalabas ako. Napailing ako nang wala akong makapang payong sa bag pagkatapos kong subukang maghanap. 

Medyo may kalayuan ang paradahan ng mga dyip mula sa mismong entrance ng ospital. Kaya naman wala akong pinagpilian kung hindi tiisin ang sikat ng araw habang lakad takbo na para lang mabilis makasakay. Pawisan na ako pagkatapos isiksik ang sarili sa upuan ng dyip. Ng kunin ko ang panyo sa bulsa ay saka ko lang napansing naka uniform pa ako! Shit! Hindi na ako nakapagpalit dahil sa pagmamadali! Hindi ko nalang inisip iyon at nagpatuloy na sa pagpupunas ng pawis sa aking mukha pababa sa leeg.

“Bayad po.” Abot ko sa sampung pisong hawak sa katabi. Matagal niya iyong tinitigan at saka sumulyap sa damit ko. Halos dulo lang ng kaniyang mga daliri ang ginamit niya sa pagkuha ng aking bayad. At nang maiabot iyon sa mas malapit sa driver ay agad siyang kumuha ng alcohol sa kaniyang bag at halos ipaligo iyon. 

Gusto kong umirap dahil sa pagkairita. Pero salamat nalang at napigilan ko ang aking sarili. Naiintindihan ko ang kanilang pag-iingat. Pero ang pagiging OA nila ang hindi. Kung bakit kasi hindi agad ako nakapagpalit bago umuwi? Lalo lang nadagdagan ang init ng ulo ko dahil pagkatapos sa dyip ay rito naman sa karinderyang pinuntahan ko malapit sa bahay namin ako nakatangap ng parehong trato.

Ang tindera ay halos ibato sa akin ang binili kong pagkain huwag lang magdikit ang aming mga kamay. Saka niya sinabing ipatong ko nalang daw sa lamesa sa harap niya ang pera. At dapat daw eksakto dahil wala raw siyang barya! Sa inis ko ay nakasimangot akong lumabas at naglakad hanggang sa makarating sa bahay. Sa susunod talaga ay magluluto nalang ako. 

Nang sa wakas ay makaupo sa upuang kahoy sa loob ng maliit na bahay ay pagod akong pumikit. Ang tratuhing may nakakahawang sakit ay normal ko nalang na dinadanas sa araw-araw. Dahil sa ospital ang trabaho ay halos mandiri sa amin hindi lang sa akin ang mga taong may makikitid na utak. Pero sa kabila noon ay walang pag-aalinlangan kong minamahal ang propesyong ito. 

Pagkatapos ng ilang minutong pamamahinga ay nagtungo ako sa aking kuwarto upang magpalit. Ang mga ginamit kong damit ay agad kong idiniretso sa banyo at ibinabad sa sabong panlaba. Pagkatapos ay inihanda ko ang lamesa para sa almusal at tanghalian na katulad ng madalas ay pagsasabayin ko na dahil bukod sa kulang ako sa oras ay kulang din ako sa pera. Kailangan kong magtipid para mabuhay. Dahil wala akong ibang aasahan kung hindi ang aking sarili. 

Isinalin ko sa mangkok ang sinigang na bangus na binili ko. Pagkatapos ay binuksan ko ang isa pang supot na may lamang dalawang tasang kanin. Hinati ko iyon katulad sa ulam at ang kalahati ay inilagay ko sa ibang lalagyan saka ko tinakpan. At least may pagkain na ako mamayang hapunan at hindi ko na kailangang lumabas pa. Nang magsimula na akong kumain ay nagbalik sa isip ko ang nangyari kanina sa trabaho. Agad na nag-init ang aking pisngi dahil sa pagbabalik ng hiya sa akin. Pero ano nga kaya iyong malamig na dumampi sa pisngi ko? Hinalikan niya nga kaya ako? Impit akong tumili sa naisip. 

Halos lahat ng mga babaeng nurse sa ospital na pinapasukan ko ay nahuhumaling sa guwapong doctor na iyon. At aaminin kong isa ako sa mga humahanga sa kaniya. Hindi lang dahil sa itsura niya. Masyado siyang mahusay sa kaniyang larangan na talagang nagpaangat sa kaniya sa ibang lalaking nakilala ko. At ang buong puso niyang paggawa sa kaniyang tungkulin ay natatabunan ang kaniyang kayabangan! 

Napatango tango ako sa isiping iyon. Kaya lang ang ipinagtataka ko ay kung bakit balita sa trabaho ay wala pa raw kahit isang girlfriend na ipinakikilala ang doctor na iyon? Eh! Ano naman sa akin?

“Syempre, umaasa ka kaya ka nagtatanong!” Muntik pa akong mahulog sa kina-uupuan ko nang may malakas na magsalita sa likod ko!

“Ano ba? Hindi ka ba marunong kumatok?” sigaw ko habang pinupunasan ang nagtalsikang kanin sa lamesa.

“Yuck! Kadiri ka! Papaano ka nga magugustuhan ng doctor na iyon eh ang baboy mo kung kumain!" Galing sa pagkakabigla kanina ay unti-unti akong huminahon. Pagkatapos kong malinis ang kalat ay naupo akong muli at hinarap ang lapastangang sumira sa maganda na sanang lunch ko.

“Ano ba kasing ginagawa mo rito, Crisostomo? At saka, anong umaasa? Kanino?” Imbis na pansinin ang mga tanong ko ay dali-dali siyang kumuha ng tubig na maiinom at saka dire-diretso iyong nilagok. Uubo-ubo pa niyang tinapik ang kaniyang dibdib na ani mo’y nabubulunan.

“Una’t higit, Criza ang pangalan ko! At puwede ba? Wag na wag mo akong matawag-tawag na Crisostomo at nandidiri ako! As in, yuck!” tila nasusuka pa nitong pag-iinarte. Pinaypayan niya ang sarili gamit ang pink na pink niyang panyo at saka nagpatuloy. “Alam mo kasi baks, super halata ang pagkaka-bet mo diyan sa fafa doctor mo! Sukat ba namang magsalita ka habang kumakain! Baliw lang ang peg, te?” lintanya niya habang may inilalabas sa kaniyang bag. Bago ko pa maipakita ang pagkapahiya ko sa kaniya ay inilapag na niya sa harapan ko ang isang platito na may lamang pansit.

“Basta’t lumapang ka nalang diyan at wag mo nang itanong kung saan galing iyan! Ang mahalaga ay walang lason iyan!” sabi pa niya habang punong-puno ang bibig. Halos hindi ko nga mintindihan ang sinabi niya kung hindi lang talaga malakas ang pandinig ko. Nahalata niya siguro na hindi ko ginagalaw ang pansit kaya naglitanya na ang bakla. “Pero ano na nga! Bet mo na talaga ang doctor na iyon, no?” pangungulit niya. Namumula naman akong nag-isip. 

Hindi naman kami madalas magkita. Ang totoo nga ay kanina lang niya ako kinausap ng ganoon kalapit at katagal. Madalas kasi ay sulyap lang ang natatangap ko sa kaniya. Bukod sa iilang utos na lahat ay tungkol sa pasyente ay wala na kaming nagiging interaksyon. Kaya ang masabing gusto ko na siya ay masyado nang malalim. 

Basta ang alam ko, humahanga ako sa kaniya.