บทที่ 197

หลินเหมียวเหมียวคิดที่จะหนีไป แต่หากทำแบบนี้มันจะมีพิรุธมากเกินไป เธอจึงทำได้เพียงเดินตามอวิ๋นซูไปอย่างไม่เต็มใจได้แค่นั้น

เธอลดเสียงและกระซิบข้างหูของอวิ๋นซูไปว่า "ทำไมเขาก็มาด้วย?"

อวิ๋นซูเม้มริมฝีปาก พร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ ออกมา "เขาอยู่ที่นี่ไม่มีเพื่อนน่ะ น่าสงสารมากเลยนะ"

พอพูดจบ เธอก็มองไปยังดวงตาของหลินเหมียวเหมียว แล้วถามว่า "เหมียวเหมียว เธอมีอะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า?"

หลินเหมียวเหมียวเบนสายตาไปทางอื่นอย่างประหม่าๆ "ไม่ ไม่มีอะไรนี่"

"จริงเหรอ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกเสมอว่า พวกเธอสองคนดูแปลกๆ นะ!"

"ไม่นะ!" หลินเหมียวเหมียวปฏิเสธตัวโก่ง เมื่อสายตาได้ชำเลืองไปเห็นเย่ชางเหยียนที่เดินเข้ามา เนื้อตัวของเธอก็แข็งทื่อไปหมด

และเย่ชางเหยียนก็โน้มตัวเข้ามาคว้ากระเป๋าเดินทางจากมือหลินเหมียวเหมียวในทันที "ให้ผมเถอะ"

"ไม่ต้อง..." หลินเหมียวเหมียวถอยหลังออกมาก้าวใหญ่ และเมื่อพบว่าตัวเองทำชัดเจนเกินไป จึงรีบพูดขึ้นมาว่า "ฉันทำเองได้ ... "

อวิ๋นซูยิ้มๆ มองดูหลินเหมียวเหมี่ยวแล้วพูดว่า "เหมียวเหมียว เธอนั่งรถของชางเหยียนเถอะ ฉันจะขึ้นรถแล้วนะ"

หลินเหมียวเหมียว "..."

หลังจากที่อวิ๋นซูขึ้