บทที่ 69

เจียงหวานหว่านอยู่พูดคุยกับฮูหยินใหญ่เจียงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ เดินกลับเรือนเหมยกับท่านแม่สองคน

พวกนางไม่ได้สังเกตเห็นหรงมู่หานที่แอบยืนอยู่ในที่ลับเลย

สำหรับเจียงหวานหว่านแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการรักษาตัวของท่านแม่

หลายสิบปีที่ผ่านมา ร่างกายของท่านแม่เหนื่อยล้าเพราะดูแลนางมาตลอด

หลังจากงานเลี้ยงวันเกิดมาพบกับเจียงหวานหว่านอีกครั้ง ในใจของหรงมู่หานก็เกิดความรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย

เจียงหวานหว่านที่ยืนอยู่ใต้แสงจันทราตอนนี้ราวกับว่าร่างของนางแผ่ซ่านไปด้วยแสงแห่งความอบอุ่น ใบหน้าอันงดงามของนางนั้น ทำให้หรงมู่หานหลงใหลไปเล็กน้อย

กว่าเขาจะตั้งสติกลับมาได้อีกครั้ง เจียงหวานหว่านก็เดินไปไกลแล้ว

หรงมู่หานส่ายหน้าไปมาเพื่อเตือนสติตัวเอง เขาไม่ควรให้เรื่องภายนอกมากระทบจิตใจของเขาได้

……

เพื่อจัดการเรื่องของเจียงจิ่นหนิง เจียงป๋อเหนียนสั่งให้คนเอาจดหมายไปส่งให้ที่จวนสกุลหลิว

หลังจากที่ฮูหยินหลิวรับจดหมายของเจียงป๋อเหนียน ก็ขยำจดหมายนั้นขว้างทิ้งลงบนพื้นอย่างแรง

ดวงตาของนางแดงก่ำ เมื่อนางนึกถึงบุตรชายที่นอนติดเตียงโดยที่ไม่อาจขยับตัวได้ นางก็เกลียงชังจนอดที่จะอยากทำให้