บทที่ 222

"ปล่อยกู!"

หลัวจื่อเท้าลอยจากพื้นดิ้นทุรนทุรายปล่อยคำหยาบคายออกมา

"แกอยากตายหรือไง รู้ไหมว่ากูเป็นใคร กล้าทำแบบนี้กับกู แกตายแน่!"

ลั่วอู๋ฉางยกมือดึงผ้าห่มขึ้นมา คลุมตัวของฟางจื่อเสวี่ยที่เปลือยเปล่าและพูดว่า "ไม่เป็นไรแล้ว!"

"คุณลั่ว ฮือฮือ!"

ฟางจื่อเสวี่ยกอดผ้าห่มและร้องไห้อย่างหนักเหมือนสายฝน

ในความเป็นจริง หลังจากที่ฟางจื่อเสวี่ยบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องคืนยา ลั่วอู๋ฉางคิดว่าเธออาจจะได้รับการแก้แค้นจากตระกูลหวัง

ไม่มีเหตุผลอื่น!

เพราะผู้ชายอย่างหวังจื่อเฟิงเป็นคนเลวอย่างไร้ขอบเขต

การติดต่อหลายครั้งก่อนหน้านี้ ลั่วอู๋ฉางได้เห็นเขาอย่างชัดเจนมานานแล้ว

เป็นไปตามคาด หวังจื่อเฟิงหาคนมาจริง ๆ

ถ้าลั่วอู๋ฉางมาไม่ทัน ชีวิตของฟางจื่อเสวี่ยคงจะถูกทำลายไปหมดแล้ว

"ตุ้บ!"

ลั่วอู๋ฉางสะบัดมือ หลัวจื่อก็ลอยออกจากประตูและกระแทกพื้นอย่างแรง

หลัวจื่อกระแทกเป็นชิ้น ๆ เจ็บปวดอย่างมาก

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก และสิ่งแรกที่เขาเห็นคือแขนขวาที่ถูกหัก ปากลุงม่อกำลังมีเลือดไหลไม่หยุด

"ลูกพี่ ทำไมพี่ก็?" หลัวจื่อตกใจมาก

ลุงม่อฝืนยิ้มอย่างน่าเกลียด เผยให้เห็นฟันที่เปื้อนเลือด "เจอปัญหาหนักแล้ว!"