"No! Hindi ako papayag Ciel!" nagtatagis ang mga bagang na sabi ng kuya William niya ng sabihin niya dito ang napagkasunduan nila ni Leandro. Maaga pa lang kinabukasan ay pinuntahan na niya ito sa presinto. "Hindi ako papayag na magpakasal ka sa walang pusong taong iyon! No!"
She winced. Hindi niya rin iyon gusto pero wala na siyang maisip na ibang paraan pa.
Wala sana siyang balak na sabihin dito ang tungkol sa naging usapan nila ni Leandro pero hindi niya iyon pwedeng gawin. Magtataka ito kung paano ito nakalaya. Isa pa malalaman din naman nito ang tungkol doon kaya wala ring say-say na ilihim iyon.
"It was what he wanted para iurong niya ang kaso laban sayo." Mahina niyang sabi.
"Wala akong pakialam kung mabubulok ako dito, basta hindi ka magpapakasal sa lalakeng iyon!"
"I need to kuya," mahina pa rin niyang sabi saka minasdan ito. "Hindi ko ito ginagawa para lamang sayo, I am also doing this for ate Beth and for my niece. N..nasa ospital sila ngayon."
Napa-angat ang tingin nito sa kanya. Kumunot ang noo.
"Anong sabi mo?" He asked. Wondering if he heard her right.
Napalunok siya. "Sinugod ko si ate Beth kahapon sa ospital dahil dinugo siya, she almost had a miscarriage."
"God!" tila bigla itong nanghina na napasandig sa upuan. "K..kumusta na s..sila ngayon?" nang mahimasmasan ay tanong nito. Mababakas sa mukha ang matinding pag-alala.
"Ate Beth is safe now, pero kinailangan siyang turukan ng pampakapit. Sobrang pag-iisip at stress ang pangunahing rason kung bakit muntik na siyang makunan. And it could be worst kung hindi pa tayo gagawa ng paraan--"
"At ang pagpapakasal sa Leandrong iyon ang nakita mong paraan?"
She winced. "Bakit may iba pa ba?" Di na niya napigilang palatak. Tiningnan niya ito.
Wala rin itong maisagot. Nanlulumo lang itong napayuko. He close his eyes hopelessly.
"Wala na kuya," she said hopelessly too. "I went to him wanting to make a deal, nagdesisyon akong ibigay nalang sa kanya ang buong lupain kapalit ng pag-urong niya ng kaso laban sayo, I almost kneel and beg him, pero alam mo ba kung anong sinabi niya? Sinabi niyang kahit hindi daw natin kusang ibigay, kanya na naman daw iyon dahil pinirmahan mo na ang kontrata!"
"That son of a bitch!" nagtatagis ang mga bagang na mura nito. Wala itong nagawa kundi ang ikuyom nalang ng maigting ang mga kamao nito.
"I don't know what his reason for wanting to marry me," maya-maya ay sabi niya. Nanlulumo rin at nakayuko ang ulo. Kung umangat lang sana ang tingin niya kay William, nakita niya sana ang pag-iwas nito ng tingin at pagtiim pa lalo ng bagang.
"Ayoko rin kuya, kaya lang wala akong ibang mapagpipilian. Leandro didn't give me a choice."
"Hindi mo kailangan gawin ito kung ayaw mo Ciel, hindi mo kailangan na isakripisyo ang sarili mo para sa amin, tanggap ko na na makukulong ako, Atty. Marcial promised to lessen the possible sentence. Five years is not that long. At ang tungkol naman sa ate Beth mo, kakausapin ko siya, I'm going to--"
"Nakapagdesisyon na ako kuya, at pumayag na rin ako." mariin niyang sabi.
"Are you out of your mind?" nababahalang sabi nito.
"You will too, if you manage to see those blood I saw in ate Beth. Hindi ako patatahimikin ng konsensiya ko kung maulit muli iyon at mawala ng tuluyan ang pamangkin ko, habang buhay kong dadalhin sa sarili ko ang mga salitang 'what if' kung mangyayari iyon. And what about ate Beth? Ano sa tingin mo ang mangyayari sa kanya kung mawawala ang baby niya?"
Tuluyan ng naumid ang dila nito. Kitang-kita niya ang kawalan ng pag-asa ang mukha nito.
"Makakalaya ka ngayong umaga, Leandro will going to drop the case against you immediately this morning, gaya ng napagkasunduan namin."
"Pero Ciel, paano ka?"
"We will going to get married this afternoon. Iyon din ang gusto niya!"
"I'm going to kill that bastard!" Nanggagalaiti nitong sambit.
Inabot niya ang kamay nitong nasa mesa. "I hope you won't do that," pinilit niyang sinalubong ang mga mata nito. "Don't make my sacrifices go in vain. You must live happily with ate Beth and your baby girl. Kailangan ka nila."
Mariin itong muling napapikit.
"This is all my fault!" He murmur regretfully. "Kung sana'y hindi ako nagpadalos-dalos, hindi mangyayari ito!"
"There's no use to cry over a spilled milk now, nangyari na ang nangyari at wala na tayong magagawa kundi harapin ito."
"In the expense of luring you to him," sarkastiko itong nagpalatak. " I should be the one to protect you, pero baligtad ngayon ang nangyari." he open his eyes, puno ng panghihina at pagsisisi ng tumingin ito sa kanya. "Wala talaga akong kwentang kapatid!"
Umiling-iling siya. "Hindi ko gagawin ito kung naging walang kwenta kang kapatid kuya. You're not. Naging napakabuti mo sa akin, kahit hindi tayo sabay na lumaki, you never let me feel that I am alone, you're always there when I need you, kaya ngayon gusto ko, ako naman ang nasa tabi mo. I am doing this because you meant so much to me."
"Oh, Ciel." he murmur hurting.
Tumayo siya saka lumapit rito. Niyakap niya ito.
"Hindi ko talaga mai-magine ang magiging buhay mo sa piling ng halimaw na iyon, paano kung saktan ka niya? Paano kung--"
"Huwag na muna nating isipin ang mga bagay na hindi pa nangyayari kuya. Ngayon.. ang importante!"
PASADO alas nueve ng dumating si Lance, dala-dala na nito ang pinirmahang papeles ni Leandro para sa pag-urong nito sa kaso laban sa kapatid niya. Si Lance na rin ang nag-asikaso ng iba pa para makalaya na rin sa araw na iyon ang kapatid.
"What a coward!" hindi napigilang palatak ng kuya niya habang pinipirmahan nito ang mga papeles para sa kalayaan nito. "Hindi man lang siya nagkaroon ng lakas ng loob na harapin ako!" nagpupuyos na sabi nito patungkol kay Leandro.
"Leandro is busy Mr. Centeno." Kalmadong sabi ni Lance.
Matalim itong binalingan ng kapatid niya. "Busy? Sa ano? Sa pag-iisip kung sino na naman ang susunod niyang gagantsuhin?"
"Kuya!" awat niya.
"Watch your word Mr. Centeno! baka nakakalimutan mong kaka-urong niya lang ng kaso laban sayo!" nagbabanta ang tinig nito.
"Sabihin mo sa kanya, hindi ako natatakot sa kanya! Hindi ako natatakot sa inyo!"
"Kuya ano ba!" hindi na niya napigilang magtaas ng boses.
Natahimik naman ito. Pero dinig niya ang pagtagis ng mga bagang nito.
Hinawakan niya ang braso ng kapatid at hinila palabas doon.
"Halika na.." she said. Pulling him in his arms.
"Miss Centeno!"
Nasa labas na sila ng marinig niya ang pagtawag ni Lance. Tumigil siya at bumaling rito.
"Ang bilin ni Leandro, isasama na kita pabalik sa mansyon."
"Aba't--"
"Stop it kuya ano ba!" pigil niya rito nang makitang tila babalikan nito ang lalake. Bagama't natigilan rin siya sa sinabi ni Lance. Hindi niya akalain na sa oras na iyon din mismo siya nito isasama.
Labag man sa loob ay wala na siyang magagawa. May kasunduan sila at kailangan niya iyon tuparin.
Bumaling siya sa kapatid na noo'y nagpupuyos ang loob sa galit. "Nandito ang susi ng sasakyan ko kuya," sabi niyang iniabot rito ang susi. "Puntahan mo si ate Beth sa hospital, ngayon ang labas niya."
Nag-dadalawang isip at nag-aalala itong tumingin sa kanya.
Pilit siyang ngumiti. "Sige na, hinihintay ka niya."
Siya na ang nag-abot ng susi niya sa kamay nito. Pagkatapos non ay walang lingon-lingon niya itong nilagpasan.
Sa gilid ng kanyang mga mata ay kita niya ang pagsunod nito ng tingin sa kanya. She also saw Lance followed her into Leandro's awaiting SUV.
<<<--->>>>
MAHIGIT trenta minutos pa siguro ang ginugol nila sa biyahe bago narating ang mansyon.
Agad siyang bumaba ng huminto ang sasakyan sa harap, not waiting for Lance to open the car door for her.
"Nasaan si Leandro?"
"Nasa loob, naghihintay si--"
Hindi na niya ito pinatapos, nagpupuyos ang dib-dib niya sa galit nang tumalikod. Pakiramdam niya, sasabog na siya.
Hindi man lang siya nito binigyan ng pagkakataon na samahan ang kuya niya sa ospital at magpaalam sa kanyang ate Beth!
That inconsiderate bastard!
Tuloy-tuloy niyang inihakbang ang mga paa papasok sa mansyon. Her face was dark as the night. She open the door, handang-handa na siya na makipag-away!
But she halted her step when she saw that he's not alone inside. May apat na tao itong kasama. Nakikilala niya ang isa sa mga iyon. Ito yung kasama ni Leandro kahapon sa pick up nito.
Agad itong tumayo ng makita siya and immediately walk towards her.
"Hi, sweetheart.." bati nito at agad na ini-ankla ang kamay sa kanyang baywang. Nakaplaster ang ngiti nito sa labi pero hindi iyon umabot sa mga mata nito.
Nagtiimbagang siya saka matalim na sinalubong ang mga mata nito. She wanted to fire words pero pinigilan niya ang sarili. She knew it was not a good idea lalo na at may mga kasama ito doon.
Naramdaman niyang humigpit ang pagkakayakap nito sa kanyang baywang, iginiya siya nito papunta sa gitna kung nasaan ang mga bisita nito.
They immediately stand the moment they saw them coming. They are all smiling widely as if they are so happy seeing them together.
Tumigil sila sa gitna ng mga ito.
"Sweetheart, this is mang Nestor," pagpapakilala nito sa matandang kasama nito kahapon. "And his wife, yaya Sela, sila ang mga kasama natin dito sa bahay. Siya po si Cielo, 'ya,"
"Ikinagagalak ka namin makilala iha," nakangiti nitong sabi.
Napilitan rin siyang ngumiti. The old woman seems friendly.
"Ako rin po, ikinagagalak ko po kayong makilala."
"And this is attorney Cuevas," baling naman nito sa lalakeng marahil kasing edad lamang nito.
"It's nice meeting you soon to be Mrs. Montenegro." He smile and lifted his hand.
Napilitan rin siyang tanggapin iyon. She also plaster a fake smile.
"And this is Judge Soriante," pagpapakilala nito sa huling taong naroroon. "He will be the one who will officiate our wedding today!"
Maang siyang napabaling kay Leandro.
Hindi niya alam kung paano nagsimula ang seremonya ng kasal nila ni Leandro. She was out of herself the whole time the judge officiated their vows. She was dumbfounded and still in disbelief. She knew it will going to happen eventually, pero hindi niya inaasahan na ganoon ka agad-agad. Ang buong akala nga niya ay mamayang hapon pa iyon. She didn't knew that it was this soon. Hindi man lang siya nito binigyan ng oras para ihanda ang sarili. Not physically but emotionally. Wala talaga itong konsiderasyon. They get married with just her shirt and jeans at ganoon din ito. Just like that. Wala man lang ka effort-effort. Sarkastiko siyang nagpalatak. Ano pa ba ang aasahan niya sa isang tusong tulad nito? Basta makuha lang nito ang gusto nito, wala na itong pakialam pa sa iba pa! She was blank the whole time, ni hindi niya matandaan kung um'oo ba si
Kapwa sila tahimik habang binabaybay nila ang daan pauwi sa bahay nito. Tiim na tiim ang kanyang mga bagang habang nakatanaw sa labas ng bintana ng sasakyan at ang kanyang mga mata ay kasingdilim ng paligid na kanilang dinadaanan.She wanted to scream so loud, she wanted to cry hard dahil sa matinding irita at galit na nararamdaman. Wala pang beynte kwatro oras silang nagsasama bilang mag-asawa ay kinokontrol na nito ang buhay niya!Ano pa kaya sa darating na mga araw?"Umuwi na tayo!" matigas nitong sabi kanina sa bahay ng kuya William niya.Pinilit niyang magpakahinahon dahil hindi niya gusto na makita ng kapatid ang kinasuungan niyang sitwasyon dahil baka sisihin na naman nito ang sarili. She don't want that, iyon ang kahuli-hulihang gusto niyang maramdaman nito. Blaming himself."I..I'll bring my car and kukunin ko muna yung gamit ko sa lo--""No need to do that," agad nitong putol. "Meron tayong apat na sasaky
"Where do you think you're going?" Hindi pa man siya nakakarating sa pinakadulo ng hagdan nang maramdaman niya ang marahas nitong paghila sa kanya. She almost lost her balance kung hindi lang ito naging maagap sa paghawak sa palapulsuhan niya at itinulak papunta sa konkretong pader.Nagtatagis ang mga bagang nito habang nagbabaga ang mga matang nakatingin sa kanya."Hindi pa ako tapos magsalita, kaya huwag mo akong tatalikuran!""Bitiwan mo ako!" matigas niyang sabi saka buong lakas na nagpumiglas. Subalit walang laban ang lakas niya sa lakas nito."I already told you, walang sino man ang nangahas na sumalungat sa akin dito na hindi ko napaparusahan! Kung nasanay kang nagagawa mo ang lahat ng gusto mo, hindi mo iyon magagawa rito! Nandito ka sa pamamahay ko kaya susunod ka sa akin sa ayaw at gusto mo!" Halos ngumiwi siya sa paraan ng paghawak nito. Pakiramdam niya gawa sa kutsilyo ang mga palad nito at ngayon ay humihiwa sa kanyang palapulsuhan. Pero hind
Pigil na pigil niya ang kanyang hininga habang nararamdaman ang mga haplos ni Leandro sa kanyang braso paakyat sa kanyang balikat. Magkahalong takot at kaba ang lumukob sa kanya ng maramdaman ang isa nitong palad sa likod ng kanyang batok habang ang isa naman ay ibinaba nito sa kanyang baywang para suportahan siya na hindi tuluyang mapaupo sa naroroong kama."L..Leandro p..please stop it.." halos hindi iyon lumabas sa bibig niya. "Nagsisimula pa lang ako babe," paos nitong bulong saka ibinaba ang mukha sa kanya. Mariin siyang napapikit saka iniwas ang mukha rito reason why his kiss landed on her neck.She felt him stiffened. Isang iritableng tingin ang ibinigay nito ng i-angat ang tingin sa kanya."I won't tolerate you being this difficult so don't try my patience," matigas nitong sabi. "You're mine now! The sooner you realize that, the better it will be for you! Now, stay still!" mariing utos nito saka muling ibinaba ang mukha sa kanya. Sa pagkakataong
Unti-unti niyang iminulat ang mga mata at bahagya pang nagtaka ng masilayan ang hindi pamilyar na kwarto. Nang gumalaw siya at maramdaman ang pananakit ng katawan, doon pa lang na sinc-in sa kanyang utak kung nasaan siya at kung ano ang mga naganap kagabi.Agad niyang pinakiramdaman ang sarili. Maliban sa masakit ang mga kalamnan ay wala na naman siyang kakaibang naramdaman sa katawan. Inalsa niya ang kumot at nakahinga siya ng maluwag ng makitang suot pa rin niya ang pares ng pajamang sinuot niya kagabi. The reason why her body aches is maybe because of the struggle she did when Leandro tried to take advantage of her last night. She shiver as she thought of what happened, nanayo ang kanyang mga bahalibo nang maisip na muntik na siya nitong naangkin. She was so sure she saw it in his eyes. Those lust, desire and wantonness, kitang-kita niya ang mga iyon sa mga mata nito kagabi kaya buong akala niya hinding-hindi niya ito magagawang pigilin.
"Nakahanda na ang kabayo Leandro." sabi ni mang Nestor na sumulpot mula sa gilid nila. He came from the back, pupunas-punas pa ito ng kamay."Sige po mang Nestor, pupuntahan na namin ni Cielo." bumaling ito sa kanya at hinawakan siya sa siko. "Halika na." sabi nito saka iginiya na siya papunta sa likod na bahagi ng mansyon. Maang siyang napatingin rito ng marating nila ang bahagi kung nasaan ang kwadra ng mga kabayo. And infront, there were two horses, nakatali iyon. Marahil ang mga kabayong iyon ang sinasabi ni mang Nestor.Sinasabi ba nitong kabayo ang kanilang gagamitin sa pag-iikot sa hacienda?Pinuntahan ni Leandro ang isa at ikinalas sa pagkakatali. "Ho..ho.." agad nito iyon tinapik-tapik ng bahagyang umalma.Doon pa lang ay nanlaki na ang kanyang mga mata."Huwag mong sabihin na, kabayo ang gagamitin natin doon sa ating pupuntahan?" di niya napigilang tanong.Taas kilay itong bumaling sa kanya. "Th
Hindi niya maiwasan ang hindi mamangha habang minamasdan ang paligid ng kanilang dinadaanan. Bawat bahagi ng lupain ay natataniman ng mga punong niyog, na sa dami ay halos hindi na makikita ang araw. Tanging sinag nalang ang tumatagos sa mga nagyayabong na mga dahon.She look forward, hindi naman makitid ang daan na kanilang tinatahak, magkakasya doon kahit anong sasakyan kaso lang baku-bako iyon at maputik, meron pa ngang mga bahagi na malalalim at napondohan na ng tubig. Hindi nga advisable na magdala doon ng sasakyan.Bakit hindi man lang nito magawang ayusin ang daan? Ipinagkibit niya iyon ng balikat, wala na siyang pakialam doon. Because after this, hinding-hindi na siya muling aapak doon. Sabi nito, gusto lang siya nitong ipakikilala sa mga tauhan nito, kaya pagkatapos siya makilala ng lahat ay wala na siyang obligasyon doon. Isa pa ano naman ang gagawin niya doon kung babalik siya? Eh, wala naman siyang kaalam-alam sa mga niyugan at koprasan!Halos
Tulad ng nakasanayan na niya sa ilang araw niyang pananatili sa mansyon, nagigising siya tuwing umaga na wala na si Leandro sa kwarto. Maaga itong gumigising para pumunta sa koprasan o kaya naman sa plantasyon ng palm trees. Halos hindi na sila nito napagkita dahil paggising niya sa umaga nakaalis na ito at natutulog na siya kung umuwi ito sa gabi at ikinasisiya niya iyon ng labis. Hindi na niya kailangan magtiis sa presensiya nito.Total hindi rin naman sila magkasundo kaya mabuti na iyong hindi sila magkita at magpang-abot dahil hindi naman lumilipas ang isang minuto na hindi sila nito nagbabangayan. They were like water and fire na kahit kailan hindi pwedeng pagsamahin. Tinapunan niya ng tingin ang kamang hinihigaan ni Leandro. Nasa ayos na iyon.Sa lahat ng mga masamang ginawa nito, tila milagro na na tinupad nito ang pangakong hindi siya nito pipilitin sa kama, kahit nang mag-insist siya na hindi siya matutulog na katabi nito