บทที่ 221

"แล้วค่อยฆ่าแม่เธอที่นอนอยู่ในโรงพยาบาล ให้เธอแม่ลูกไปเจอกันที่ยมโลก!"

หลัวจื่อยิ้มอย่างน่ากลัว เลียริมฝีปากแล้วพูดว่า "ลูกพี่ สาวที่อ่อนวัยแบบนี้ ฆ่าเลยน่าเสียดายไหม?"

"พี่ดูดี ๆ อ่อนกว่าพวกแต่งหน้าหนาในสถานบันเทิงไม่รู้กี่เท่า คนนี้อ่อนวัยจริง ๆ!"

"ปากข้างบนงัดไม่ได้ ก็งัดข้างล่างก่อนเถอะ ไม่แน่ว่าข้างบนอาจจะเปิดตามไปด้วยก็ได้?"

ดูเหมือนว่าลุงม่อจะไม่สนใจเรื่องสกปรกเช่นนี้ แต่เขาก็ไม่ได้ห้ามหลัวจื่อแล้วกล่าวว่า "ตามใจนาย ฉันต้องการแค่ผล ไม่สนใจกระบวนการ"

"ได้เลย ขอบคุณลูกพี่!"

หลัวจื่อตื่นเต้นมาก ก้าวไปข้างหน้าดึงผมของฟางจื่อเสวี่ยและดึงเธอขึ้นมา

"ปล่อยฉันนะ!" ฟางจื่อเสวี่ยใช้ทั้งมือและเท้าดิ้นรนอย่างหนัก

“เพียะ!”

หลัวจื่อตบหน้าทันที

ตบจนสายตาฟางจื่อเสวี่ยเต็มไปด้วยดาว หูส่งเสียงหึ่ง ๆ ทิ้งรอยตบบนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด

"ยิ่งดิ้นรนมากเท่าไหร่ หลัวจื่อก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น ฮ่าฮ่าฮ่า!"

พูดจบ เขาก็ลากฟางจื่อเสวี่ยเข้าไปในห้องนอนข้าง ๆ โยนเธอลงบนเตียงโดยตรง หมาร้ายก็กดขึ้นมาเหมือนกินอาหาร

"ฉึก!"

เสื้อคลุมของฟางจื่อเสวี่ยถูกฉีกออก เผยผิวที่ขาวราวหิมะและละเอียดอ่อน

หลั