2 - Hustle

CHANDRIA LILY LOPEZ

Palakad-lakad ako sa tapat ng operating room habang hinihintay na lumabas ang papa ko. Dinala kasi ito kanina ospital at kinakailangang operahan.

"Ano ba ate, nahihilo na ako sa kakalakad mo!" Sigaw ng kapatid kong si Violet saakin.

"Kinakabahan kasi ako Vio. Please, hayaan mo ako." Sagot ko sa kanya.

Aside kasi sa kabado ay wala akong maipambabayad sa ospital. Hindi ko alam kung saan ako kukuha ng pera gayong nahihirapan na kami dahil nasunog ang farm namin ng mga bulaklak. Ang tanging pinagkikitaan namin ng pera, ay nawala pa.

"Dito ka lang, tawagan mo ako kapag may update na." Utos ko kay Violet. Wala sa sarili naman itong tumango kaya ay naglakad na ako palabas ng ospital nang may mabangga ako.

I almost lost my balance as I slipped on the wet floor, my feet skidding out from under me. In a desperate attempt to steady myself, I reached out and grabbed the arm of a man who had accidentally bumped into me. Unfortunately for him, my grip pulled him off balance, and he fell hard onto the floor. In an unexpected twist of fate, I couldn't regain my footing in time and ended up falling right on top of him. To my utter surprise and embarrassment, our lips collided in an accidental kiss as I landed. The whole incident happened so quickly that it took a moment for me to process the awkward, yet strangely intimate, turn of events.

Kaagad akong napalayo sa kanya sa gulat. Pero ramdam na ramdam ko parin ang pagkakuyente sa buo kong katawan ng mahalikan ko siya.

"Ah, fuck," he cursed, groaning in pain as he tried to push himself up.

His face twisted in discomfort, clearly feeling the impact of the fall. The sudden and unintended intimacy of our lips meeting only added to the awkwardness of the situation. I quickly scrambled to my feet, my cheeks burning with embarrassment as I extended a hand to help him up.

"I'm so sorry," I stammered, hoping to ease the tension, but his expression remained a mix of pain and surprise.

Nataranta ako dahil baka may masakit sa kanya, nakahawak naman ito sa ulo niya. Ang ulo niya ba tumama?

"A-ayos ka lang?" kinakabahan kong tanong sa kanya. Ngunit lalo pa siyang napadaing sa sakit. Hindi ko alam kung ano ang gagawin, kung tatawag ba ako ng ambulansya, pero narealize kong nasa loob kami ng ospital.

Agad akong tumingin sa paligid para humingi ng tulong. "May nurse ba dito? Kailangan namin ng tulong!" sigaw ko, umaasa na may makapansin agad sa amin.

Suddenly I saw a doctor walking straight yet his eyes lock on the patient's chart. "Tulong!" Sigaw ko, napaangat ito ng tingin at kumunot ang noo at kaagad na sumaklolo saamin.

"Reid!" Sigaw nito, Reid? Iyon ba ang pangalan niya? Mukhang magkakilala naman ang dalawa. Napatayo ako, pero nakaramdam ako ng pananakit sa ankle ko.

Nagtawag ng nurse ang doktor na kaagad na inalalayan ang lalaking tinawag na Reid. Aalis na sana sila nang mapansin ako ng doktor.

"Are you okay, miss? Did you hurt your hand or feet or elsewhere?" He asked full of concern, but I shook my head and smiled awkwardly.

Kahit na nasa harapan ko na ang doktor ay nakuha ko paring magsinungaling, hindi ko magawang sabihin sa kanya na masakit ang paa ko. Dahil baka magbayad pa ako ng doctor's f*e at any f*e.

"Are you sure?" Tanong niya muli. Ang gwapo niya, pero he's not my concern as of the moment. I smiled and nodded my head. Please go, so that I can go.

Tumango naman ito at iniwan na ako, kaya nang makalayo na ito saakin ay mabils pa sa alas kwatro ang pag-alis ko sa lugar na iyon.

***

Nakarating ako sa cafe na sinasabi ni Queenie, ang kaibigan kong mayaman. Kinita ko siya para sana manghiram ng pera, pero iba ang inoffer niya saakin.

"Magkano ba kakailanganin ni Tito?" Tanong niya habang sumisimsim sa strawberry frappe nito.

"Hindi ko alam, pero nasa private hospital kasi si papa dinala. B-baka aabutin ng hundred thousand o mahigit." Napabasa ako ng labi nang sabihin iyon.

Natigilan si Queenie at nakangising nakatingin sa akin. Bigla akong kinabahan sa tawa niyang iyon, hindi ko alam kung ano ang iniisip niya o kung bakit biglang tumigil ang kanyang kilos. Parang may kakaibang mensahe sa likod ng kanyang ngiti na hindi ko maunawaan, at ito ay nagdulot ng pangamba sa aking puso.

Pero hindi naman ako makakatanggi, dahil pera na ito. Kalahating milyon. At bigay lang ni Queenie, hindi pautang. Kung hindi ko tatanggapin, kanino ako manghihiram ng ganong kalaking pera?

"Kasal ng ex ko sa next week. In exchange of five hundred thousand, kailangan mo lang sabihin sa kanya na itigil ang kasal at buntis ka. Ikaw na bahala kung anong gagawin mo. I'll send the location, time and date." Tumango naman ako sa sinabi ni Queenie.

Well, this is my other hustle. I take on various requests—while they're not exactly dares, they're more like specific tasks or challenges—in exchange for money. It's a way for me to earn some extra cash by doing things that people need done but might not want to do themselves.

***

Nandito na ako sa simbahan kung saan ang tinutukoy ni Queenie. Nasa labas ako at hinihintay na i-anunsyo ang palitan ng kanilang mga vows.

Sa labas palang alam nang engrande ang kasal, may pa red carpet pa ito, maraming klase-klase ng bulaklak sa paligid na pinagtuunan talaga ng pansin ang mga ito para lamang sa kasal.

Kabado man ay inihanda ko na ang sarili ko. Magsasalita na sana ang groom ay kaagad kong binuksan ang pintuan ng simbahan at pikit tsaka malakas na sinigaw ang salitang, "Itigil ang kasal! Buntis ako! Kailangan mo akong panagutan!"

My voice echoed throughout the entire church, causing the invited guests to the wedding to fall silent.

Sobrang nakakabingi ang katahimikan. Hindi ko naman makita ang mga reaksyon nila dahil sa hindi ko suot ang eyeglass ko, sinadya kong hindi suotin para hindi ako makaramdam ng kahihiyan habang nakikita ko ang kanilang mga ekspresyon sa mukha.

Ang kaninang tahimik ay napalitan iyon ng isang nakakabinging sampal ng bride sa groom. Tumakbo ang babae at binangga pa ako habang umiiyak itong lumalayo sa kaganapan.

I felt suddenly pain and guilt. Hindi ko sana gagawin ito kung hindi lang dahil sa pera. Si papa nalang ang tanging meron kami ni Violet at ayokong mawala si papa ng ganon-ganon nalang. Papa held so much importance in our lives. Kahit na hindi naman namin siya tunay na papa. But he raised me and Violet as his own. Kaya ayokong mamatay siya at walang gawin sa kanya.

Napansin kong naglalakad papalapit saakin ang groom, hindi ko kita ang ekspresyon nito sa mukha pero alam iong galit na galit ito.

Napatakip naman ako ng bibig nang bigla siyang sinuntok ng isang lalaki. Nagkagulo sa loob kaya napaatras ako. Sobrang bilis na ng kabog sa dibdib ko at hindi ko na alam ang gagawin ko.

Nakaramdam naman ako na nag vibrate ang phone ko at nakita kong may chat si Queenie.

"Atras, Lily. Mali ang location. At bukas pa pala siya." Halos manlumo ako sa text ni Queenie saakin.

Does it mean I destroyed someone's wedding? Fuck. Muli akong napahakbang palayo sa simbahan hanggang sa tumakbo ako palayo sa lugar na iyon at sumakay ng taxi.

Balisang-balisa akong nakaupo sa loob ng taxi. Kagat pa ang mga kuko dahil sa ginawa. Shit. Shit. Shit.

Anong gagawin ko? Hindi ko narin naman sila makikita hindi ba? Isa pa, hindi ko suot ang eyeglass ko kaya hindi ko sila makikilala, pero paano kapag nakilala nila ako?

Wala sa sarili akong nakarating sa kwarto ni papa dito sa loob ng ospital, nakita ko si Violet na pinapakain si papa may cast ang kamay nito dahil sa aksidenteng naganap nitong nakaraang linggo sa farm.

Nabagsakan kasi ng mga kahoy si papa at nabalian siya ng buto sa kamay. Kinakailangang operahan si papa. Aside, e nalaman din na may diabetes si papa.

"Kumusta, papa?" Tanong ko. Wala sa sarili akong umupo sa upuan habang inaayos ang kumot ni papa.

Ngayon ko lang napasin na pumayat pala talaga si papa dahil sa sakit nitong diabetes. Masyadong busy kasi ako sa dangwa para mag benta ng mga bulaklak, habang si papa ay nasa farm kasama si Violet.

"Ayos lang ako, anak. Ikaw ang kumusta? Mukha kang pinagsukluban ng langit at lupa." Natatawang sabi ni papa kaya napangiti ako. Seeing him well and laughing now makes me feel at ease.

"Umuwi na tayo, Lily. Ayoko na dito." Wika ni papa. Napangiti naman ako sa sinabi niya at tumayo.

"Tanong ko lang sa doctor mo pa kung pwede ka ng lumabas," sabi ko. Ngumiti naman ito at muling isinandal ang ulo sa higaan.

Pwede na talaga lumabas si papa sa ospital pero hindi ko magawang mailabas si papa dahil kakailanganin ko ng pera.

"Aalis lang ako pa, pagbalik ko, uuwi na tayo." Nakangiting sabi ko kay papa kaya muli akong lumabas ng ospital at pinuntahan si Donya Gigi, para manghingi na ng tulong.

Siya ang may-ari ng dangwa market. At lumalapit kami sa kanya para manghiram ng pera kung kinakailangan. Kinuha ko muna ang bill statement ni papa sa ospital bago nagtungo sa mansyon ni Donya Gigi.

***

"Alam mo naman ang consequences kapag hindi ka nakabayad kaagad, Lily." Malamig na sabi ni Donya Gigi, habang inaayos nito ang baraha sa kanyang tapat, kalaro ang iilang kaibigan.

"O-opo, Donya." Sagot ko. "Magkano ba kailangan mo?" Tanong niya kaya kaagad kong pinakita sa kanya ang bill statement. Tumango ito at sinenyasan ang sekretarya nito.

"I will give you next week the statement of how much you will pay me in every fifteen days and how years you will pay me. If not, alam mo na kahihitnatnan mo, Lily." Kinakabahan man ay tumango ako sa sinabi nito.

"Masyadong malaking halaga ang two hundred fifty six thousand pesos, Lily." Napakagat ako ng labi sa sinabi nito.

"But will help you, just remember our deal. Once na tumakas ka alam mo na kung saan ang punta mo." Tumango ako sa sinabi niya Donya Lily. Inabot sa kanya ang cheque at inabot ito saakin na nay permi niya at kung magkano ang kailangan ko.

Kaagad kong nailabas si papa sa ospital at nagtungo pauwi ng Bulacan. Ilang araw lang tinagal ko doon dahil kailangan kong balikan ang shop para makaipon sa ipambabayad ko kay Donya Gigi.

***

Halos isang buwan na at nakakabayad naman ako paano kay Donya Gigi, pero nitong mga nakaraang araw ay kinakabahan ako dahil mahina ang benta. Madali naring malanta ang mga bulaklak dahil sa sobrang init ng panahon. Summer na kasi kaya mabilis na malanta ang mga ito.

"Lily! May order na tayo!" Napatingin ako sa kasamahan ko sa tindahan na anak din ng kasamahan ni papa sa farm.

"Hala, paano natin makukuha itong lahat?" Halos manlumo ako sa dami ng bundle na kakailanganin nila.

"Nakapagbayad na ng advance. Kakailanganin na next week." Tuwang-tuwa na sabi ni Dahlia.

"Tawagan mo na mga suppliers Dahlia," nakangiting tumango naman ito.

Nailikom namin ang mga bulaklak na inorder saamin. Hanggang sa araw na kukunin na ito. Masaya akong hinihintay ang umorder noon. Dahil niligtas niya kami. Maliit lang naman ang kita pero, kahit na, malaking tulong narin iyon.

Habang naghihintay ay may isang gwapong nilalang na palinga-linga sa paligid at inis na inis na nakatingin sa cellphone at sa shop para tignan ang mga pangalan.

"Shit." Mura pa nito ng matalsikan siya ng maruming tubig. Napataas naman ang kilay ko, okay, gwapo siya pero maarte.

Mukhang babagay naman sa kanya kaartehan niya dahil kung manamit ay mas mahal pa ata sa buhay ko dahil puro kilala ang mga brand na sinusuot niya, mula sa damit hanggang sa sapatos.

He has this sharp eyes colored with gray. It's kinda addicting at parang hini-hypnotize ako ng kanyang mga mata. Matangos ang kanyang ilong, makapal ang kilay at mahaba tsaka makapal naman ang kanyang eyelashes, na tingin ko mas makapal at mahaba pa kesa saakin. Tsk. Mapupula ang manipis nitong labi, at sakto lang ang pagkakatalas ng kanyang baba na bumagay talaga sa kanyang mukha.

"Shit. I'm gonna kill you, Riley! Fuck." Mura nito nang makitang madumihan ang kanyang puting sapatos. The way he speaks English, it has a american accent, unlike us Pinoys na kapag nag-eEnglish ay pinoy na pinoy accent talaga.

Siya, napaka-spokening dollars!

"Bakit ka kasi nagputi dito? Alam mo namang magulo at maputik dito." Walang emosyon kong sabi sa kanya. Inis lang itong nakatingin saakin, habang mahigpit ang pagkakahawak niya sa kanyang cellphone.

"Anong store ka ba?" Tanong ko nang hindi parin inaangat ang tingin sa kanya dahil naaawa ako sa puting sapatos nito.

"Violet and Lily Store." Napataas naman ang kilay ko at hinarap siya. "Eto nga, hindi mo ba nababasa 'yan?" Turo ko sa taas na may karatula ng pangalan ng store namin.

Napaungol naman ito sa inis, at lumapit siya dito saakin.

"I'm here to pick up Riley Sierra's order." Kaagad akong umayos ng tayo at napangiti sa kanya. "Dahlia! 'Yong mga bulaklak, ilabas mo na!" Sigaw ko. Nasa loob kasi iyon ng ref para hindi malanta pero nakaayos narin naman iyon.

Habang inaayos ko ang mga gamit at binabalot ang mga bundle sa paper wrapper ay pansin kong nakakunot na nakatingin saakin ang lalaki.

"You somehow looked familiar, miss." Napatigil ako sa paglalagay ng mga scotch tape para ma-secure ang mga bulaklak, pero hindi ako umangat ng tingin at nagpatuloy sa ginagawa ko.

"Baka may kamukha lang sir," sabi ko at medyo natawa. Pero deep inside kinakabahan ako na baka nakilala niya ako dahil sa kasalang pinigil ko.

As I carefully wrapped the paper around the bouquet of flowers, his sudden grip on my arms startled me. Looking up, I met his enraged gaze, his eyes flashing with fury. His jaw was tightly clenched, and it seemed as though he could swallow me whole in his anger.

"S-sir, you're hurting me," I managed to stammer, attempting to free my hand from his grasp.

"You! I remember you! You're the one who ruined my wedding!" he accused, his voice dripping with bitterness and accusation. His words hung heavily in the air, drawing the attention of nearby onlookers.

My heart pounded in my chest, the accusation striking me like a bolt of lightning. The memories of that fateful day flooded back, accompanied by a wave of guilt and apprehension.

"Do you know what damage you have done, miss?" Galit na tanong nito. Namumula na ang mga mata niya sa galit habang ako ay pilit kong tinatanggal ang pagkakakapit niya saakin.

"Sir, masakit! At ano? Bakit ko naman sisirain ang kasal mo ni hindi nga kita kilala!" I lied, but I composed myself to say that loud and with confidence. Ayokong mahuli niya ako.

"'Yun nga e. I don't get it! Why you need to destroy my wedding when in the first place, I don't even know you!" He shouted at the top of his lungs.

Ramdam na ramdam ko ang pangangatog ng mga tuhod ko sa sinabi niya.

"Do you know it takes me five years to marry the woman I love yet in a seconds you've destroyed everything?!" Napakagat ako ng labi sa sinabi niya at marahas siyang tinulak palayo.

"Wala akong alam sa pinagsasabi mo, sir!" Galit ko na ding sabi sa kanya. Sa totoo lang, I feel guilty. Tao parin naman ako para makaramdam ng guilty! Hindi ko naman sinasadya iyon e! Kung hindi lang namali si Queenie baka hindi ko na nasira ang kasal niya.

"Come with me, I need you to explain to my fiancé everything." Galit niyang sabi at hinila ako palabas ng store ko.