บทที่ 60

ในใจเจียงหว่านหว่านเต็มไปด้วยความเกลียดชังจนปวดหัวใจ

แน่นอนว่านางรู้จักเขา ต่อให้จางวั่งไฉจะกลายเป็นขี้เถ้า นางก็ยังจำเขาได้

เจียงหว่านหว่านหยิบหนึ่งร้อยตำลึงแล้วมอบให้กู้ฉางชิง

กู้ฉางชิงส่ายหัว “จางวั่งไฉไม่ต้องการเงิน เขาให้ข้าเอาน้องชายไปใช้หนี้ ข้าเพิ่งถูกลูกน้องของเขาตีมายกหนึ่ง”

เจียงหวานหว่านโกรธยิ่งนัก ช่างเป็นคนไร้ยางอายยิ่งนัก

“ไป พวกเราไปช่วยฉางเกอกัน”

เมื่อกู้ฉางชิงได้ยินคำว่า ‘พวกเรา’ ที่เจียงหวานหว่านพูดก็ตกใจเป็นอย่างมาก

คนที่เจ็บป่วยอย่างเขากับหญิงสาวอ่อนแอ พวกเขาจะไปเอาเรื่องพวกอันธพาลเหล่านั้นได้อย่างไรเล่า

อย่างไรก็ต้องไปช่วยน้องชาย แต่จะพาลทำให้แม่นางเจียงลำบากไม่ได้

“แม่นางเจียง มาหาข้ามีธุระอันใดรึ”

เจียงหวานหว่านลุกขึ้นยืน เหลือบตามองกู้ฉางชิง “เจ้าไม่อยากช่วยฉางเกอรึ”

“อยาก”

กู้ฉางชิงพูดอย่างไม่หยุดคิด

“สือหลิ่ว เตรียมรถ”

สือหลิ่วรีบรุดไปเตรียมรถม้าด้านล่าง

เจียงหวานหว่านก้าวขาออกจากห้องรับรองแขกพิเศษ เดินลงบันไดไป กู้ฉางชิงเดินขนาบข้างเจียงหวานหว่าน

ตอนเดินผ่านตำแหน่งห้องครัวที่ชั้นหนึ่ง เจียงหวานหว่านหยุดลง

นางหยิบเอาท่อนไม้สุมไฟที่วางอยู่ตรงป