Share
บทที่ 109 ทำไมเธอถึงเข้าไปได้
Related chapter
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 110 งูตัวนี้กินไม่ได้
แค่ลูกค้าเพียงสองสามคน เสี่ยวเอ้อจึงไม่สนใจมากนัก เนื่องจากมีคนเข้าแถวอยู่ด้านหลังเขามากมาย ดังนั้นเขาจึงทักทายผู้คนที่อยู่ข้างหลังและกลับไปทำงานชั้นสองที่มุมห้องในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็ได้พบกับมู่ชิงชิง และเธอก็พูดอย่างเศร้าโศก "เจ้ามีความคิดทางธุรกิจมากเกินไปแล้วหรือเปล่า? ทําได้ยังไง? ธุรกิจดีขนาดนี้เลยเหรอ? ข้าเกือบเข้ามาไม่ได้แล้ว"มู่ชิงชิงชงชาให้เธอด้วยรอยยิ้ม "เป็นลุงอิง อาหารที่เขาปรุงนั้นอร่อยจริง ๆ จากนั้นทุกคนก็ทำงานหนักมากเพื่อร้านของตัวเอง นี่เป็นผลมาจากความพยายามร่วมกันของทุกคน"หลิ่วเซิงเซิงนั่งตรงหน้าเธอ "ฝีมือของเขาดีมาก ทำไมโรงเตี๊ยมของเขาถึงปิดตัวลง?""เรื่องมันยาว ประการแรกร้านของเขาเล็กมาก และประการที่สองอุบัติเหตุในครอบครัวของเขาก็ทำให้เขาเสียหายหนักเช่นกัน ข้าได้ยินมาว่าเจ้าของโรงเตี๊ยมคนอื่นโจมตีเขา ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเปิดมันได้ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไร มีเราอยู่ที่นี่ไม่มีใครกล้าโจมตีเขา"หลังจากพูดอย่างนั้นมู่ชิงชิงก็กล่าวเสริม "แต่ช่วงนี้ธุรกิจไปได้ดีมากและทุกคนก็เหนื่อยมาก ดังนั้นข้าจึงรับสมัครเสี่ยวเอ้อใหม่สองสามคน ซึ่งทุกคนเป็นหน้าใหม่ ข้าจะพาเจ้าไป
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 111 อย่ามาอีกในอนาคต
เมื่อหลิ่วเซิงเซิงพูดจบ เสี่ยวเหลียนก็วิ่งไปไกลพร้อมร้องไห้ฟูมฟาย วิ่งไปพลางตะโกนไปหาหมอไปพลาง ทําท่าทางเหมือนตัวเองกําลังจะตายเจ้านายหนีไปแล้วพวกอันธพาลที่อยู่รอบ ๆ ก็ไม่กล้าอยู่ สักพักพวกเขาก็แยกย้ายกันไปหลิ่วเซิงเซิงยื่นมือออกไปเพื่อถอดงูที่ขาของเธอ แต่งูก็ขดตัวรอบแขนของเธออีกครั้งและซ่อนตัวในแขนเสื้อของเธอเธอทำอะไรไม่ถูก "ถ้าเจ้าทำแบบนี้ ข้าก็ไม่อยากข้าเจ้าจริง ๆ..."เมื่อกลับถึงจวนอ๋องชางก็มืดสนิทเสี่ยวถังคุ้นเคยกับการที่เธอไปเช้ากลับค่ำแล้ว ดังนั้นจึงไม่ถามคำถามใด ๆ หลังจากที่รอเธออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็เตรียมอาหารเย็นให้เธออย่างเชื่อฟังในขณะที่กำลังกินข้าว จู่ ๆ เสี่ยวถังก็วิ่งเข้ามาหาเธออย่างเร่งรีบ "พระชายา ท่านอ๋องมาแล้ว! ท่านอ๋องมาพบท่านแล้ว!"ดูการตื่นเต้นของเธอไม่ต้องพูดถึงว่าเธอมีความสุขแค่ไหนหลิ่วเซิงเซิงตกตะลึงเล็กน้อย ทำไมหนานมู่เจ๋อถึงมาหาตัวเอง?เขาเกลียดตัวเองขนาดนั้น ไม่มีทางที่จะมาดูตัวเองได้ คงไม่ได้พบอะไรใช่ไหม?ขณะที่รู้สึกผิด หนานมู่เจ๋อก็เดินเข้าไปในลานจวนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์และถามเธอจากระยะไกล"วันนั้นตอนมู่เหยียนซีตาย บนตัวเขามีเสวี่
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 112 คนดีจะถูกคนอื่นรังแกเข้าใจไหม
ใบหน้าจิ่งฉุนซีดลงด้วยความเจ็บปวด และเขาก็ตบงูออกไปด้วยฝ่ามือข้างหนึ่ง "ไปก็ไป เจ้าปล่อยให้งูกัดข้าเกินไปหน่อยไหม?"หลิ่วเซิงเซิงสะดุ้งและรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยิบงูขึ้นมา "เจ้าบ้าเหรอ! อยู่ดีดีไปตีมันทำไม?"จิ่งฉุน "..."เขาถูกกัด จุดสนใจของสาวปากร้ายกลับอยู่ที่นั่นเหรอ?เมื่อเห็นว่างูกำลังจะเลื้อยเข้ามาอีกครั้ง จิ่งฉุนจึงรีบพลิกตัวและกระโดดออกไปนอกหน้าต่าง"ได้ได้ ข้าไปก็ได้? เกินไปแล้วจริง ๆ…"เมื่อเห็นจิ่งฉุนออกไป หลิ่วเซิงเซิงก็ล็อคหน้าต่างโดยตรงบ้านโบราณหลังนี้แย่มาก ไม่เพียงแต่ส่วนใหญ่ทำจากไม้เท่านั้น แต่ส่วนใหญ่ยังอยู่ที่ชั้นหนึ่งด้วย มันง่ายเกินไปที่จิ่งฉุนอยากจะเข้ามาแต่แม้แต่ชั้นสองจิ่งฉุนก็สามารถเข้ามาได้...ไม่ช้าก็เร็วต้องวางยาพิษชายป่าเถื่อนคนนี้ให้ตายหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน หลิ่วเซิงเซิงก็ไม่ได้คิดอะไรมากอย่างไรก็ตามพิษของงูอยู่ภายใต้การควบคุมของเธอ ดังนั้นหลิ่วเซิงเซิงจึงไม่กลัวว่ามันจะกัดเธอในขณะที่เธอนอนหลับ เธอจึงเอนตัวลงบนเตียงและผล็อยหลับไปวันถัดไปทันทีที่รุ่งเช้า หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกเย็นบนใบหน้า เมื่อเธอลืมตา เธอเห็นงูนอนอยู่บนคอของเธอ"เ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 113 ต้องไม่ปล่อยเธอไว้
หลิ่วเซิงเซิงตรวจชีพจรอย่างระมัดระวังอีกครั้ง ก็ถูกวางยาพิษจริง ๆพิษนี้จะไม่ส่งผลต่อร่างกายของแม่ แต่จะส่งผลต่อชีวิตของลูกผู้ที่ถูกพิษนี้ส่วนใหญ่จะมีอายุไม่ถึงสิบขวบเกรงว่าแม้แต่หมอที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวง ก็ไม่สามารถรักษาเขาได้...เมื่อมองดูเด็กน่ารักที่อยู่ตรงหน้าเธอ หลิ่วเซิงเซิงก็ทนไม่ไหว "ฝานฝานปวดท้องทุกวันหรือเปล่า?"หลิ่วเซียวฝานพยักหน้า"มีตรงไหนไม่สบายใจอีกหรือเปล่า?"หลิ่วเซียวฝานส่ายหัวเมื่อเห็นว่าเขายังคงเงียบ หลิ่วเซิงเซิงจึงพูดว่า "อย่ากลัวเลย เราเป็นครอบครัวเดียวกัน พ่อของเจ้าก็เป็นพ่อของข้าเช่นกัน ข้าเป็นพี่สาวของเจ้า ไม่ทำร้ายเจ้าหรอก""ท่านแม่บอกว่าควรคุยกับคนที่นี่ให้น้อยลง ไม่อย่างนั้นจะถูกตี เหมือนพี่สาวคนนั้นที่ตีคนอื่น..."ในที่สุดหลิ่วเซียวฝานก็พูด น้ำเสียงของเขาน่าสงสาร"เจ้ากำลังพูดถึงคนที่นั่งข้างเจ้าเมื่อกี้เหรอ?"หลิ่วเซียวฝานก้าวถอยหลังอย่างขี้อายเมื่อเห็นว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้าเธอช่างน่าสงสารเพียงใด หลิ่วเซิงเซิงก็รู้สึกสับสน "ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ชอบพี่สาวคนนั้นเหมือนกัน เจ้าช่วยบอกข้าหน่อยได้ไหมว่าพี่สาวคนนั้นตีเจ้ายังไง?"หลิ่วเซี
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 114 เจ้าอยากจะทำให้ข้ากลัวจนตายเหรอ
เมื่อหลิ่วเซิงเซิงรู้สึกสับสน หนานลั่วเฉินก็พูดต่อด้วยรอยยิ้ม "ไม่คิดว่าผู้หญิงอย่างเจ้าจะเลี้ยงงู นี่เป็นงูชนิดไหน?"วันนี้หลิ่วเซิงเซิงได้เปลี่ยนหน้ากาก เสื้อผ้า และทรงผมใหม่ ไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้จำเธอได้อย่างไรเธอดึงแขนเสื้อลงเพื่อบังงู "ไม่มีพิษ"หนานลั่วเฉินยิ้มและพูดว่า "กล้าหาญมาก ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ กลับเลี้ยงงู เจ้าให้ข้าดูหน่อยได้ไหม?"หลิ่วเซิงเซิงกำลังจะปฏิเสธ แต่ทันใดนั้นงูในมือของเธอก็พุ่งออกมา จากนั้นก็กัดข้อมือของหนานลั่วเฉิน"เจ็บเจ็บเจ็บ..."หนานลั่วเฉินถูกกัดตะโกนขึ้นมาทันที ผู้คนรอบ ๆ พอเห็นงูก็หนีไปอย่างหวาดกลัวทันทีหนานลั่วเฉินโบกมืออย่างตื่นเต้น "ยัยสาวน้อย รีบเอางูตัวนี้ออกไปจากเร็ว ๆ..."หนานเทียนที่อยู่ด้านข้างทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย "น้องรอง อายุเท่าไหร่แล้ว ทำไมถึงยังเล่นกับงู?""ไม่ใช่ ข้าถูกกัดนะ! ช่วยข้าเอางูตัวนี้ออกไปเร็ว!"หนานลั่วเฉินเขย่างูด้วยความตื่นเต้นสองครั้ง และในที่สุดก็สลัดงูออกไปแต่หลังจากสลัดมันออกแล้ว งูก็ไม่ล่วงลงกับพื้น แต่ถูกโยนไปที่หนานเทียน แล้วกัดเขาที่ก้น..."ฉึก…"หนานเทียนหายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวดสีหน้าหนานลั่วเฉินเ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 115 ไปยุ่งกับใครไม่ยุ่ง ไปยุ่งกับเธอ
เมื่อมองไปที่ชายร่างใหญ่ที่ก้าวร้าวกลุ่มนั้น หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกเจ็บที่ขมับเป็นพัก ๆไม่คิดว่าผู้ชายจะอาฆาตพยาบาทขนาดนี้ และพาคนมากมายมาต่อต้านผู้หญิงอย่างตัวเอง...แต่ทำไมคนพวกนั้นถึงดูคุ้นมาก?เมื่อมองดูคนหัวล้านในกลุ่มคนและชายร่างกำยำที่เป็นหัวหน้า ในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็จำได้ว่าตัวเองเคยเจอพวกเขา..."หัวหน้า ทำไมท่านไม่ลงมือล่ะ? นังสารเลวคนนี้หยิ่งมาก โปรดช่วยข้าสอนบทเรียนให้เธอด้วย!"เมื่อฟังคำพูดของผู้ชาย มุมปากของต้าเฉียงก็กระตุกขึ้น และชายหัวล้านที่อยู่ข้าง ๆ เขาอดไม่ได้ที่จะเตือนเขาว่า "หัวหน้า ดูเหมือนว่าจะเป็นคนก่อนหน้านี้...""ข้าจำได้"ต้าเฉียงพูดอย่างไม่พอใจหัวล้านปาดเหงื่อเย็น ๆ แล้วตบหน้าชายคนนั้น "ไปยุ่งกับใครไม่ยุ่ง ไปยุ่งกับเธอ? ไปขอโทษเธอเดี๋ยวนี้!"ชายที่ถูกตบก็สับสน "ไม่ใช่ เมื่อกี้ผู้หญิงคนนี้...""เมื่อกี้ยายมึงสิ! บอกให้ไปขอโทษก็ไปขอโทษ!"ต้าเฉียงเตะเขาอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นจึงเดินไปหาหลิ่วเซิงเซิงอย่างเร่งรีบ"แม่นาง นี่คือลูกน้องคนใหม่ของข้า เขาโง่เขลา อย่าถือสาเขาเลย ยาพิษที่เจ้าให้เรามันทรมานเราแทบตาย ทำไมเราถึงปวดท้องทุกเดือน เราปวดท้องทุก ๆ ส
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 116 กลับจำตัวเองได้
"คนเหล่านี้อ่อนแอมากในด้านศิลปะการต่อสู้ ไม่เหมือนคนจากแก๊งอู่ชิว"ประโยคนี้พูดโดยหนานมู่เจ๋อ ไม่คิดว่าเขาจะมองออกแต่ได้ยินเสี่ยวเจียงพูดว่า "ไม่ใช่พวกเขาจะเป็นใครได้? ช่วงนี้พวกเราล้อมปราบพวกเขามาตลอด มีแต่พวกเขาเท่านั้นที่จะเสี่ยงขนาดนี้ มาลอบสังหารท่านอ๋องกลางวันแสก ๆ""อาจมีบางคนต้องการปลอมเข้ามา และใช้ประโยชน์จากโอกาสในการลอบสังหาร?"หลิ่วเซิงเซิงที่อยู่ด้านข้างขัดจังหวะจากนั้นเสี่ยวเจียงก็หันความสนใจไปที่หลิ่วเซิงเซิง และเหลือบมองมือของหนานมู่เจ๋อที่จับมือเธอโดยไม่รู้ตัว เสี่ยวเจียงไม่ได้พูดอะไรเลยหลิ่วเซิงเซิงตอบสนองและรีบผลักมือของหนานมู่เจ๋อออกไป...หนานมู่เจ๋อก็ไม่ได้บังคับกอด แต่พูดอย่างจริงจัง "ไปหาดูว่าใครอยู่เบื้องหลัง""ขอรับ!"เสี่ยวเจียงพาคนถอยออกไปจากนั้นหนานมู่เจ๋อก็หันกลับไปมองหลิ่วเซิงเซิง กำลังจะถามเธอว่าทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่ แต่กลับเห็นว่าไม่มีใครอยู่ข้างหลังเขา...เขาเงียบและถอนสายตากลับหนีไม่พ้นความเศร้าในใจดูเหมือนเธอไม่อยากอยู่ใกล้ตัวเองเลย...เมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้ไปไกล หนานมู่เจ๋อจึงไม่บังคับเธอจนกระทั่งมีองครักษ์เดินเข้ามาหาเขาด้วยความระ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 117 จะไม่มีทางฟ้อง
หลิ่วเซิงเซิงสงบลงอย่างรวดเร็วและฝังเข็มต่อไป"ทำไมฝานฝานถึงคิดว่าข้าเป็นพี่สาวของเจ้า""ดวงตาของพี่สาวสวยที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นมา เป็นแวววาวและดูเหมือนจะเป็นประกาย ไม่น่าจะมีดวงตาใดในโลกนี้ที่จะสวยไปกว่าของพี่สาว"เมื่อฟังคำพูดแบบเด็ก ๆ ของเขา หลิ่วเซิงเซิงยิ้มและพูดว่า "นั่นเป็นเพราะฝานฝานเห็นผู้หญิงน้อยเกินไป ถ้าเขาเห็นผู้หญิงมากขึ้นในอนาคต เขาจะไม่รู้สึกเช่นนี้ เนื่องจากโลกนี้ใหญ่มาก"หลังจากพูดแบบนั้น เธอกล่าวเสริมว่า "ในเมื่อฝานฝานจำข้าได้ ทำไมถึงไม่กลัวล่ะ?""พี่สาวเป็นคนดี"หลิ่วเซียวฝานพูดเบา ๆ "แม่ของข้าบอกว่ามีคนไม่ดีมากมายในจวนแม่ทัพ จึงให้ข้าอย่าพูดกับทุกคน แต่พี่สาวเป็นคนดี ไม่เช่นนั้นพี่สาวคงไม่มาที่นี่เพื่อรักษาข้า"โดยไม่รู้ตัว หลังทั้งหมดของหลิ่วเซียวฝานถูกปกคลุมไปด้วยเข็มเงินหลิ่วเซิงเซิงกลัวว่าเขาจะไม่สามารถทนได้ "ถ้ามันเจ็บก็บอกพี่สาวนะ...""ไม่เจ็บ มีหมอหลายคนฝังเข็มให้ข้า ข้าไม่กลัวมานานแล้ว"แม้ว่าจะมีเหงื่อเย็นบนหน้าผาก แต่หลิ่วเซียวฝานก็ยังคงกัดฟันและพูดว่า "แม่ของข้าบอกว่า เธอมีเพียงข้าเท่านั้นและเธอกำลังรอให้ข้าเติบโต ปกป้องเธอ ข้าเป็นผู้ชายและข้
Latest chapter
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 297 เรียกข้าว่าหมอหลิ่วก็ได้
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 296 อาจเป็นโรคระบาดจริง ๆ
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 295 สงครามครั้งนี้ยังไม่สามารถรบได้
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 294 เจ้าจะตบข้าได้ยังไง
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 293 กลับมาเป็นเหมือนเดิมภายในไม่กี่วัน
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 292 ทำตัวเองจริง ๆ
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 291 ไม่กล้าออกไปพบปะผู้คนอีก
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 290 พูดแล้วก็เป็นความเข้าใจผิด
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 289 อ๋องชางเชิญท่านไปงานเลี้ยง
