LUTHERTulala akong naglakad pabalik sa private room ni Abby. Hindi ako makapaniwala sa sinabi ng Doctor nito tungkol sa sakit ng asawa ko. Merong tumutubong tumor sa utak nito at kailangan nito ng masusing observation para magamot kaagad ang karamdaman nito kung hindi magiging sanhi ito ng kanyang kamatayan. Maswerte pa din daw si Abby dahil nakita agad ang problema sa loob ng ulo nito. Ang iba daw kasi kung kailan malala na tsaka pa nila nalalaman na may sakit pala silang ganoon.Hindi ko alam kung ito na ba ang karma ko. Pero hindi ko kayang nakikita na nahihihrapan siya ngayun. Ayun kay Doctor Mendoza hindi basta basta ang sakit na ito. Maraming komplikasyon at malaki ang porsyento na hindi kakayanin ni Abby ang gamutan."Kumusta? Anong sabi ng Doctor? Pwede na daw ba kayong lumabas ng hospital?" agad na salubong sa akin ni Lester ng makapasok ako sa loob ng kwarto ni Abby. Malungkot kong sinulyapan ang tulog pa ring si Abby at nanghihinang napaupo sa isang bakanteng upuan."Hindi
ABBYNasunod din ang gusto kong mangyari. Kinabukasan agad kaming nakauwi ng mansion. Sumalubong sa amin ang masayang mukha ng mga anak namin na sina Carl at Lorraine. Halos maluha-luha ako habang nakayakap sa mga ito. Pagkatapos ay masaya kaming nagsalo sa pagkain. Nagiging maayos naman ang aking kalagayan buong araw. Laging nakaalalay sa akin si Luther kahit saan man ako magpunta. HIndi ko din kinaliligtaan ang pag-inom ng gamot.Mabilis na lumupas ang mga araw. Kakatapos ko lang maligo at halos maluha ako habang nakaharap dito sa salamin. Hindi maikakaila na may karamdaman ako dahil nag-iba na ang hitsura ko. Sobrang putla ko na at nangangayayat na din ako. Ilang araw o buwan pa ba ang bibilangin ko at tuluyan ng mawawala ang taglay kong ganda. Napaluha ako. Nakakaramdam na ako ng anxiety sa isiping kapag tuluyan na akong pumangit baka iiwan na ako ni Luther. Baka tuluyan na itong maghanap ng iba.Kinahapunan ay bisita ko si Erika. Tuluyan ko ng ibinigay sa kanya ang pamamahala sa
ABBYMom, bakit wala po akong mga pictures noong maliit pa ako. Bakit hindi niyo ako kasama sa mga larawan kapag may special occasions ang pamilya?" tanong ko kay Mommy habang tinititigan ang mga photo albums sa harap ko. Natigilan naman si Mommy. Pagkatapos ay marahan itong bumuntong hininga."Pasensya ka na Abberry...Akala ko hindi ka na magtatanong pa tungkol dito. Siguro kahit nawalan ka ng ala-ala kailangan ko pa rin ikwento sa iyo ang mga nangyari noon. Siguro kailangan ko pa rin ikwento sa iyo kung bakit wala kang mga pictures habang lumalaki ka."Ang totoo, kailan ka lang din namin muling natagpuan anak. Matagal kang nawalay sa amin at kahit anong gawin namin hindi ka mahanap-hanap. Tinangay ka ng Yaya mo noong baby ka pa lang. Naging abala kami ng Daddy mo sa negosyo kaya ipinagkatiwala namin kayong dalawa ng Kuya Damian mo sa iyong Yaya..."Tandang tanda ko pa ang mga nangyari noon....Nasa isang taon ka pa lang at may biglaan kaming business trip ng Daddy mo. Nangako ang tag
ABBY"Abbbyyyyy! Diyos ko, kumusta ka na? Saan ka ba nangaling? Bakit ngayun ka lang nagpakita?" sunod-sunod na tanong sa akin ng binabae sa akin. Halos lumabas ang litid sa leeg nito dahil sa matinding pagkabigla. "Ki--kilala mo po ako?" naguguluhan kong tanong dito. Natigilan naman ito at tinitigan ako mula ulo hangang paa kaya nagsalubong ang kilay ko."Kailan ka pa natutong magbiro ng ganyan sa akin Abby? Imposible naman na hindi mo ako kilala eh magkaibigan tayo!" sagot nito sa akin. Kunot noo ko itong tinitigan bago umiling. Bigla kong naisip ang bilin ni Mommy na mag-iingat ako dito sa Pilipinas dahil marami daw manluluko. Kaya nga nawalay ako sa kanila ng maraming taon dahil sa mga taong walang magawang matino sa buhay."Im sorryyy Miss...Mr...or whatsoever! Hindi kita kilala. Baka nagkamali ka lang." sagot ko dito at lumayo ng kaunti sa kanya. Naguguluhan naman itong napatingin sa akin. Muli ako nitong sinipat ng tingin. Pagkatapos ay napapailing pa ito"Si--sigurado po ba k
ABBYNpangiti ako habang pinagmamasdan ang nakaayos na mga gamit ko dito sa walk in closet. Hindi na ako bumalik sa pagtulog at inabala ko na ang aking sarili sa pag-aayos ng mga gamit galing UK. Tama si Kuya Damian. Ang dami kong mga damit. HIndi naman pwedeng buruhin ko ang mga ito sa loob ng walk in closet ko. Kailangan magamit ko ang mga ito para naman hindi masayang.Lumabas na ako ng aking walk in closet ng makita kong maayos na lahat. Isinalansan ko sa isang tabi ang mga cargo boxes at ipapakuha ko na lang ito mamaya sa mga kasambahay para itapon sa basurahan. Tiningnan ko ang relo sa bedside table ko at nagulat pa ako dahil halos alas-diyes na pala ng umaga. Grabe, hindi ko man lang namalayan ang oras. Kaya pala nakaramdam na ako ng gutom. Agad akong naligo at nagbihis ng komportableng damit. Maiksing short at medyo maluwang na blouse ang napili kong isuot. Nagmamadali akong bumaba at hinanap ang dining area. Hindi ko pa naikot ang kabuuan ng bahay kaya naman nangangapa pa ak
ABBYPinunasan ko ang luha sa aking mga mata ng makasakay ako ng sasakyan. Hindi ko alam kung bakit nakakaramdam ako ng sakit ng aking kalooban noong marinig ko ang iyak ng batang iyun. Pakiramdam ko unti-unting nadudurog ang buo kong pagkatao. HIndi ko alam kung bakit parang musika sa pandinig ko ang pagtawag nitong "Mommy" sa akin kanina."Mam, saan niyo po gustong pumunta?"buong galang na tanong sa akin ng driver. Huminga muna ako ng malalim bago sumagot."Sa hospital na lang muna tayo Manong. Gusto kong makausap si Kuya Damian." sagot ko. Agad naman itong tumango at nag-umpisa ng magdrive.Tahimik lang ako hanggang sa makarating kami ng hospital na pag-aari ni Kuya Damian. Agad akong bumaba at hinanap ang opisina nito. Medyo mahigpit ang hospital tungkol sa kung sino ang gustong makipagkita kay Kuya Damian pero agad naman nila akong inihatid sa opisina ng sabihin kong kapatid niya ako."Kumusta ang pamamasyal mo? Sabi ko sa iyo boring mamasyal kapag mag-isa ka lang eh." agad na wi
LUTHER SARMIENTONaalimpungatan ako sa malalakas na katok sa pintuan ng kwarto ko. Pupungas-pungas akong bumangon at tiningnan ang relo ko. Alas tres na ng hapon. Pagkauwi namin kanina galing sa amusement park ay agad akong nakatulog pagkatapos naming mapatahan si Lorraine. Iyak ng iyak pa rin kasi ito hangang sa nakauwi kami ng mansion. Hinahanap niya ang kanyang Ina. Kahit ako naguguluhan din. Alam kong si Abby ang nakita ko kanina. Nagbago man ang kanyang pananamit pero halata naman sa mukha, boses at kilos nito na siya si Abby. Pero bakit nagawa niyang baliwalain ang umiiyak naming anak na si Lorraine. Alam kong narinig nito kung paano malakas na umiyak si Lorraine habang tinatawag ang kanyang pangalan.Agad akong tumayo at binuksan ang pintuan. Tumampad sa akin ang humihingal na si Nanay Nilda. "Nay, ang lakas niyo naman makakatok! Alam niyo naman po sa lahat ng ayaw ko iyung naiisturbo ang tulog ko." bakas ang inis ko sa boses habang sinabi ang katagang iyun."Luther, magmadal
ABBYAgad na nanlaki ang mga mata ko ng dumako ang tingin ko sa isang partikular na larawan. Mukha ko ang nasa picture at kasama ko ang lalaking pwersahan na nagdala sa akin sa silid na ito.Wedding phonto namin at pareho kaming nakangiti. Wala sa sariling nilapitan ko ang malaking picture frame at pinakatitigan. Parang may lungkot akong nararamdaman sa hindi ko malamang dahilan. Kung ganoon, may asawa na nga ako at walang iba kundi si Luther Sarmiento. Isang malaking patunay ang wedding photo na ito.Tulala akong inililibot ang paningin sa buong paligid. May mga ibang nakasabit na mga paintings at agad kong tinitigan. Pakiramdam ko familiar sa akin ang lahat at muling kumabog ang puso ko ng mabasa ang pangalan na nakaukit sa mga paintings. "AB Tevez"?Napailing ako at muling bumalik sa malapad kama. Wala sa sarili na napahiga ako at pumikit habang nag-iisip. Alam ko na kahit anong gawin ko wala na akong maaalala. Hangang sa hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako.Nagising ako ng