บทที่ 66

เจียงอวิ้นสีหน้าดูไม่ดีเช่นกัน ท่านย่านึกไม่ถึงว่าจะช่วยสกุลหลิ่ว ฐานะลูกอนุของนางดูเหมือนจะโดนตอกตะปูลงบนแผ่นไม้เสียแล้ว

ไม่ ไม่ได้ ไม่ได้ นางไม่มีทางกลายเป็นลูกอนุ

นางควรเป็นลูกภรรยาเอก นางต้องได้ทุกอย่างที่เป็นของนางทั้งหมดกลับคืนมา ฝ่ามือที่ห้อยอยู่ในแขนเสื้อแอบกำหมัดแน่น

สกุลหลิ่ว เจียงหวานหว่าน อย่าได้ใจเร็วไปนัก ของของข้า พวกเจ้าอย่าได้คิดแย่งไป

เจียงอวิ้นสาบานว่าจะต้องทำให้สกุลหลิ่วและเจียงหวานหว่านทั้งสองคนอยู่ไม่สู้ตาย

ฮูหยินใหญ่เจียงจูงมือเจียงป๋อเหนียนขึ้นรถม้า เจียงอวิ้นพยุงเฉาหยูเฟิ่งนั่งรถม้าอีกคัน

ทันทีที่ขึ้นรถม้า เจียงอวิ้นไม่คิดจะเสแสร้งต่อหน้าเฉาหยูเฟิ่งแล้ว

นางปิดจมูกแล้วขมวดคิ้ว

“ท่านแม่ กลิ่นกายท่านแรงเกินไปแล้ว”

เฉาหยูเฟิ่งรู้ว่ากลิ่นเหม็นบนตัวนางยากจะสูดดม แต่นางจะทำสิ่งใดได้เล่า

“คุกเป็นสถานที่เช่นไร ออกมาได้ก็ไม่เลวแล้ว”

เจียงอวิ้นเห็นเฉาหยูเฟิ่งโกรธจึงรีบปลอบใจนาง

“ท่านแม่ ท่านลำบากแล้ว ล้วนเป็นเพราะสองแม่ลูกสกุลหลิ่วทำร้ายท่าน ข้าจะต้องให้พวกเขาได้เห็นดีกัน”

เมื่อกล่าวถึงสกุลหลิ่ว ไฟนิรนามพลันปรากฎขึ้นในใจเฉาหยูเฟิ่ง

นางเป็นถึงคุณหนูตระกูลใหญ่