บทที่ 15

วางสายโทรศัพท์

กู้อิ๋นร้องไห้อยู่สักพักถึงได้เช็ดน้ำตาให้แห้ง ในตอนที่ออกมาจากทางเดินฉุกเฉิน เบ้าตายังคงแดงอยู่

ชูหรัน แผนกเลขานุการเห็นเธอเข้า เลยถามอย่างเป็นห่วงว่า “ผู้ช่วยกู้ คุณร้องไห้มาเหรอ?”

“เปล่า เปล่าค่ะ!”

กู้อิ๋นส่ายหัว ใบหน้าเล็กๆทำเคร่งขรึมและจริงจัง

ชูหรันพยักหน้า ตบไหล่ของเธอแล้วเอ่ยว่า “ถ้ารู้สึกเครียดเกินไป ขอลากิจ ลายาวสักหน่อยก็ดีนะ!”

ทุกคนทั้งเผยซื่อต่างรู้ ว่าการใช้ชีวิตภายใต้การปกครองของเผยเซียวไม่ใช่เรื่องง่าย

ถึงแม้ว่าเงินเดือนจะสูงกว่าที่อื่นถึงสองเท่า แต่ในขณะเดียวกันความกดดันที่ได้รับ ถ้าไม่เป็นซึมเศร้าก็นับว่าเป็นคนจิตใจเข้มแข็งพอสมควรเลย

กู้อิ๋นมอง ชูหรันด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบคุณนะ ฉันกำลังจะไปขอลาเลยค่ะ”

ถ้าไม่ลาหยุด เธอคงจะได้ตายจริง ๆ แล้วล่ะ ช็อกตาย!

ชูหรันพยักหน้า แล้วก็ปลอบใจเธออีกสองสามคำก่อนกลับไปทำงาน

กู้อิ๋นกลับไปที่โต๊ะทำงานของตนและเขียนจดหมายลาหนึ่งฉบับ เดินไปห้องทำงานของลั่วเหยียน

ไม่รู้ว่าการกู้คืนวิดีโอเป็นยังไงบ้าง แต่ด่านแรกที่เธอต้องขอลาก่อน ก็คือไปให้ลั่วเหยียนอนุมัติเสียก่อน

จากนั้นก็ไปแจ้งให้ประธานเผยทราบ เธอถึงจะไปได้

ขณะที่เตรียมจะเคาะประตูห้องทำงานของลั่วเหยียน ก็ได้ยินเสียงจริงจังของฉินหานลอยมาจากข้างใน “ส่วนที่เสียหายนี้ค่อนข้างหนักเลยครับ”

“กู้คืนไม่ได้เหรอ?”

น้ำเสียงของลั่วเหยียน เข้มขึ้นฉับพลันหลายส่วน

มือของกู้อิ๋นที่ยกขึ้นรีบชะงักไว้อย่างไว! เอียงหูฟังบทสนทนาด้านใน

ฉินหาน......ก็กู้คืนไม่ได้งั้นเหรอ? งั้นก็ดีเลยสิ......

แต่ไม่รอให้ความหนักอึ้งในใจของกู้อิ๋นโล่ง ฉินหานก็เอ่ยว่า “ผมต้องการเวลาสักหน่อย ขอเวลาผมสามวัน”

“ทำให้นายถึงกับต้องใช้เวลากู้คืนตั้งสามวัน ดูท่าคนที่ทำลายวิดีโอนี้ มีความสามารถไม่เบาเลยนะเนี่ย!” ลั่วเหยียนเอ่ยอย่างอารมณ์ขัน

ใบหน้าของกู้อิ๋นตึงขึ้น ความหนักอึ้งในใจก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่สักพัก!

ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉินหานจะกู้วิดีโอยังไม่ได้ แต่ใครจะไปรู้ว่าพอพ้นสามวันไปแล้วอาจกู้คืนมาได้ก็ได้?

น้ำเสียงของฉินหานหยอกล้อ “เป็นคนที่มีความสามารถมาก ๆ”

“เข้าใจแล้ว ให้เวลาผมสามวัน”

กู้อิ๋นหมุนร่างกลับไปที่โต๊ะทำงานของตนเอง หยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความถึงเหยียนฉู่ “เธอไม่ต้องกลับมาแล้วนะ ภาวะวิกฤติถูกยกเลิกชั่วคราว!”

เธอคิดว่าสิ่งที่ฉินหานพูดว่ากู้คืนไม่ได้ มันจะกู้คืนไม่ได้สักครึ่งเลยเหรอ!?

แต่นั่นคือฉินหานเลยนะ......!

“ฉินหานกู้คืนไม่ได้งั้นเหรอ?” เหยียนฉู่ตอบข้อความกลับอย่างไว

กู้อิ๋นตอบด้วยคำว่า 'อื้ม' รีบกลับไปที่ข้อความของเหยียนฉู่ทันที “เยี่ยมไปเลย! ขอแค่ฉินหานกู้คืนไม่ได้ งั้นก็ไม่มีใครกู้คืนได้แล้วล่ะ!”

เมื่อเทียบกับความไม่แน่ใจของกู้อิ๋นแล้ว เหยียนฉู่กลับมั่นใจอย่างมาก

เมื่อได้ยินเหยียนฉู่พูดเช่นนี้ ความหนักในใจของกู้อิ๋นก็หล่นลงไปกว่าครึ่ง แต่ก็ยังกังวลอยู่บ้าง

ถึงยังไงตอนนี้ก็ไม่ใช่ผลลัพธ์สุดท้าย

แล้วก็ตอบไปอีกประโยคว่า “แต่ฉินหานบอกว่า เขาขอเวลาสามวัน!”

“ไม่ต้องห่วง ถ้าฉินหานจัดการเรื่องในตอนนี้ไม่ได้ ตามหลักแล้วก็คือจัดการไม่ได้นั่นแหละ!”

พอเป็นข้อนี้ เหยียนฉู่มีความมั่นใจอย่างมาก

กู้อิ๋นคิดแล้วคิดอีก ก็เหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ......!

ช่วงปีที่ผ่านมาฉินหานเป็นช่างไอทีชื่อดังของบริษัท ถ้าเขาบอกว่าไม่ได้ เช่นนั้นคนส่วนมากก็ไม่มีใครที่ทำได้สำเร็จเหนือกว่าเขาแล้ว

“อื้ม เข้าใจแล้ว!”

ตัวหนังสือที่กู้อิ๋นตอบกลับ ก็ดูผ่อนคลายมากขึ้นเช่นกัน

ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันอีก เข้าสู่โหมดทำงาน ตลอดช่วงบ่ายยุ่งกันจนหัวหมุ่น

เพราะด้วยงานที่ยุ่ง ความหวาดกลัวภายในใจของกู้อิ๋นก็สลายหายไปชั่วคราว

จวบจนใกล้เวลาเลิกงาน เผยเซียวก็เรียกให้เธอกับลั่วเหยียนไปที่ห้องทำงานพร้อมกัน

เผยเซียวถือบุหรี่ที่จุดไว้ในมือแล้วถามว่า “เรื่องที่พวกคุณสืบ เป็นยังไงบ้าง?”

กู้อิ๋นไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้ภายในใจของเธอไม่กลัวขนาดนั้นแล้ว เพราะงั้นสีหน้าจึงดูผ่อนคลายขึ้นมาก

แต่ลั่วเหยียนกลับตรงข้ามกับเธอ สีหน้าจริงจัง “ฉินหานขอเวลาสามวัน!”

เมื่อได้ยินว่าฉินหานขอเวลาสามวัน เผยเซียวก็สะบัดมือที่คีบบุหรี่ จ้องลั่วเหยียนอย่างเย็นชา

เห็นได้ชัดว่าตอนที่เขาบอกว่า ฉินหานบอกต้องการเวลา นี่มันแฝงความหมายอะไรไว้กันแน่

ลั่วเหยียนก็เข้าใจความหมายและเอ่ยต่อ “ฉีหลานจะถึงเมืองก่างในคืนนี้!”

ฉีหลาน? พวกเขาคงไม่ได้พูดถึงแฮกเกอร์ที่น่ากลัวคนนั้นใช่ไหม?

กู้อิ๋นมองไปที่ลั่วเหยียน ในเวลานี้ภายในใจ....... ก็เกิดความปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง

นี่ถ้าพวกเขา...... ตามหาคนในคืนนั้นไม่เจอ ก็จะไม่ยอมเลิกราเลยใช่ไหม?