บทที่ 121

เมื่อเธอจับขาของเธอ ลอรีนรู้ว่าชายคนนี้ไม่ได้แอบอ้างใด ๆ ขณะที่เธอเห็นเลือดไหลออกมาระหว่างนิ้วของเธอ แต่จิตใจของเธอกลับต่อต้านเมื่อคิดจะถอดกางเกงต่อหน้าชายแปลกหน้า

เมื่อเผชิญกับชีวิตและความตายลอรีนลังเลอยู่พักหนึ่งและในที่สุดก็ยอมจำนนต่อความเป็นจริง

เธอไม่อยากตาย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องกลายเป็นคนพิการ

ลอรีนเงยหน้าขึ้นมองชายที่สวมหน้ากาก ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงอย่างน่าอาย หัวใจของเธอเต้นแรง เธอขยับร่างกายอย่างงุ่มง่าม

ในที่สุดเธอก็พูดเบา ๆ ว่า “โอเค ก็ได้ ขอบคุณค่ะ”

ชาร์ลีพยักหน้าเมื่อเธอปฏิบัติตาม เขาย่อตัวลงจับกางเกงของเธอด้วยมือทั้งสองข้างและฉีกอย่างแรง

ลอรีนก้มหน้าลงและมองไปทางอื่น เธอหายใจเข้าลึก ๆ ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว หัวใจของเธอแทบจะหลุดออกจากซี่โครงเพราะเสียงฉีกอย่าแรง

ชาร์ลีสงบนิ่งราวกับทะเลสาบ เมื่อเห็นว่ามีบาดแผลถูกแทงที่ขาซ้ายของเธอ เขาจึงใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางชิดเข้าหากันเล็งไปที่จุดฝังเข็มแล้วกดแช่ไว้อย่าแรง

กระแสของเรกิถูกส่งจากนิ้วของเขาไปสู่บาดแผล

ชาร์ลีจดจ่อจ้องไปที่บาดแผลเท่านั้น

เขาทำได้รวดเร็วมาก หลังจากกดจุดไปสองสามจุด เลือดในบาดแผลก็ค่อย ๆ หยุดลง

ตามเทคนิค