Share
บทที่ 93
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 94
“ข้าเคยได้ยินคนกล่าวไว้ว่าราชวงศ์ของโลกนี้ มีอายุขัยอยู่ได้เพียงสามร้อยปีเท่านั้น สาเหตุที่แท้จริง…”รีบกลับไปที่ที่ว่าการอำเภอแล้ว จ้าวเว่ยหมินได้เขียนถ้อยคำไพเราะนับพันคำในตอนกลางคืน จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและหรี่ตาลง ดวงอาทิตย์นอกหน้าต่างกำลังเริ่มทอแสง!“รุ่งสางแล้ว!”จ้าวเว่ยหมินขยี้ตาแดงก่ำ แล้วล้างหน้า เตรียมคัดลอกบทความนี้ลงในสาส์นสำหรับกราบทูลทันใดนั้น คนรับใช้คนหนึ่งมารายงานว่า “นายท่าน นายน้อยรองของตระกูลหลี่มาแล้วขอรับ!”จ้าวเว่ยหมินยืนขึ้น “ให้เข้ามา!”คนรับใช้วิ่งออกไปหลี่ซานซือถือกล่องอาหารในมือ เปิดมันบนโต๊ะ แล้วหยิบลูกชิ้นสีขาวกับซุปใสออกมา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่เว่ยหมิน ช่วงนี้มีอาหารอันโอชะเพิ่งปรากฏในเมืองฝู ข้าซื้อมาให้ท่านลองชิมเป็นพิเศษ”จ้าวเว่ยหมินชิม แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “มันสดมาก อยากถามสหายน้อยอู๋โยวว่าอาหารอันโอชะนี้ทำมาจากอะไร เหตุใดข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อน!”หลี่ซานซือกล่าวว่า “ร้านเพิ่งเปิดในเทศบาลเมื่อไม่กี่วันก่อน ลูกชิ้นเหล่านี้ทำจากปลา มีรสชาติเหนียวนุ่ม และซุปก็กินแล้วสดชื่นมาก ร้านนั้นน่าสนใจมากขอรับ”“อืม ลูกชิ้นปลาเคี้ยวหนึบ และน้ำ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 95
หลี่ซานซือรู้สึกหนาวกระดูกสันหลัง “พี่เว่ยหมิน ใครเป็นคนคิดแผนนี้หรือขอรับ?”จ้าวเว่ยหมินหรี่ตา “ข้าไปหมู่บ้านต้าหวังมาเมื่อวานนี้ นี่คือคำสอนของท่าน!”“อะไรนะ เขาเองหรือ!”หลี่ซานซือโกรธมาก “เขากล้ามากที่คิดแผนเช่นนี้ขึ้นมา นี่คือการสร้างศัตรูให้กับเหล่าขุนนางและชนชั้นสูงทั่วโลก นี่คือการทำลายอนาคตของบัณฑิต หากแผนการนี้ถูกเผยแพร่ไป แล้วคนอื่นรู้ว่าเขามีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับตระกูลหลี่ พ่อของข้าจะต้องเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย และจะไม่อาจยืนหยัดได้”จ้าวเว่ยหมินขมวดคิ้ว “อย่าตกใจ สหายน้อยอู๋โยว ข้าจะจัดการเรื่องนี้ในนามของข้าเอง ข้าจะไม่เขียนชื่อเขา และมันจะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลหลี่แน่นอน!”หลี่ซานซือกำหมัดและก้มศีรษะ “ขอบคุณมากขอรับพี่เว่ยหมิน!”จ้าวเว่ยหมินหรี่ตาลง “ไม่สนใจผลประโยชน์ส่วนตัว ไม่ทราบว่าสหายน้อยอู๋โยวคิดอย่างไรกับกลยุทธ์นี้ หากนำไปใช้จริงจะช่วยแก้สาเหตุอันยิ่งใหญ่ และยืดอายุของราชวงศ์ไปได้อีกสักร้อยปีหรือไม่!”“... หากกลยุทธ์นี้ถูกนำไปใช้จริง มันจะเป็นไปได้แน่นอนขอรับ!”หลี่ซานซือครุ่นคิดอยู่นาน “แต่พี่เว่ยหมิน ไม่ใช่บัณฑิตทุกคนที่เป็นเหมือนท่าน ท่านมุ่งหมายอุทิศต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 96
ประตูบ้านของหวังหยวนปิดสนิท!ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว... ฉึกฉึกฉึก…เสียงลูกธนูแหลมคมทะลุแหวกอากาศ เสียงหางที่สั่นเทาดังไม่มีที่สิ้นสุด สมาชิกของกลุ่มประมงที่คอยเฝ้าประตู เงี่ยหูฟังด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นและตื่นเต้น อยากจะดูด้วยซ้ำแต่ได้แค่คิด ไม่มีใครกล้าแอบมองจริง ๆฟิ้วฟิ้วฟิ้ว... ฉึกฉึกฉึก…หวังหานซานถือหน้าไม้หยวนหรง ลูกธนูจากหน้าไม้ทั้งหมดโจมตีเข้ากลางหัวใจสีดำสิบดวง ที่วาดไว้ด้วยถ่านสีดำฉึก!หัวหน้าและรองหัวหน้ากลุ่มประมง กลุ่มขายปลา กลุ่มจัดซื้อ กลุ่มทำสบู่ รวมถึงสามพี่น้องตระกูลกัวต่างเฝ้าดูด้วยความประหลาดใจ!หวังหยวนก็สอนการใช้หน้าไม้หยวนหรงให้พวกเขาด้วยดูตามเครื่องหมายบนหน้าไม้ สามารถโจมตีเป้าหมายได้อย่างเรียบง่ายพวกเขาฝึกซ้อมเป็นเวลาห้าหรือหกวัน และสามารถยิงได้เข้าเป้าเกือบเจ็ดหรือแปด แต่การเคลื่อนไหวยังคงช้ามากต้าหู่,เอ้อหู่,กัวฉาง,กัวเหลียง และกัวเฉียงผู้เรียนรู้ได้เร็วที่สุดทั้งห้าคน สามารถยิงเข้าเป้าถึงสิบได้เป็นครั้งคราวเท่านั้น ซึ่งน้อยกว่าการโจมตีที่สมบูรณ์แบบของหวังหานซานมาก“หากตอนนั้นข้ามีหน้าไม้นี้อยู่ในมือ…”เมื่อมองหน้าไม้หยวนหรง หวังหานซานไม่รู้ว่าตนกำ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 97
“หากพวกโจรมาบุก เขามีรถม้าพาวิ่งหนีไปได้ และมีคนคอยปกป้อง ส่วนพวกเรา หากโจรจับเขาไม่ได้ ก็จะบ้าคลั่งและหันมาฆ่าพวกเราแทนแน่นอน!”หวังปี่จงส่งเสียงดังเป็นพิเศษ คนอื่นก็ตะโกนด้วย บ่งบอกว่าเห็นด้วยหวังหยวนขมวดคิ้วพวกโจรเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ เกรงจะทำให้ชาวบ้านตื่นตระหนก จึงแอบเตรียมแก้ไขปัญหาไว้แล้วใครเป็นคนปล่อยข่าวคนกลุ่มใหญ่ต่างมองหน้าอีกฝ่าย!“อาจจะเป็นหวังต้าจวินกัวฉางยืนขึ้นด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “เมื่อวานนี้เฮยลวี๋กับข้า กำลังคุยกันอยู่นอกหมู่บ้านต้าหวัง หวังต้าจวินกำลังนั่งยอง ๆ อยู่ในหลุมใกล้ ๆ ข้าไม่เห็นเขาจนกำลังจะเดินจากไป ข้าคิดว่าเขามาจากกลุ่มประมง จึงคิดว่าไม่สำคัญหรอก!”เอ้อหู่ขมวดคิ้วและพูดว่า “แม้ว่าไอ้สารเลวคนนี้จะกลัวโจร แต่เขาไม่ควรไปบอกหวังปี่จง ใครบ้างที่ไม่รู้ว่า ตาแก่คนนี้พูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับพี่หยวนตลอดทั้งวัน!”หวังหานซานขมวดคิ้ว “มันน่าจะเกี่ยวกับเรื่องรองหัวหน้า เมื่อไม่กี่วันก่อน หวังหยวนบอกให้ข้าเลือกรองหัวหน้า เขาแอบมาพบข้าเพื่อเสนอตัว ข้ารู้สึกว่าเขาไม่ค่อยน่าเชื่อถือ จึงไม่เห็นด้วยที่จะให้เขาเป็นรองหัวหน้า เขาอาจจะโกรธเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 98
กร๊อบ!เอ้อหู่คว้านิ้วหวังปี่จงที่เหยียดออกมาชี้หน้า แล้วหักมัน “ข้าชื่อหวังพั่วหลู่ ไม่ใช่เด็กเหลือขอ เจ้าพูดไม่ดีกับพี่หยวนลับหลังตลอดทั้งวัน ข้าอยากจะทุบตีเจ้ามานานแล้ว จากนี้ไปจงซื่อสัตย์ให้มากกว่านี้ หากยังพูดไม่ดีเกี่ยวกับพี่หยวนอีกครั้งหนึ่ง ข้าจะไปบุกถึงบ้านเจ้า และทุบตีเจ้าอีก หากไม่เชื่อข้าก็แค่ลองดู!”“อ๊าก เจ้า เจ้า!”นิ้วที่หักเจ็บปวดไปถึงกระดูก หวังปี่จงไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ เมื่อเขามอง ‘หวังพั่วหลู่’ ที่ไร้เหตุผลหวังหยวนเดินไปหาหวังต้าจวิน “เหตุใดเจ้าถึงไปตามหวังปี่จงมา เจ้าคิดอะไรอยู่ในใจ?”“ข้า ข้ากลัว กลัวว่าพวกโจรจะมาบุก หากท่านหนีไปแล้วปล่อยพวกเราไว้ตามลำพัง พวกโจรก็จะโกรธแค้น และเปลี่ยนเป้าหมายมาฆ่าพวกเราแทน!”หวังต้าจวินก้มศีรษะลง ตัวสั่นไปทั้งตัวหวังหยวนหรี่ตา “เจ้าบอกหวังปี่จง เพราะเจ้าต้องการให้เขามาจัดการข้า เมื่อโจรมาฆ่าข้า เจ้าก็จะปลอดภัย!”“ไม่ ไม่ใช่!”ดวงตาของหวังต้าจวินเป็นประกายแปลก ๆ แล้วรีบก้มศีรษะลง และโบกมือซ้ำ ๆ ดูเหมือนไร้เดียงสาโครม!หวังหานซานเข้าไปเตะเขา “แปดวันก่อน ตอนที่พวกโจรเข้ามาเยือนที่นี่เป็นครั้งแรก ข้าแนะนำว่าเสี่ยวหยว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 99
ขุนเขาพยัคฆ์ดำ ค่ายซานหู่!“พี่ใหญ่ พี่รอง เหตุใดพวกท่านไม่มีสายตายาวไกลกันบ้าง ธุรกิจเก็บค่าผ่านทางดีถึงเพียงนี้ เหตุใดไม่เชื่อล่ะ ปล่อยข้า ปล่อยข้านะ ข้าไม่ได้ถูกวิญญาณร้ายเข้าสิง ท่านผู้นั้นไม่ได้ใช้คาถาชั่วร้ายกับข้า!”บนแท่นไม้ในบ้านหิน เซี่ยซานหู่ถูกมัดไว้แน่น โดยมีคราบเลือดติดอยู่ทั่วตัวเป็นเวลาสามวันแล้ว ที่เขาโดนเลือดหมาดำสามกะละมังราดตัวทุกวัน หากไม่ใช่ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง ทุกคนคงเหม็นแทบสลบ!เกาเก้อฮั่นที่อยู่นอกประตูกล่าวว่า “เลือดของหมาดำสิบตัวถูกนำมาใช้เพื่อการนี้ สมองของนายท่านสามยังไม่ฟื้นตัว เวทมนตร์ของบัณฑิตในหมู่บ้านต้าหวังนั้นทรงพลังเกินไป!”“ใครบอกว่าไม่ใช่?”อ่ายเก้อฮั่นกระซิบ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าในช่วงสองวันที่ผ่านมา มีคนหนีออกจากหมู่บ้านของเรากี่คน”“สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง!”เกาเก้อฮั่นตกใจมากเป็นเรื่องปกติที่โจรภูเขาจะหลบหนีไปบ้าง แต่ก็มีไม่มากคนที่ใช้ชีวิตบนป่าเขามาตลอด แล้วไม่สามารถอยู่รอดบนภูเขาได้ ก็ไม่สามารถอยู่รอดได้แม้ลงเขาไปแล้วอ่ายเก้อฮั่นกล่าวว่า “นายท่านสามพาคนทั้งสิบคนกลับมา และบอกว่าชายหนุ่มจากหมู่บ้านต้าหวังได้ให้สูตรลับแก่คนแปดคน พ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 100
ม้ามีราคาไม่แพง ตัวละสิบตำลึงเท่านั้น แต่ไม่มีในค่ายซานหู่!ม้าเลวเหล่านี้อยู่ในค่ายซานหู่มาหลายปีแล้ว มาจากการแย่งชิงตอนไปปล้นทรัพย์นานหลายปีแม้ว่าม้าจะตัวเล็กและเชื่องช้า แต่ทุกคนก็ใช้ในการลากเกวียนได้ในความเป็นจริง ม้าสามารถวิ่งได้หนึ่งหรือสองร้อยลี้ต่อวัน ซึ่งเร็วกว่าการเดินของมนุษย์มาก!อาศัยม้ายี่สิบตัวนี้ โจรในค่ายซานหู่จึงไปมาได้ราวกับสายลม และยังอยู่ยงคงกระพันทั่วเมืองฝูชายหนึ่งคน ม้าหนึ่งตัว และดาบหนึ่งเล่ม เทียบเท่ากับทหารม้าธรรมดา ๆ แม้แต่พลลาดตระเวนประจำเมืองและทหารยังต้องวิ่งหนีเมื่อเห็นพวกเขา ไม่ต้องพูดถึงคนชนบทเลยออกเดินทางตอนเที่ยง เมื่อมาถึงตีนเขาในช่วงบ่าย หวงปิ้งหู่ก็ออกคำสั่ง คนยี่สิบเอ็ดคนปรบมือม้าแล้วควบม้าไปทางหมู่บ้านต้าหวัง แต่ละคนเต็มไปด้วยจิตสังหารเวลาออกเดินทางก็มีความเฉพาะเจาะจงเช่นกันออกเดินทางตอนบ่าย ถึงแม้จะมีคนเห็น แต่ก็ไม่มีเวลาไปรายงานต่อที่ว่าการอำเภอขุนเขาพยัคฆ์ดำอยู่ห่างจากเมืองฝูแปดสิบลี้ ต้องใช้เวลาหนึ่งวันในการขี่ม้าประตูเมืองปิดหลังมืด รู้สึกเหมือนเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว!“ไอ้สารเลวสกุลหวังรู้แค่วิธีการสมรู้ร่วมคิดเท่านั้น ในเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 101
หานปิงหัวเราะเยาะ "รักษาชีวิตยังแทบจะไม่รอด ยังมีมาสนใจเรื่องเมืองบ้าบออะไรนี่อีก เลวร้ายที่สุดคือหยุดทำการตรวจสอบนี้ พวกเจ้าทุกคนจำไว้ให้ดีหากใครก็ตามจากในเมืองมาถาม ให้พูดให้เหมือนกันให้หมดว่าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!ทหารลาดตระเวนชายแดนกลุ่มเล็ก ๆ พยักหน้ารับ และตามหานปิงเดินอ้อมเลี่ยงเมืองทหารคนหนึ่งข้างหลังเขาขมวดคิ้ว จู่ ๆ เขาก็กุมท้องแล้วตะโกนว่า “นายกองขอรับ ข้าปวดท้องนิดหน่อย ขอตัวไปปลดทุกข์ก่อน!"“ปัญหาเยอะจริงเชียว!”หานปิงบ่นโบกมือแล้วพูดว่า "เราจะไปทางนี้ เสร็จแล้วรีบตามให้ทันล่ะ ระวังอย่าได้เจอคนจากค่ายซานหู่ล่ะ!""ขอรับ!"ทหารพยักหน้าแล้วรีบวิ่งเข้าไปในป่าแล้วใช้ทางลัดไปยังหมู่บ้านต้าหวัง "ข้าหยุดหวงปิ้งหู่ไม่ได้ แต่ข้าต้องแจ้งข่าวให้เขารู้ ได้ยินมาว่าคุณชายหวังเป็นคนดี เราปล่อยให้เขาถูกพวกโจรฆ่าตายไม่ได้ !”…“คุณชายหยวน ท่านเชิญข้าและนักธนูสี่คนมาที่นี่ และยืมธนูยาวของพวกเขาอีก ท่านจะทำอะไรกันแน่ หากท่านไม่อธิบายข้าให้ชัดเจน ข้าไม่รู้สึกสบายใจ!”ที่บ้านของหวังหยวน จ้าวอู่ถือเงินสิบตำลึง แต่เขาไม่กล้าที่จะเก็บใส่มันไว้ในแขนเสื้อของเขา!นักธนูที่เหลืออีกสี่คน แต่ละคน
Latest chapter
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1270
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1269
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1268
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1267
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1266
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1265
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1264
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1263
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1262
