บทที่ 181 ความจริงใจที่หลอกลวงอ๋องชาง

ทันใดนั้นใบหน้าของหลิ่วเซิงเซิงก็น่าเกลียด ด้วยเหตุผลบางอย่างเธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่หนานมู่เจ๋อ

แต่หนานมู่เจ๋อมองเธออย่างไม่แสดงอารมณ์ ดวงตาของเขาซับซ้อนเล็กน้อย และเป็นการยากที่จะบอกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ไม่โกรธ ไม่โมโห แต่ก็ไม่ได้ดีใจด้วย แค่ยืนเงียบ ๆ ราวกับว่าเขารู้ทุกอย่างแล้ว...

อาจเป็นเพราะหลิ่วเซิงเซิงไม่ได้พูดอะไรเลย ในที่สุดหลิวฟางก็แสดงสีหน้าภาคภูมิใจ "เจ้าไม่มีอะไรจะพูดใช่ไหม? ข้าพูดถูกใช่ไหม?"

ถ้าเป็นปกติหลิ่วเซิงเซิงคงจะตอบโต้ไปนานแล้ว แต่ในขณะนี้เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อนึกถึงหนานมู่เจ๋อที่ยืนดูใกล้ ๆ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอเป็นใบ้และไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร

บางทีมันอาจจะเป็นการโทษตัวเอง หรืออาจจะเป็นการตื่นตระหนก แต่อารมณ์ที่ลึกลงไปก็คือความรู้สึกผิด

ใช่ เธอรู้สึกผิด

หนานมู่เจ๋อเคยแสดงความรู้สึกกับตัวเองมาหลายครั้งแล้ว และเขาก็หนักแน่นมากเมื่อพูดออกไป แต่ตอนนี้เขากลับยืนเงียบ ๆ เท่านั้น...

เขาคงจะเกลียดตัวเองมากใช่ไหม?

ตอนนี้เขากำลังคิดว่า ตัวเองจะไร้ยางอายแค่ไหนที่จะใกล้ชิดเขา…

"การปล้นคุกเป็นโทษประหาร เจ้ายังใช้ตัวตนอื่นเพื่อหลอกลวงอ๋องชาง และสมรู้ร่วมค