บทที่ 192

เซิ่งหย่าจวี๋เหมือนถูกกระแทกลงกลางใจ เธอจึงตบลงไปที่ใบหน้าของอวิ๋นซูหนึ่งที “ฉันเป็นแม่แกนะ ทำไมตอนนี้ถึงไม่ฟังฉันแล้วล่ะ!”

เสียงนั้นดังกังวาน แต่เมื่ออยู่ในที่สาธารณะแบบนี้แล้วก็เหมือนกับเสียงของก้อนหินที่ถูกโยนลงไปในน้ำทะเล

อวิ๋นซูหันหน้าไปอีกทางก่อนจะเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มไว้ ไม่นานถึงค่อยๆหันหน้ากลับมา สายตาเย็นชาของเธอมองไปทางเซิ่งหย่าจวี๋

เซิ่งหย่าจวี๋เองก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆไปทั้งตัว

เหมือนกับว่าคนที่โดนตบคือตัวเธอเอง

สายตาที่อวิ๋นซูใช้มองเธอเหมือนกับสายตาที่เขาใช้มองคนแปลกหน้า

“เธอเป็นแม่ของฉัน งั้นขอถามหน่อยคุณจำได้ไหมว่าฉันเกิดวันที่เท่าไหร่?”

เซิ่งหย่าจวี๋ชะงักไปก่อนจะพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก “ฉัน...ฉันก็ต้องรู้อยู่แล้วสิ”

อวิ๋นซูมองดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังโกหก

อวิ๋นซูคิดไปถึงเมื่อก่อน ต่อให้เธอจะอยู่เมืองนอกแต่เซิ่งหย่าจวี๋และอวิ๋นไจ่เหอจะบินไปฉลองวันเกิดให้เธอทุกปี

แต่เมื่อเธอไม่ได้แต่งงานกับเฮ่อหย่วนเจ๋อก็ไม่มีใครมาอีก

มันเหมือนกับว่า...เธอไม่ใช่ลูกแท้ๆอย่างไรอย่างนั้น

เป็นเหมือนแค่ของแถมที่ได้มา

เพราะว่ามีค่าทุกคนถึงจดจำ

จู่ๆเธอก็นึกถึงเฮ่อเยียนสือ

ตอนนี้เธออยากจ