Share
บทที่ 61
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 62
“คิดจะสู้งั้นรึ เกรงว่าเอาชนะข้าไม่ง่ายหรอก พี่น้องทั้งหลาย ฆ่าเจ้าโง่พวกนี้ซะ!”ฝานเจียงหลงออกคำสั่ง พวกอันธพาลมากกว่าสิบคนก็รีบรุดเข้ามา เช่นเดียวกับที่พวกเขาถูกเอ้อหู่ทุบตีครั้งล่าสุด!“รนหาที่ตาย!”เอ้อหู่กระโจนเข้าหากลุ่มคน“อ๊าก!”ฝานเจียงหลงถูกโจมตีอย่างรุนแรงเช่นนั้นก็ล้มลงกับพื้นพวกอันธพาลคนอื่น ๆ มีสายตาหวาดกลัวอย่างชัดเจน แต่พวกเขาก็กัดฟัน และปิดล้อมเอ้อหู่ต่อไป“ใครมันกล้าโจมตีคนหมู่บ้านต้าหวังของเรา ข้าจะเอาชนะพวกอันธพาลเหล่านี้ให้ตายไปซะ!”สมาชิกแผงขายปลาดึงไม้ค้ำแผงของตัวเองออกมาบ้าง พี่น้องตระกูลกัวทั้งสามเองก็ด้วย หมายปรี่เข้าไปหาเหล่าอันธพาล“เดี๋ยวก่อน!”หวังซื่อไห่หยุดพวกเขาไว้ “พวกเขาดูผิดแปลกไปจากปกติ อย่าเข้าไปยุ่งเลยดีกว่า พวกเขาไม่มีอาวุธ อย่างไรก็ไม่สามารถทำร้ายเอ้อหู่ได้”“ใช่ พวกเขาผิดปกติจริง ๆ เราอย่าเพิ่งลงมือทำอะไรเลย รอดูก่อน”กัวฉางก็แนะนำไปในทางเดียวกัน เขาเองก็สังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับเหล่าอันธพาลในวันนี้เมื่อก่อน ทุกครั้งที่พวกเขาเห็นหน้าเอ้อหู่ คนเหล่านั้นต่างก็ยักคิ้วหลิ่วตาและส่งยิ้มเพื่อเอาอกเอาใจเขาดูเหมือนว่าวันนี้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 63
เมื่อเห็นใบมีดส่องแสงเจิดจ้า ทุกคนในสมาชิกแผงขายปลาก็มีสีหน้าซีดเซียวทุกคนมองไปที่หวังซื่อไห่ และตราบใดที่เขาพูดอะไรบางอย่าง ทุกคนก็จะดำเนินการทันที“ถ้าพวกคนไร้ยางอายเช่นพวกเจ้ากล้าทำอะไรบุ่มบ่าม นายท่านสิงจะจับกุมพวกเจ้าไปด้วยกันทั้งหมด!”ฝานเจียงหลงซึ่งนอนอยู่บนพื้นมองด้วยความคาดหวัง“ไม่มีใครทำอะไรทั้งนั้น!”หวังซื่อไห่กัดฟันและกำหมัดแน่น หากพวกเขาเริ่มโจมตีเจ้าหน้าที่ บางทีเรื่องต่าง ๆ อาจจะคลี่คลายฝึบ!เอ้อหู่ไม่สามารถล่าถอยได้แน่แล้ว หวังเอ้อโกวที่อายุน้อยที่สุดจึงคว้าไม้ค้ำแผงแล้วโยนมันออกไปฝึบ ฝึบ ฝึบ!เอ้อหู่เงี่ยหูฟังทิศทางลม ครั้นยืนยันตำแหน่งได้แล้วจึงกระโดดคว้าไม้ท่อนนั้น แล้วเริ่มกวาดอาวุธเต้นเพลงทวนไปรอบ ๆ ทันทีเคร้ง เคร้ง เคร้ง......หน่วยลาดตระเวนแปดนายถูกบังคับให้ล่าถอยหนึ่งในนั้นตะโกนด้วยความโกรธ “ผู้ใดกล้าโยนไม้ให้เขา?!”หวังเอ้อโกวหดคอลง และซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มสมาชิกแผงขายปลา เขาตัวเล็กมาก เมื่อครู่จึงไม่มีใครสังเกตเห็นเขาสิงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม “หวังโปลู เจ้าขัดขวางการจับกุมของเจ้าหน้าที่ ทั้งยังคิดโจมตี เจ้าคิดต่อต้านงั้นหรือ?"“ข้า…”เอ้อห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 64
"หา!”สมาชิกแผงขายปลาถึงกับตกใจไม่มีใครคิดว่าหวังเอ้อโกวจะกล้าหาญถึงขนาดกล้าฟ้องร้ององครักษ์ฟางด้วยซ้ำ“กัวเหลียง รีบไปหาผู้มีพระเจ้าของเจ้า ข้าจะไปที่ศาลาว่าการเพื่อเจรจาบางอย่าง เผื่อผู้ที่โบยไม้กระดานจะผ่อนแรงลงบ้าง!”กัวฉางออกคำสั่งแล้วรีบไล่ตามเขาไปคนของศาลาว่าการออกแรงในการโบยผู้ตีกลองที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ขึ้นอยู่กับเงินสินบนที่จ่ายหากพวกเขาไม่ได้รับเงิน อาจจะโบยตีถึงขั้นกระดูกหักกันไปข้าง แต่หากพวกเขาได้รับสินบน อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ยังมีชีวิตอยู่หลังจากการถูกโบยหวังเอ้อโกววิ่งไปจนถึงที่ทำการอำเภอ และรีบตรงไปที่กลองเติงเหวินอย่างไม่รอช้าท่าทางของผู้เฝ้าประตูสองคนเปลี่ยนไป รีบขึ้นไปหยุดบุคคลนั้นด้วยดาบโดยตรง!ขณะที่เขารีบก้าวออกไป กัวฉางที่ไล่ตามมาก็ก้าวไปข้างหน้าและคว้ามือพวกเขาไว้ “นายท่านทั้งสอง โปรดช่วยข้าหน่อย พวกเรามาเรียกร้องความยุติธรรมเท่านั้น น้องชายของข้ายังเด็กเกินกว่าจะถูกทุบตีจนตาย กรุณาเบามือให้เขาทีเถิด!”เงินสองก้อนหล่นลงบนมือของพวกเขา ขุนนางทั้งสองชั่งน้ำหนัก จากนั้นมองหน้ากันแล้วตอบรับ “พวกเจ้านี่ค่อนข้างรู้ความ ไม่ต้องกังวลไป น้องชายของเจ้าจะไม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 65
“ป้ายขาว!”ดวงตาของเจ้าหน้าที่ศาลาว่าการสองคนที่ต้องโบยไม้กระดานตาเป็นประกาย ก่อนที่พวกเขาจะผลัดกันโบยอย่างแรงป้ายคำสั่งในกระบอกไม้ไผ่ของนายอำเภอมีสามประเภท ได้แก่ ป้ายขาว ป้ายแดง และป้ายดำ!ป้ายสีขาวคือคำสั่งโบยพอเป็นพิธี ป้ายสีแดงคือคำสั่งโบยจนผิวหนังหรือเนื้อแตก ป้ายสีดำคือคำสั่งโบยจนตายนี่คือกฎก่อนพิจารณาคดี!หากนายอำเภอโยนป้ายคำสั่งสีดำออกไป แม้ว่าใครจะให้เงินเขาเท่าไหร่ก็ตาม คนผู้นั้นก็ยังถูกโบยให้เนื้อแหลกเป็นชิ้น ๆเผียะ เผียะ…กระดานส่งเสียงกระทบกันหวังเอ้อโกวที่นอนอยู่บนพื้นมีสีหน้าเหลือเชื่อ “ไม่เจ็บเลย ทำไมไม่เจ็บกันนะ เสียงจากด้านบนก็ดังมากแท้ ๆ แต่บั้นท้ายของข้าไม่แตะไม้กระดานด้วยซ้ำ!”“ใต้เท้านายอำเภอเป็นคนใจดี โยนป้ายขาว ญาติของคนผู้นี้เสียเงินโดยเปล่าประโยชน์!”“เจ้าเด็กนี่ก็โง่เสียจริง ต่อให้ข้าโบยเจ้าไม่เจ็บ ก็ควรกรีดร้องให้มันสมจริงหน่อยสิ!”“หากเขายังไม่กรีดร้องเช่นนี้ ต้องมีคนสงสัยว่าพวกเราแกล้งโบยแน่!”“เช่นนั้นก็ตีจนกว่าเขาจะกรีดร้องเถอะ!”เจ้าหน้าที่ศาลาว่าการทั้งสองสบตากัน คราวนี้เมื่อไม้กระดานฟาดลงมา มันก็ตกลงไปที่ก้นของหวังเอ้อโกว!“อ๊าก!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 66
“อา ผู้พิพากษาโปรดไว้ชีวิตข้าด้วย คนอื่นต่างเรียกชื่อข้ามั่ว ๆ ชื่อแท้ ๆ ของข้าคือ เว้ยหนิว!”ป้ายดำหมายถึงทุบตีอย่างโหดเหี้ยม นี่มันกำลังฆ่าเขาชัด ๆ ฝานเจียงหลงร้องขอความเมตตาอย่างร้อนรนเพี๊ยะ!ป้ายดำกระเด็นลงพื้น!ผัวะ ผัวะ ผัวะ…เจ้าหน้าที่ของรัฐทั้งสองหยิบกระดานขึ้นมา และเริ่มตีอย่างไร้ความปราณี“อา!”หลังจากถูกทุบตีมากกว่าสิบครั้ง ผิวของฝานเจียงหลงก็ถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะตะโกน “นายท่านสิง ช่วยข้าน้อยคนนี้ด้วย ข้าน้อยไม่อยากตาย!” “ตั้งชื่อสุ่มสี่สุ่มห้า กรรมตามสนอง หากเจ้าถูกทุบตีจนตายจริง ๆ ครอบครัวของเจ้าก็จะเก็บศพของเจ้าเอง”สิงซานหันไปอีกทาง ดวงตาของเขามืดลงความผิดแบบนี้ถือเป็นอาชญากรรมใหญ่หลวงที่สุด และใครก็ตามที่เอ่ยปากพูดจะถูกนายใหญ่ลากลงมาไม่เห็นผู้ตรวจการฟาง จู่เป๋าก็ไม่พูดอะไรสักคำ“ครอบครัว!”นี่เป็นภัยคุกคาม ฝานเจียงหลงหลับตาและกัดฟัน จากนั้นเขาก็เป็นลมจากกระดานใหญ่ทั้งสิบแผ่นอีกครั้ง“องครักษ์สวี่ ไปที่ตลาดปลา แล้วบอกพ่อค้าปลาให้ค้นหาความจริง!”ใบหน้าของจ้าวเว่ยหมินดำคล้ำราวกับน้ำ “บอกพวกเขาให้พูดความจริงอย่างกล้าหาญและมั่นใจ ไม่ว่าใค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 67
เขาและพี่ชายสามารถสร้างบ้านหลังใหญ่ด้วยอิฐและกระเบื้อง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงภรรยา พวกเขาสามารถหาได้จากทั่วทุกทิศทาง เมื่อพ่อและลูกทั้งสามออกจากบ้าน ผู้คนต่างก็ต้องส่งยิ้มให้พวกเขา จริงใจยิ่งกว่ายิ้มให้หัวหน้าหมู่บ้าน หมู่บ้านได้มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นกัน ในทุกครอบครัวต่างก็มีคนร่วมกลุ่มประมง กลุ่มขายปลา และกลุ่มทำสบู่ นอกจากนี้ยังอนุญาตให้นำอาหารจากโรงอาหารกลับบ้านได้ ดังนั้นจึงแทบไม่มีใครในหมู่บ้านหิวเลย ทุกคนสามารถอาบน้ำด้วยสบู่ได้ และตอนนี้ทั้งหมู่บ้านก็เต็มไปด้วยความหวัง ถ้าพี่หยวนเข้าเรือนจำ ก็ไม่กล้าคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะปล่อยให้หลิวโหย่วไฉกลับคดีไม่ได้ ยิ่งกว่านั้น จะปล่อยให้พี่หยวนเข้าเรือนจำไม่ได้ และจะปล่อยให้เจ้าบ้านถูกฆ่าไม่ได้ “เอ้อหู่ใจเย็น ๆ พี่หยวนไม่มีทางเข้ามาหรอก เขาเป็นบัณฑิต และมีความคิดมากมาย!” หวังซื่อไห่โน้มน้าวจากด้านข้าง แต่หัวใจของเขาหนักอึ้ง หวังหยวนไม่เพียงแต่เป็นความหวังของพวกเขาเท่านั้น แต่ยังเป็นความหวังของหมู่บ้านต้าหวังทั้งหมดอีกด้วย ไม่ว่าทักษะการตกปลา การทำน้ำตาล หรือการทำสบู่ ทุกคนในหมู่บ้านรู้วิธีการทำแล้ว แต่หากไม่มีหวัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 68
องครักษ์สวี่หันกลับไปและเห็นหวังหยวนที่แต่งตัวเป็นบัณฑิต เขาไม่อาจจะเมินเฉยและกำหมัดแน่น “คุณชายคือ?” “หวังหยวน เด็กชายจากหมู่บ้านต้าหวัง!” หวังหยวนยกกำปั้นขึ้นและกล่าวทักทาย “หวังซื่อไห่และหวังโปลูที่ถูกคุมขังอย่างแน่นหนา ล้วนเป็นคนบ้านเดียวกับข้า!” “ข้าไม่สามารถแม้แต่จะเปลี่ยนใจผู้พิพากษาได้ เจ้าเป็นแค่เด็กหนุ่มจะไปทำได้ยังไง!” องครักษ์สวี่ดูถูกเหยียดหยาม แต่พูดอีกครั้ง “คนขายปลาทั้งหมดมารวมตัวกันที่นี่!” ลองอีกสักตั้งเป็นครั้งสุดท้าย! พ่อค้าและชาวประมงมารวมตัวกันมีแผงขายของประมาณสี่สิบถึงห้าสิบแผง แต่ละแผงมีคนอยู่ประมาณสองถึงสามคน รวมเป็นร้อยกว่าคน พ่อค้าแต่งกายสามัญชน ส่วนชาวประมงสวมชุดผ้าลินิน ขณะนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง และบางคนเดินเท้าเปล่าไม่สวมรองเท้า หวังหยวนยืนอยู่บนแผ่นหิน เขาสูงกว่าคนอื่น ๆ ครึ่งหนึ่ง พ่อค้า ชาวประมง และผู้ตรวจการต่างมองดูเขาด้วยความสงสัยว่าเขาจะทำอะไร หวังหยวนกวาดตามองคนชั้นล่างเหล่านี้ “พวกเจ้าใส่ร้ายคนของข้า ข้าไม่ตำหนิพวกเจ้า เพราะข้ารู้ว่าพวกเจ้าถูกบังคับ และไม่สามารถทำอะไรได้” พ่อค้าและชาวประมงบางคนก้มหน้าลงด้วยความอับอาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 69
หวังหยวนหัวเราะเยาะ “ถ้าพวกเจ้าไม่กล้าก็ไม่เป็นไร พวกเราชาวบ้านหมู่บ้านต้าหวังกล้า เราต่อสู้กับพวกอันธพาล และไม่กลัวว่าจะถูกเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนจับ ถ้าพวกเจ้าไม่ช่วยก็ช่างประไร แต่ทำไมถึงต้องถ่วงแข้งถ่วงขา กลับให้การเป็นพยานเท็จ ช่วยคนที่ทำร้ายพวกเจ้า? ถ้าพวกเจ้าไม่ใช่คนขี้ขลาด แล้วเป็นตัวอะไร?” “เรา...พวกเราผิดไปแล้ว!” พ่อค้าและชาวบ้านต่างอดไม่ได้ที่จะร้องไห้! วันนั้นหวังโปลู่สร้างปัญหาในเขตซานเจียง นายท่านสิงมาและจากไปโดยไม่พูดอะไร พวกเขาเฝ้าดูด้วยความโกรธ องครักษ์สวี่และผู้ตรวจการต่างส่ายหัวอยู่ข้าง ๆ แค่ขอให้ชาวประมงและพ่อค้ายอมรับความผิดพลาดของพวกเขาก็ไม่มีประโยชน์ พวกเขาไม่กล้าเป็นพยาน ทำให้ทุกอย่างไร้ประโยชน์! ปัง! หวังหยวนกระโดดลงจากแผ่นหิน และคว้าคอชาวประมงเฒ่าน้ำตาคลอเบ้า “ท่านขายปลาอยู่ที่นี่ไปได้เท่าไหร่ แล้วถูกกรรโชกค่าคุ้มครองไปทั้งหมดเท่าไหร่?” ชาวประมงเฒ่ามีรูปร่างผอมแห้ง สวมชุดผ้าลินินขาดรุ่งริ่ง และที่เท้าไม่มีแม้แต่รองเท้า หวังหยวนมองดูเขาเหมือนสัตว์ป่า ชาวประมงเฒ่าตอบโดยไม่รู้ตัวว่า “ข้าขายปลาที่นี่มาสิบปีแล้ว ปกติจะมาขายทุก ๆ สามวัน ครั้งละสิบกิโลหรือ
Latest chapter
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1256
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1255
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1254
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1253
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1252
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1251
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1250
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1249
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1248
