บทที่ 120

ชาร์ลีเหลือบมองลอรีนอย่างเงียบ ๆ และคิดว่า ‘เธอดูถูกฉันมาตลอด แล้วฉันจะเปิดเผยตัวตนเพื่ออะไร? มันจะมีแต่ทำให้เธอกับฉันมีปัญหามากกว่า’

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะเก็บเป็นความลับให้ดีที่สุด

นอกจากนั้นเขาก็ช่วยเธอเพื่อประโยชน์ของแคลร์ภรรยาที่รักของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะดูแลเธอเป็นพิเศษอยู่แล้ว

เมื่อเห็นว่าชายคนนี้ไม่ได้พูดอะไร ลอรีนก็เข้าใจว่าเขาไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน เธอจึงหยุดคำถามที่อยากจะรู้

เธอเป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกแบบผู้ชายที่ไม่ยอมเกาะผู้ชายในทุกกรณี เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่ไม่สามารถแสดงความขอบคุณได้หลังจากที่เขาช่วยเหลือเธอ

ในขณะที่เธอต้องการถามอีกครั้งด้วย น้ำเสียงแหบแห้งและเย็นเยียบก็ดังก้องอยู่ในหูของเธอ

"ถอดกางเกงของคุณออก"

ลอรีนเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสับสน จู่ ๆ เธอก็รู้สึกอับอายและกระวนกระวายใจเมื่อเห็นชายสวมหน้ากากจ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

เธอคิดว่าเธอคงหนีเสือปะจระเข้แล้วล่ะ!

เมื่อมองไปรอบ ๆ เธออยู่ที่ไหนก็ไม่รู้และผู้ชายคนนี้เชี่ยวชาญและแข็งแกร่งมาก คงไม่มีใครได้ยินเธอแม้ว่าเธอจะตะโกนสุดเสียงก็ตาม

ลอรีนกัดฟันอย่างสิ้นหวังและเตือนอย่างดุร้ายว่า “อย่ามาแตะต้องตัวฉั