บทที่ 118

เจียงหวานหว่านลูบศีรษะของเขา “ไปเรียนที่สำนักศึกษาส่วนตัวแล้ว ห้ามเกียจคร้านนะ”

“อืม พี่หว่านไม่ต้องห่วง ข้าจะตั้งใจเรียน จะดูแลป้าหลิ่วอย่างดีเลย”

ความเฉลียวฉลาดของกู้ฉางเกอทำให้เจียงหวานหว่านชื่นใจมาก ช่างรู้ความจริงๆ

กู้ฉางเกอไม่รบกวนการพักผ่อนของเจียงหวานหว่านนานนัก เขาอยู่ไม่นานก็จากไป

เจียงหวานหว่านกำลังจะปิดประตู หลิ่วซู่ก็มาพอดี

“ท่านแม่ ยังไม่นอนหรือเจ้าคะ”

หลิ่วซู่ส่ายศีรษะ “แม่นอนไม่หลับน่ะ”

“ท่านแม่ ข้าออกไปแค่ไม่กี่วันเท่านั้น ท่านไม่ต้องเป็นห่วง”

หลิ่วซู่หยิบหยกห้อยเอวออกมามอบให้เจียงหวานหว่าน

“หยกห้อยเอวนี้เป็นของที่ท่านยายเจ้าทิ้งไว้ แม่ขอมอบให้เจ้านะ หวังว่ามันจะปกป้องให้เจ้าปลอดภัยได้”

หยกห้อยเอวที่ทำจากหยกม่วงสีม่วงอ่อนชิ้นหนึ่งวางอยู่บนมือของเจียงหวานหว่าน

งามจริงๆ! เจียงหวานหว่านรู้สึกชอบตั้งแต่แรกเห็น

นางไม่เคยเห็นหยกม่วงมาก่อน เนื้อหยกมีความใส เมื่อสัมผัสที่มือก็ให้ความรู้สึกอบอุ่น

ท่านแม่คงรักท่านยายมากแน่ๆ ผ่านความลำบากมานานหลายปี นางก็ไม่เคยนำหยกชิ้นนี้ออกมาขาย

“เก็บไว้ให้ดี อย่าให้ใครเห็น”

เมื่อเห็นหยกห้อยเอวสีม่วง หลิ่วซู่ก็ตกอยู่ในภวังค์ หวน