บทที่ 25

ซื่อไห่ ต้าหู่ เอ้อหู่ และสมุนต่างก็ตกใจ

คิดไม่ถึงว่าหวังหยวนกล้าที่จะข่มขู่จ้าวอู่ซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้

ฉี๋จ่างมีพลธนูและชายฉกรรจ์ใต้การบังคับบัญชาของเขา ซึ่งเป็นการขยายอำนาจการปกครองในชนบท และพวกเขาน่ากลัวกว่าหลี่ฉางมากนัก

ดวงตาของจ้าวอู่เคร่งขรึม ความโกรธพุ่งขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ และความโลภถูกระงับไว้ เขาอดไม่ได้ที่จะตะคอกขึ้นมา "นั่นขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจริงใจแค่ไหนนายน้อยหยวน!"

ฉี๋จ่างและหลี่ฉางทำงานสมรู้ร่วมคิดกัน เพื่อจุดประสงค์ในการหาเงินจากประชาชน

เงินที่พวกเขาได้รับยังคงต้องส่งมอบให้กับด้านบน และพวกเขาสามารถดื่มซุปได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

หากหวังหยวนสามารถให้ประโยชน์แก่เขาเพียงพอ การจัดการกับหลิวโย่วไฉนั้นก็ไม่ใช่ปัญหา

หวังหยวนหยิบแท่งเงินสิบตำลึงออกมา "รับไปสิ ข้าเลี้ยงเหล้า"

นัยน์ตาของเหล่าสมุนต่างเป็นประกาย เริ่มต้นด้วยสิบสองตำลึงเชียวหรือ เขาคือผู้ฟุ่มเฟือยอย่างแท้จริง

ดวงตาของจ้าวอู่เป็นประกาย แต่ใบหน้าของเขาจริงจังขึ้น "หวังหยวน เจ้ากำลังทำให้ข้าอับอายอย่างนั้นรึ? ให้เงินน้อยว่าตั้งครึ่งต่อครึ่งเช่นนี้!"

ของขวัญที่ชาวบ้านให้ ส่วนใหญ่จะเป็นไก่ เนื้อหมู เนื้อปลาเป็น