Chapter 3

"Don't touch them," babala ng tao na nasa likuran ko na nagpatalon sa'kin sa gulat.

"Oh my gosh!" I exclaimed. "Who.. w-who are you?" tanong ko nang makabawi sa pagkagulat. Hindi ko siya masyadong maaninag dahil masyadong madilim at nakasuot din siya ng kulay brown na hooded cloak. Pero alam kong lalaki ang nasa harapan ko ngayon.

"I'm the one who should ask you that question. What is your name? I'm quite sure you're not from around here," the person in front of me asked. 

"Are you a spy? An enemy?" he added.

"What the hell are you talking abo--" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko nang bigla ako nitong tutukan ng espada sa leeg. Napalunok na lang nang maramdaman ko ang malamig na dulo ng espada sa leeg ko.

"I'm asking you a question. Who are you? And where did you come from?" tanong ulit nito habang lalo idinidiin ang dulo ng espada sa leeg ko. Napapikit na lang ako nang makaramdam ng kaunting hapdi sa leeg.

"Hey, Winston, stop with what you're doing. You're scaring her," suddenly, a voice came out of nowhere. Iminulat ko ang mata ko at nakitang galing sa likuran ng kaharap ko ang boses na 'yon. Ngunit hindi nakinig ang lalaki at medyo diniinan pa ang pagkakatusok ng espada sa leeg ko. 

"I said, stop with what you're doing. You don't want to get suspended again, do you?" the person behind him asked.

"Tch. Fine! You're lucky," inis na sambit ng lalaking kaharap ko bago inalis ang pagkakatutok ng espada sa leeg ko. Pakiramdam ko naman ay nabunutan ako ng isang malaking tinik sa lalamunan. Kinapa-kapa ko naman ang sugat at napa-igik na lang nang makaramdam ng hapdi.

"Are you okay? Did you get hurt?" Napatingala naman ako sa nagtanong. I found out that the person who just saved me is a woman, nakababa na kasi ang hooded cloak nito. Napatulala na lang ako nang masilayan ang mukha nito. 

"Uhh... miss?" Napabalik ako sa katinuan nang tawagin ako nito. Hindi ko maiwasang mamula nang mapagtantong kanina pa pala ako nakatitig sa kaniya. I was mesmerized by her beauty and by the unique color of her eyes.

"A-Ahm... Y-Yes. I'm okay, maliit na hiwa lang naman 'to," I answered, avoiding her electric blue eyes.

"Yow guys! Andito lang pala kayo, kanina pa namin kayo hinahanap!" biglang sambit ng isang boses na nanggagaling sa gilid ko. Napatingin naman ako do'n at nakita ang iba pang tao na nakacloak din na kulay brown. 

"Ang babagal niyo kasi," inis na sambit ng lalaking tinutukan ako ng espada kanina.

"Lalala~ Kwento mo sa buhok mong kulay apoy," asar ng isang babae sa kaniya. Napabaling naman ang atensyon ng babae sa'kin nang mapansin ako. 

"Hi! What's your name?" nakangiting tanong nito. Ako naman ay parang natutop ulit ang dila. It feels like there's a lump in my throat that prevents me from speaking.

"Hala! Natakot yata sa'yo, Callie. Creepy mo raw kasi," asar sa kaniya ng isang lalaking may kulay abong buhok.

"Shut up, Scottie!" inis na sambit ng babaeng nagngangalang Callie. Bumalik ulit ang atensyon nito sa'kin bago ngumiti ng matamis na sinuklian ko naman ng ngiting alanganin.

"Hi! My name's Callie, how about you? Can you tell us what your name is?" nakangiting tanong ulit ni Callie.

"Z-Zem—" Hindi ko na natapos ang dapat na sasabihin ko nang bigla na lang akong makaramdam ng hilo. Naramdaman ko na lang din ang biglang pagbagsak ko sa lupa. Shit. Panibagong sakit na naman sa katawan.

Naramdaman ko ring may bumuhat sa'kin pero hindi na 'ko nag-abalang tignan kung sino ito dahil sa sobrang hilo. Hindi ko na rin naman alam ang sumunod na nangyari dahil bigla na lang akong nawalan ng malay.

___________

"Bakit mo kasi tinutukan ng espada, eh, alam mo namang may lason 'yung mga dala nating armas!?" dinig kong medyo pabulong na sermon ni Callie sa hindi ko alam kung sino.

"Tch," maikling sambit lang ng kausap nito.

"Buti na lang naagapan kaagad ni Reina dahil kung hindi, baka patay na siya. H'wag mo rin akong magan'yan-gan'yan, Alexandrius, baka gusto mong isumbong kita sa tatay mo para masuspinde ka ulit?" sermon ulit nito sa kausap.

"Argh! I forgot that the sword has poison, okay!? It's not my fault that she looks so suspicious, to the point that I mistook her as an enemy!" dinig kong inis na pagpapaliwanag naman ng kausap nito.

"That's not a valid reason, Alexandrius! You almost killed a person, you stupid!" sigaw ulit ni Callie.

"Callie, Winston, can you please just fight outside? You guys are too noisy, you might wake her up," dinig kong suway naman sa kanila ng isang babaeng sa tingin ko ay 'yung nagligtas sa'kin kanina. 

"And apologize later, Winston. What you did earlier was wrong," dagdag pa nito.

"Tch. Fine!" sambit lang nung Winston bago yata padabog na lumabas.

"We're gonna go outside for a while, magrereport lang. Babalik din kami kaagad nina Zea at Avy," dinig kong pagpapaalam ni Callie sa kausap.

Dahan-dahan kong iminulat ang mata ko para maka-adjust sa liwanag ng kwarto. Napansin kong lumapit kaagad sa'kin ang isang babae— siya 'yung kasama rin nila kanina.

"You're finally awake. How do you feel? Do you need anything? Water?" tanong ng babae. Ang hinhin ng boses niya, ang sarap pakinggan huhu.

I shook my head as an answer. Pakiramdam ko kasi ay nanunuyo ang lalamunan ko kaya hindi ko magawang makapagsalita.

"J-Just... W-Water," I almost whispered. Buti na lang at narinig niya kaya umalis ito saglit para kumuha ng tubig. Bumukas naman ang pinto at iniluwa nito si Callie kasama ang dalawang babae.

"Is she awake?" dinig kong tanong ni Callie at ng kasama nitong babae na nagligtas sa'kin na hindi ko pa rin alam ang pangalan.

"Yeah, kagigising lang," sagot naman ng babae. "Here." Sabay abot nito sa'kin ng baso nang makalapit sila sa pwesto ko.

"Your name's Zemi, right? How do you feel? Do you feel any pain in your head? Medyo tumama kasi 'yung ulo mo kanina nu'ng bumagsak ka," tanong sa'kin ng babaeng nagligtas sa'kin kanina mula doon sa Winston.

"No, that's... not my name. It's Zemira— Zemira Allyson. Well... I'm a little okay now, I guess?" I answered.

"Oh... So that's your real name. I'm Reina Celeste, by the way," pagpapakilala ng babaeng nagbigay ng tubig sa'kin kanina. She has cerulean blue orbs and hazel brown hair that makes her more beautiful and angelic. Ang hinhin din niya magsalita. 

"Hi, ulit! I'm Callie Eleanor, but you can call me Callie na lang para iwas hassle!" pagpapakilala ulit ng Callie. She looks so quiet outside, but she's really a bright and bubbly person. I also like her emerald orbs.

"I'm Haizea, just call me Zea," the girl beside Callie, said. I like her baby blue orbs, which also match her champagne pink hair.

"I forgot to introduce myself earlier. I'm Avyanna, Avy na lang for short," the girl who saved me from the Winston guy, said. I can't help but be mesmerized by her beautiful electric blue eyes. Hindi ko tuloy na namalayang titig na titig na pala ako sa kaniya. Their eyes are so unique!

"What's up, mga girls!? Is the human girl awake!? Oh, you have a special delivery from Scottie the great!" napabalik naman ako sa katinuan dahil sa nakakabinging sigaw ng lalaking kakapasok lang sa pinto. May bitbit itong dalawang plastik na may lamang pagkain.

"Here's your food!" sambit nito bago inabot ang isang lalagyan ng pagkain kay Reina.

"Your food!" sambit ulit nito bago inabot kay Zea ang isa pang lalagyan ng pagkain.

"Your food, and your food!" sambit na naman nito bago ibigay kay Callie at Avyanna ang dalawa pang lalagyan ng pagkain.

"Hmmm... Para kanino yata 'tong isa? Para sa'kin ba 'to?" hindi ko alam kung nang-aasar ba ito o kung ano.

"Scottie, just give the food to her!" nauubos na pasensyang sigaw ni Callie kay Scottie. "And stop making fun of her!" dagdag pa nito bago inambahan ng suntok 'yung Scottie sa balikat.

"Aray! Eto na nga, oh! Hi, your food. Hehe," abot nito sa'kin ng pagkain. I thanked him after that.

"Ahm... can I ask you guys a question?" I asked while in the middle of eating our food. Curious na curious na kasi talaga ako kanina pa kung nasa'an ako.

"Yesh, go ahead," sagot ni Callie habang may laman pa ang bibig.

"Uhh... where am I? Why are your clothes different from mine? And your eyes... the color of your eyes are so unusual. Hindi pa 'ko nakakakita ng gan'yang kulay ng mata," sunod-sunod na tanong ko. Their outfits earlier... it's like they're in a medieval era.

"Oh... You are inside the academy of Hevadale. Kanina naman, nasa Forbidden forest ka. Buti na lang wala masyadong mga wild beast sa napuntahan mo dahil kung napadpad ka sa part na malapit sa abandoned city, ay deads ka na," sagot ni Callie.

"Concerning our eyes... It's common to see these kinds of eyes around here. Some have the same eyes as we do, but others have normal eyes like yours," sagot naman ni Zea.

"How about you, where are you from? Your clothes earlier were also different from us," tanong naman ni Reina na katatapos lang kumain.

"I'm from the Philippines. You know the Philippines, right?" I said. Tinignan naman nila ako ng nagtataka. Hindi nila alam kung saan 'yung pilipinas?

"Saan 'yon? Dito lang ba 'yon?" tanong bigla nung Scottie.

"Is that so? Hindi namin alam kung anong lugar ang sinasabi mo pero we'll try to help you find a way to go back to your home," sagot ni Avyanna.

"You should stay here for the meantime habang naghahanap tayo ng way para makauwi ka," Callie said.

"Thank you so much," I said. They just gave me a genuine smile.

"Alright! We're gonna go now, malapit na ring magcurfew. You should stay here in the clinic for the meantime kasama si Reina," sambit ni Callie.

"Kapag okay ka na, you're going to stay in Hauzea's house na malapit lang sa academy. We're going to visit you there every time and bring you a portion of food. Is that okay with you? Hindi ka kasi pwedeng mag-stay dito dahil hindi alam ng headmaster na kasama ka namin," ani ni Avyanna.

"That's fine with me. Thank you so much for the help," I said.

"Alright. Take care of her, Reina. We're gonna go now," paalam nila bago sunod-sunod na lumabas ng kwarto.

"I'm sorry for what Damon did to you earlier at the forest, he even accused you of being an enemy," Reina said, habang inaayos ang higaan niya.

"It's okay. Sino ba namang hindi maghihinala sa'kin 'di ba? Lalo na't iba ang pananamit ko kanina kaysa sa suot niyo," I replied.

"We should sleep now. We're leaving early in the morning tomorrow," sambit ni Reina nang makahiga sa kama.

"Okay. Goodnight, Reina. Thank you for taking care of me," I said.

"Goodnight," she replied.

Hindi rin naman nagtagal ay naririnig ko na ang mahihinang halik niya. And here I am, wide awake while staring blankly at the white ceiling. How long am I gonna stay here? For sure, alalang-alala na sa'kin si Alice dahil hindi pa rin ako umuuwi hanggang ngayon. She might think that I'm mad at her for doing that kind of thing in our apartment.

May signal naman siguro dito, I'll try to text her tomorrow. Sasabihin ko na lang siguro na sa mga relatives ko muna ako magi-stay dahil kailangan nila ako kahit ang totoo ay wala naman akong kakilalang relatives. I can't tell her that I got accidentally transported to another world. She might think that I'm just joking.

Napalingon naman ako sa bintana at napatitig sa maliwanag at kulay abong buwan. I remembered my mom, nasaan na kaya? Sana nasa maayos na kalagayan lang siya.

It's been a long time since she disappeared. I don't want to believe that she's dead, kahit... gano'n ang sinasabi ng iba. Dahil wala naman akong nakitang kahit anong bangkay niya na magpapatunay na patay na talaga siya. But I know myself that she's not dead.

"I miss you so much, Ma. Kung nasaang lupalop ka man ng mundo ngayon, please be safe," I mumbled to myself before I fell into a deep slumber.

___________