Chapter 18.2
Umalis ako mula sa pagkakasandal sa dibdib niya at tiningnan siya sa mga mata, tiningnan niya rin ako pabalik.
Nakita ko ang paglamlam ng mga mata niya at ang pagdaan ng sakit roon.
"Ano ba ang nalaman mo?" Tanong ko. Inayos niya naman ang buhok ko.
"Sometimes, for us to be able to forget the things we don't want to be remembered. We must forget an important part of our life no matter how hard it is," sagot niya.
"Ha?" Nagtataka kong tanong.
"The last time I celebrated my birthday, was also the day I knew the truth about myself. I felt so guilty, that for me to forget the guilt, I stopped celebrating it. And perhaps it did."
"You may never forget that part of your life, I want you to kn
Chapter 19.1 "Ouch!" Wyatt exaggeratedly screamed. I just sighed and ignore his antics. Nakaupo kaming dalawa sa paanan ng kama ng hotel room namin. Pagkatapos damputin ng hotel crews si Fred, Wyatt brought me here. I decided to mend his wounds and bruises since he doesn't want to go to the hospital. Ang tigas ng ulo! Ilang beses ko siyang pinilit na pumunta ng hospital para magamot ang sugat niya pero mapilit din siya. Ilang beses niya ding sinabi na ayos lang siya kahit na may pasa siya sa mukha. Mabuti na lang at hindi siya masyadong napuruhan. We're just sitting acrossed each other. Wyatt was the only one who's talking since we came here earlier. I keep my mum even if I wanted to yell at him for making me so worried. Kay hindi r
Chapter 19.2 I helped him took off the shirt from my body. The cold embraced through the deepest of my skin as I was only left with my black lacy bra. Half naked in front of the eyes of this man. We were just talking a moment ago but now we're already taking off our clothes. I saw how Wyatt's eyes darkened with desire, definitely mirroring mine. I never had imagine being this intimate to a man, especially to this man. From my lacy bra he divert his attention to my face. I gulped because of the sudden nervousness I totally forgot. "Such a beauty," he whispered sensually. Enough for me to hear it. My cheeks blush because of such compliment coming from him. Before I could even utter a thank you, he crushed his lips into
Chapter 20.1 When everything's doing good around you and you're feeling bliss, in a cloud nine, or in the seventh heaven, you'll never really notice the time and how fast it changes. I've never been this happy all my life. Ngayon ko lang nalaman na ganito pala ang pakiramdam kapag masaya ka sa taong gusto mo. That you'll never have to beg someone's attention just to be happy. Because if that someone truly want you to be happy and want you to be part of their life, you don't have to fall into your knees and beg. Akala ko talaga iiwasan na ako ni Wyatt. Tatakbuhan pagkatapos nang nangyari like how other guys do but turns out he became more clingy and sweet. He's so adorable when everytime he'll pout his lips when he'll not get a single kiss from me. He hugs me from time to time and kiss my chee
Chapter 20.2 Pagkatapos niyang sabihin 'yon ay pinatay na niya kaagad ang tawag. Ni hindi man lang ako hinayaang makapagsalita ulit. Paanong hindi ko alam 'to? At sino 'yon? Boyfriend niya ba 'yon?! Bakit hindi niya naman sinabi sa akin ang bagay na 'yon? Manahimik ka Eloise! Ikaw nga walang ka ring sinabi sa kaniya! Fair enough. I breathe heavily and just let Catelyn be. Kung gusto niya naman sigurong sabihin 'yon, sasabihin niya naman sa akin. Nagtext na lang ako kay Catelyn na malabo niyang mabasa ngayon, pero paniguradong mababasa ng kasama niya. To Catelyn: I don't know what's happening, but please, take good care of her. Pinagpatuloy ko ang pagpapatuyo sa buhok ko. P
Chapter 21.1"Eloise?"Busy ako sa pag-i-edit nang bigla na lang may tumawag sa akin."Ano 'yon?" Tanong ko nang makita si Carl na nakatayo na sa harapan ko. May dala siyang isang bouquet ng pulang mga rosas.Napakamot siya sa batok niya at nahihiyang tumingin sa akin. Nagtataka naman akong tumingin sa kaniya."Bakit?" Tanong ko nang hindi pa rin siya nagsasalita."Uh." Namula ng bahagya mukha niya pero kahit gano'n, boung tapang pa din siyang humarap sa akin at binigay ang bulaklak. "Para sa'yo 'yan.""Ha?" Nagtataka kong tanong. "Kanino galing?""Um, may nagpapabigay lang," sagot niya."Sino naman?" Inabot ko na la
Chapter 21.2"Ah oo! Sayang din naman kasi, ilalagay ko na lang 'to sa vase na nasa sala namin," sagot ko. Ngumiti naman siya sa akin.Nawala kay Carl ang atensyon ko nang maramdamang nag vibrate ulit ang cellphone ko. Napakagat ako sa pang-ibabang labi ko nang maalalang tumawag pala si Wyatt kanina at nakalimutan kong sagutin.Tumingin ako kay Carl na ngayon ay nakatingin din pala sa akin. Nahihiya akong ngumiti sa kaniya at itinuro ang cellphone ko. Nang makita ko siyang tumango ay bahagya akong lumayo sa kaniya at sinagot ang tawag.Bago pa man ako makapagsalita, dumagundong na ang madiin at may galit na boses ni Wyatt sa tenga ko mula sa kabilang linya. Hindi ko alam pero mabilis ang pagtibok ng puso ko at kinakabahan ako dahil sa tono ng boses niya.Galit na galit si
Chapter 22.1"Can we talk?"Hindi ko siya pinansin at nagtuloy-tuloy sa paglalakad.Matapos ng ilang minutong pag-iisip at pagkastigo sa sarili ko, napagdesisyonan kong lumabas at huwag na lang siyang pansinin.Naramdaman kong nakasunod siya sa likuran ko pero wala akong pakealam. Wala akong panahon para makipag-usap sa kaniya, at makinig sa kung ano ang balak niyang sabihin. Unang-una, wala naman kaming dapat pag-usapan, hindi naman niya kailangang ipamukha sa akin ang klarong-klaro na.Kung nandito siya para sabihing binabawi niya ang kung ano mang kasinungaling sinabi niya sa akin dati, hindi na kailangan. Gets ko naman na, hindi naman ako bobo."Can you please stop walking, and listen to me first?"Hi
Chapter 22.2Pagkalabas namin ng opisina agad bumundol sa kaba ang puso ko nang makitang may pamilyar na sasakyan ang nakaparada hindi kalayuan sa kinatatayuan namin. At hindi nga ako nagkamali nang lumabas siya mula sa sasakyan. Mabilis kong iniwas ang tingin mula sa kaniya at walang pagdadalawang-isip na hinila si Carl paalis.Hindi ko alam kung bakit pa ba siya nagpapakita sa akin ngayon. I already told him to leave pero sadyang matigas ang ulo niya. I know I'm being so immature for avoiding him right now but can you blame me? Sobrang nasaktan lang talaga ako sa nagawa niya na maski ang makita siya ay nagdadala ng sakit sa puso ko.I can feel his staring daggers into us but I don't give a damn. Nag-expect at nag-assume lang talaga ako ng sobra sa aming dalawa na hindi naman pala dapat. I forgot my boundaries just because so