บทที่ 117

ชายหนุ่มรู้สึกหวิว ๆ และเวียนหัวจากการถูกกระแทกจนแทบทรุดลงไปกองกับพื้น

ลูกค้าที่อยู่รอบ ๆ พวกเขาก็ตกใจกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

แฮโรลด์จ้องมองชายหนุ่มที่ศีรษะชุ่มไปด้วยเลือดอย่างดุร้ายและเย้ยหยัน “ออกไป ไม่งั้นฉันจะหักขาแกซะ!”

ชายหนุ่มกุมบาดแผลไว้ที่ศีรษะและคำราม “ได้เลย ไอ้เลวนี่ เดี๋ยวรู้เลย!”

จากนั้นเขาก็วิ่งออกจากร้านอาหาร

แฮโรลด์ยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า “ไอ้ขี้แพ้เอ๊ย เขาคิดว่าเขาเป็นใคร มาคุกคามฉัน? ฉันชื่อแฮโรลด์ วิลสัน ไอ้เวร!”

จากนั้นเขาก็ปัดตัวเองด้วยท่าทางที่ดูสบาย ๆ ขณะที่พูดกับลอรีนว่า “มีจุดบกพร่องที่น่ารำคาญอยู่เสมอทุกที่ที่คุณไป อย่าปล่อยให้เขาทำลายค่ำคืนของเราเลยครับ มาทานต่อกันดีกว่า”

อารมณ์เฉลิมฉลองของลอรีนถูกทำลายกายไปหมด หลังจากช่วงเวลาที่วุ่นวายเธอก็พยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

ตลอดมื้อค่ำแฮโรลด์พยายามทำให้อารมณ์แจ่มใสขึ้นด้วยการสนทนาที่ดูน่าสนใจ แต่ลอรีนนั้นดูเหมือนว่าไม่ได้สนุกไปกับเขาเลย

ในความคิดของเธอแฮโรลด์ไม่ใช่แค่ผู้ชายที่ไร้ความสามารถและบ้าบิ่น เขาจะไม่อยู่ในรายชื่อของเธอแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่เหลืออยู่ในโลกก็ตาม

ในทางกลับ