Share
บทที่ 214
Related chapter
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 215
หวังจื่อเฟิงแสร้งทำเป็นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "ห้าเปอร์เซ็นต์!""อะไรนะ?แค่นี้เอง ร้อยล้านเลยนะ สิ่งที่เราเอาออกไปคือเงินจริง ๆ!" สวีชุ่ยหลานกล่าวด้วยดวงตาเบิกกว้างหวังจื่อเฟิงขมวดคิ้ว "ไม่น้อยแล้ว พวกคุณอย่าลืมว่า แค่ราคาสูตรยาเพียงใบเดียว ก็มีมูลค่าหลายร้อยล้านแล้ว!""ยังมีช่องทางการขายและทรัพยากรอื่น ๆ ที่ตระกูลหวังของเราทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างตลอดหลายปีที่ผ่านมา สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสินทรัพย์ที่จับต้องไม่ได้""ผมพิจารณาถึงความสัมพันธ์กับหว่านอวี่ จึงให้หุ้นมากขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่นสี่เปอร์เซ็นต์ก็ได้ไม่ถึง!""ทางพ่อผม ยังไม่รู้ว่าจะด่าผมยังไง ต้องบอกว่าผมสุรุ่ยสุร่ายแน่นอน"หยางหว่านอวี่และจ้าวเหม่ยอวิ๋นแลกเปลี่ยนสายตากันมูลค่าตลาดของหวังซื่อกรุ๊ปอยู่ที่ประมาณห้าพันล้านอย่างแน่นอนร้อยล้านได้หุ้นห้าเปอร์เซ็นต์ถือว่าเป็นตัวเลขปกติแล้วแต่เมื่อพิจารณาถึงอิทธิพลอันยิ่งใหญ่ของยาใหม่หลังจากออกสู่ตลาด ประกอบกับการยืนยันของสถาบันต่างประเทศ มูลค่าตลาดเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าจึงไม่มีปัญหาดังนั้นคำนวณอย่างไร ธุรกิจนี้ก็ได้กำไรไม่ขาดทุนอย่างแน่นอน"โอเค งั้นก็ต
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 216
เกาชิงเหยียนคาดเดาแบบนี้มีเหตุผลสองประการประการแรก หลินเกาอวี้หาข้ออ้างที่จะกลับไปยังเมืองหลวงเพื่อพักฟื้น จากนั้นไม่นานก็มีข่าวแพร่สะพัดว่าเขาป่วยหนักและเสียชีวิตกะทันหันตามเนื้อหาที่เปิดเผยโดยแก๊งนักธุรกิจในประเทศหัวเซี่ย หลินเกาอวี้ถูกลักพาตัวในเมืองจิงไห่และได้รับบาดเจ็บสาหัสหลังจากกลับถึงเมืองหลวงแล้วก็เสียชีวิตแต่เกาชิงเหยียนรู้อย่างชัดเจนว่าหลินเกาอวี้ได้รับการช่วยเหลือโดยลั่วอู๋ฉาง และในขณะนั้นเธอก็อยู่ในที่เกิดเหตุมังกรลั่วออกมา พญายมล่าถอย!คนที่ลั่วอู๋ฉางลงมือช่วยชีวิตด้วยตัวเอง แม้แต่พญายมก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้เมื่อประกอบกับอายุและสภาพร่างกายของหลินเกาอวี้ ถึงจะอยู่ได้ไม่ถึงร้อยปี แต่เจ็ดสิบแปดสิบตามปกติก็ไม่มีปัญหาการตายของหลินเกาอวี้แปลกแบบนี้ ประกอบกับแก๊งนักธุรกิจในประเทศหัวเซี่ยจงใจปกปิดความจริง นี่ก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนคาดเดาได้ประการที่สอง เหลยเทียนสงผู้นำแก๊งนักธุรกิจในประเทศหัวเซี่ย เขารู้จักลั่วอู๋ฉางเกาชิงเหยียนได้รับเบอร์โทรของลั่วอู๋ฉางผ่านเหลยเทียนสง แล้วได้มาช่วยชีวิตเกาฉี่เฉียงพ่อของเธอไว้แม้ว่าเกาชิงเหยียนจะไม่เคยติดต่อกับเหลยเทียนสงแ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 217
แม้ว่าจะสวมชุดทำงาน แต่ด้วยความใสและความบริสุทธิ์ในสายตาเป็นสิ่งที่คนที่คลุกคลีกับสังคมไม่มี"แม่ของฉันไม่ต้องการยาเหล่านี้แล้ว ดังนั้นฉันจึงมาคืนสินค้า" ฟางจื่อเสวี่ยกล่าวหวังจื่อเฟิงทำเป็นเศร้าทันทีและถามว่า "แม่เธอเสียชีวิตแล้วเหรอ?"ตราบใดที่คนยังไม่ตาย ญาติที่บ้านจะไม่ยอมตัดยาง่าย ๆตระกูลหวังทำเงินได้มากมายจากการใช้ประโยชน์จากความกตัญญูกตเวทีของผู้คน ซึ่งมีลักษณะผูกมัดทางศีลธรรมหวังจื่อเฟิงในฐานะเจ้าของ คุ้นเคยกับวิธีการทางการตลาดประเภทนี้เป็นอย่างดีมีกี่คนที่ล้มละลายเพื่อสิ่งนี้และในที่สุดญาติก็ไม่ได้รับการช่วยเหลือ แต่คนที่ยังมีชีวิตอยู่ต้องทนทุกข์ทรมานต่อไปและหาเงินเพื่อชำระหนี้"ไม่ใช่ แม่ของฉันเข้าโรงพยาบาล เธอใช้ยาของโรงพยาบาล ดังนั้นอันนี้ก็ไม่จำเป็นแล้ว"ฟางจื่อเสวี่ยยกถุงขึ้นแล้วพูดว่า "นอกจากสามกล่องที่ผลิตเมื่อเดือนที่แล้วแล้ว ที่เหลือก็เพิ่งซื้อเมื่อวาน คืนให้ฉันด้วย"คุณลุงคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ เตือนทันทีว่า "สาวน้อย เธอไม่รู้หรอกว่ายานี้ดีแค่ไหน?""คุณหมอนั่นแหละที่แนะนำให้เรามาซื้อ เข้าโรงพยาบาลก็ต้องกิน มันดีต่อการควบคุมโรค""ใช่แล้ว ใช่แล้ว ครั้งที่แ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 218
"เสี่ยวฟาง ผมไม่รู้จะพูดกับคุณยังไงดี""แต่ต้องจำบทเรียนนี้ไว้ ต่อไปจะได้ไม่ประมาทอีก!"ประตูสถานีตำรวจเหลียงอวี๋ตงยิ้มอย่างขมขื่นและเตือนอย่างจริงจัง "ครั้งนี้คุณโชคดี ที่ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทรู้จักกับหัวหน้าที่นี่พอดี คนอื่นจึงไว้หน้าและไม่เอาเรื่องคุณ""ถ้าเปลี่ยนเป็นช่วงเวลาอื่น เจ้าหน้าที่คุมขังฝ่ายบริหารคงไม่รอดหรอก! คุณยังเด็กขนาดนี้ การมีประวัติคดีจะไม่เอื้ออำนวยต่อการพัฒนาในอนาคตของคุณอย่างมาก"ฟางจื่อเสวี่ยก้มศีรษะลง ดวงตาแดงก่ำเธอพูดด้วยท่าทางผิดหวัง "ขอบคุณค่ะผู้จัดการเหลียง ฉันจะจำไว้""เห้อ เพื่อยาไม่กี่กล่อง คุ้มมั๊ย?" เหลียงอวี๋ตงรู้สึกว่ามันไม่คุ้มค่าแทนฟางจื่อเสวี่ยตำรวจชี้แจงชัดเจนว่ามีคนกลุ่มหนึ่งที่เข้าแถวอยู่ใกล้ ๆ ต้องการซื้อยาของเธอแต่เธอกลับยืนยันให้ทางร้านทำเรื่องคืนสินค้าและยืนยันว่ายาของคนอื่นมีปัญหา คนอื่นจะยอมไหม?ส่งสินค้าเพื่ออะไร?เป้าหมายสูงสุดคือการได้รับเงินคืน!ไม่ต้องสนใจว่าจะใช้วิธีไหน ได้เงินคืนก็พอแล้ว จำเป็นเอาเรื่องไหม?เห้อ เพราะยังเด็กอยู่!สมองเส้นเดียว ไม่รู้จักพลิกแพลง"น่าเสียดายที่ยาถูกยึด" ฟางจื่อเสวี่ยมองย้อนกล
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 219
"อย่าลืมว่าหลายคนผ่อนคลายความระมัดระวังในช่วงเวลาที่สำคัญและตกอยู่ในอัมพาต พ่อลูกเราต้องไม่ทำซ้ำข้อผิดพลาดเดียวกัน"หวังจื่อเฟิงจึงหยุดดูถูก หยิบหนังสือและโทรศัพท์มือถือมาพูดว่า "ผมจะโทรหาผู้กองซุนและเพิ่มโทษให้หญิงสาวคนนั้น""จากนั้นก็ใช้เรื่องนี้เป็นโอกาสในการซื้อโฆษณาเพื่อโปรโมต เพิ่มความมั่นใจให้กับผู้ซื้อ ในขณะเดียวกันก็สามารถเตือนผู้ที่สร้างข่าวลือได้""ดูว่าต่อไปจะมีใครยังกล้าพูดเรื่องไร้สาระอีก!"หวังฉีอิ๋งพยักหน้าชื่นชมว่า "ดีมาก เปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นดี นายโตขึ้นไม่น้อย!"หวังจื่อเฟิงภูมิใจมากจนไม่ลืมที่จะตอบว่า "พ่อสอนมาดี!"เขารีบกดโทรศัพท์ "ฮัลโหล ผู้กองซุน... ผมคิดดูแล้ว การกักขังเจ็ดวันมันสั้นเกินไปหน่อย ไม่งั้นสิบห้าวันเถอะ... คุณพูดว่าอะไรนะ?"หวังจื่อเฟิงเปลี่ยนสีหน้าทันทีและน้ำเสียงก็สูงขึ้นมาก"ปล่อยคนไปแล้ว! ทำไมถึงปล่อยไป ทำไมล่ะ?"สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่อง จากประหลาดใจเป็นโกรธ ไปจนถึงหมดหนทางและกัดฟัน"เกิดอะไรขึ้น?" หวังฉีอิ๋งขมวดคิ้วหวังจื่อเฟิงตอบว่า "ปล่อยคนไปแล้ว! ว่ากันว่าผู้บริหารอาวุโสของเกาซื่อกรุ๊ป โทรหาหัวหน้าของพวกเขาเพื่อข
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 220
ตอนฟางจื่อเสวี่ยออกจากวิลล่ากวนหูก็มืดแล้ว และเดินไปที่ป้ายรถเมล์ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกหนาวสันหลังและมองกลับไปโดยไม่รู้ตัวไม่มีอะไรอยู่ข้างหลัง เธอส่ายหัวเยาะเย้ย "ทำไมต้องอ่อนไหวแบบนี้ด้วย?"คงจะเป็นความกดดันทางจิตใจที่เกิดจากประสบการณ์ไปโรงพักเมื่อกี้หรืออาจจะเกิดจากการที่อุณหภูมิลดในเวลากลางคืนหลังจากเธอขึ้นรถเมล์จากไป ด้านกระถางดอกไม้ที่อยู่ไม่ไกลก็มีเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับออกมาอย่างช้า ๆบนรถมีคนสองคน เสื้อหนังและหมวกกันน็อกคลุมอย่างแน่นหนา ติดตามรถเมล์ไปอาคารเล็กๆ ที่ทรุดโทรมซึ่งสร้างขึ้นในศตวรรษที่ผ่านมา ฟางจื่อเสวี่ยและแม่เช่าอยู่ที่นี่เดิมทีพวกเธอมีบ้านอยู่ เพื่อรักษาแม่ จึงจำเป็นต้องขายในราคาต่ำหนึ่งห้องนอนและหนึ่งห้องรับแขกบนชั้นสี่ ก็คือบ้านเช่าของเธอทันทีที่ฟางจื่อเสวี่ยปลดล็อกประตู มีร่างหนึ่งก็ตามมาอย่างรวดเร็ว มือข้างหนึ่งจับลูกบิดประตูและมืออีกข้างปิดปากเธอเหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ฟางจื่อเสวี่ยยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกคนที่อยู่ข้างหลังผลักเข้าไปในห้องหลังจากนั้นไม่นานก็มีชายร่างสูงอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาปิดประตูและล็อคประต
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 221
"แล้วค่อยฆ่าแม่เธอที่นอนอยู่ในโรงพยาบาล ให้เธอแม่ลูกไปเจอกันที่ยมโลก!"หลัวจื่อยิ้มอย่างน่ากลัว เลียริมฝีปากแล้วพูดว่า "ลูกพี่ สาวที่อ่อนวัยแบบนี้ ฆ่าเลยน่าเสียดายไหม?""พี่ดูดี ๆ อ่อนกว่าพวกแต่งหน้าหนาในสถานบันเทิงไม่รู้กี่เท่า คนนี้อ่อนวัยจริง ๆ!""ปากข้างบนงัดไม่ได้ ก็งัดข้างล่างก่อนเถอะ ไม่แน่ว่าข้างบนอาจจะเปิดตามไปด้วยก็ได้?"ดูเหมือนว่าลุงม่อจะไม่สนใจเรื่องสกปรกเช่นนี้ แต่เขาก็ไม่ได้ห้ามหลัวจื่อแล้วกล่าวว่า "ตามใจนาย ฉันต้องการแค่ผล ไม่สนใจกระบวนการ""ได้เลย ขอบคุณลูกพี่!"หลัวจื่อตื่นเต้นมาก ก้าวไปข้างหน้าดึงผมของฟางจื่อเสวี่ยและดึงเธอขึ้นมา"ปล่อยฉันนะ!" ฟางจื่อเสวี่ยใช้ทั้งมือและเท้าดิ้นรนอย่างหนัก“เพียะ!”หลัวจื่อตบหน้าทันทีตบจนสายตาฟางจื่อเสวี่ยเต็มไปด้วยดาว หูส่งเสียงหึ่ง ๆ ทิ้งรอยตบบนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด"ยิ่งดิ้นรนมากเท่าไหร่ หลัวจื่อก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น ฮ่าฮ่าฮ่า!"พูดจบ เขาก็ลากฟางจื่อเสวี่ยเข้าไปในห้องนอนข้าง ๆ โยนเธอลงบนเตียงโดยตรง หมาร้ายก็กดขึ้นมาเหมือนกินอาหาร"ฉึก!"เสื้อคลุมของฟางจื่อเสวี่ยถูกฉีกออก เผยผิวที่ขาวราวหิมะและละเอียดอ่อนหลั
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 222
"ปล่อยกู!"หลัวจื่อเท้าลอยจากพื้นดิ้นทุรนทุรายปล่อยคำหยาบคายออกมา"แกอยากตายหรือไง รู้ไหมว่ากูเป็นใคร กล้าทำแบบนี้กับกู แกตายแน่!"ลั่วอู๋ฉางยกมือดึงผ้าห่มขึ้นมา คลุมตัวของฟางจื่อเสวี่ยที่เปลือยเปล่าและพูดว่า "ไม่เป็นไรแล้ว!""คุณลั่ว ฮือฮือ!"ฟางจื่อเสวี่ยกอดผ้าห่มและร้องไห้อย่างหนักเหมือนสายฝนในความเป็นจริง หลังจากที่ฟางจื่อเสวี่ยบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องคืนยา ลั่วอู๋ฉางคิดว่าเธออาจจะได้รับการแก้แค้นจากตระกูลหวังไม่มีเหตุผลอื่น!เพราะผู้ชายอย่างหวังจื่อเฟิงเป็นคนเลวอย่างไร้ขอบเขตการติดต่อหลายครั้งก่อนหน้านี้ ลั่วอู๋ฉางได้เห็นเขาอย่างชัดเจนมานานแล้วเป็นไปตามคาด หวังจื่อเฟิงหาคนมาจริง ๆถ้าลั่วอู๋ฉางมาไม่ทัน ชีวิตของฟางจื่อเสวี่ยคงจะถูกทำลายไปหมดแล้ว"ตุ้บ!"ลั่วอู๋ฉางสะบัดมือ หลัวจื่อก็ลอยออกจากประตูและกระแทกพื้นอย่างแรงหลัวจื่อกระแทกเป็นชิ้น ๆ เจ็บปวดอย่างมากเขาเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก และสิ่งแรกที่เขาเห็นคือแขนขวาที่ถูกหัก ปากลุงม่อกำลังมีเลือดไหลไม่หยุด"ลูกพี่ ทำไมพี่ก็?" หลัวจื่อตกใจมากลุงม่อฝืนยิ้มอย่างน่าเกลียด เผยให้เห็นฟันที่เปื้อนเลือด "เจอปัญหาหนักแล้ว!"
Latest chapter
