บทที่ 57

“ท่านแม่ ไม่ต้องกังวลไป ท่านพี่จะไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”

เจียงอวิ้นเห็นเจียงหวานหว่านออกมา ร้องไห้หนักกว่าเดิม “พี่หก ตอนนี้มีเพียงท่านที่ช่วยพี่ห้าได้ ด้วยความสัมพันธ์ของพี่กับท่านอ๋อง ขอเพียงพี่เปิดปากพูด พี่หกต้องไม่เป็นไรและถูกปล่อยตัวออกมา น้องขอร้องพี่ล่ะ ช่วยพี่ห้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

เจียงหวานหว่านให้สาวใช้ประคองตัวหลิ่วซู่ไว้ มองเจียงอวิ้นอย่างดูแคลน

“เจียงอวิ้น เจียงจิ่นหนิงเป็นคุณชายของจวนเจียง เกิดเรื่องกับเขา เจ้าควรไปขอความช่วยเหลือจากท่านย่า เหตุใดจึงวิ่งมาที่เรือนเหมยเล่า”

เจียงอวิ้นตอบเสียงแข็ง “ท่านย่าร่างกายอ่อนล้าเหลือคณา ข้าไม่กล้าไปรบกวนท่านย่าหรอกเจ้าค่ะ”

“เจียงจิ่นหนิงทุบตีผู้อื่นจนบาดเจ็บสาหัส เขาไม่ได้ตายสักหน่อย เจ้าร้องห่มร้องไห้อะไรกัน”

สายตาเจียงหวานหว่านเต็มไปด้วยการเสียดสี

“เจ้าหน้าที่ศาลาว่าการจิงจ้าวอิ่นดุร้ายที่สุด ใบหน้าของพี่ห้าช้ำม่วง เลือดออกท่วมตัว ต้องถูกพวกเจ้าหน้าที่ตีแน่ๆ”

เจียงหวานหว่านยิ้มเย็นเยือก “เจ้าบอกว่าเจียงจิ่นหนิงเลือดท่วมตัว จิงจ้าวอิ่นไม่ใช่ที่ๆ จะลงโทษใครได้ตามอำเภอใจ คดีความยังไม่ผ่านการไต่สวน เจียงจิ่นหนิงจะถูกตีจนเลือดท่วมตัวได