บทที่ 172

เจียงอวิ้นยังด่านางอีกหลายประโยค ชิวจวี๋ได้ยินเสียงผลักประตูมาจากด้านนอก

“คุณหนู มีคนมา ข้าไปดูก่อน”

ไม่รอให้เจียงอวิ้นได้ทันตั้งตัว ชิวจวี๋หายไปไร้ร่องรอยแล้ว

เจียงอวิ้นโมโห ดูว่านางจะจัดการสาวใช้คนนี้เช่นไร

ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาอีกครั้ง เจียงอวิ้นนึกว่าชิวจวี๋กลับมาแล้ว นางอ้าปากด่าต่อ

“ชิวจวี๋ เจ้าบ้า กล้าหนีหรือ ข้าจะขายเจ้าทิ้งซะ!”

เจียงหวานหว่านเมื่อได้ยินเสียงของเจียงอวิ้น นางแสยะยิ้มในใจ

ตอนนี้เจียงอวิ้นอายุยังน้อย ยังไม่ได้ออกไปเผชิญโลกภายนอก นิสัยดื้อรั้นเอาแต่ใจ

“เจ้าขายนางทิ้ง แล้วใครจะไปรับใช้เจ้าที่ชนบทล่ะ?”

เจียงอวิ้นได้ยินเสียงเจียงหวานหว่านก็ผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียง จากนั้นก็ตวาด

“นังชั้นต่ำ เจ้ามาได้เช่นไร?”

เจียงหวานหว่านทำเป็นเหมือนไม่ได้ยิน นางเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้

จากนั้นก็หยิบถ้วยชาที่อยู่ด้านข้าง รินน้ำชาหนึ่งถ้วย

“คุณหนูเจ็ดผู้เป็นที่โปรดปรานของจวนสกุลเจียง กลับต้องตกอับถึงเพียงนี้ ช่างน่าสงสาร!”

คำพูดเยาะเย้ยของเจียงหวานหว่านทิ่มแทงเจียงอวิ้น “เจียงหวานหว่าน เจ้าอย่าได้ใจเร็วไปนักเลย ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้า!”

“ลูกอนุตกอับ เจ้าจะไม่ปล่อยข้าไปได้เช่นไร