Share
บทที่ 93
Related chapter
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 94
เหลียงม่านเข่อสูดลมหายใจเข้า!นึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าปากน้อย ๆ ของกู้อิ๋นจะปากคอเราะร้ายอย่างนี้เธอพูดอะไร เธอล้วนตอบกลับได้ทันควันเจิ้งเฟยถือกาแฟเข้ามา “คุณนาย กาแฟของคุณ”“ออกไป!”เหลียงม่านเข่อที่โกรธจนหัวร้อน ทำอะไรกู้อิ๋นไม่ได้ ก็มาพาลลงที่เจิ้งเฟยเจิ้งเฟยที่ถูกตะคอกจนตัวแข็งทื่อ สีหน้าก็พลอยแข็งทื่อตามไปด้วยเหมือนกันความโกรธที่ต้องกักเก็บเอาไว้ จนไม่ได้พูดอะไรก็หันหลังเดินออกจากห้องทำงานกู้อิ๋นเห็นเหลียงม่านเข่อโกรธมากขนาดนั้น “คุณไม่จำเป็นต้องพาลโกรธคนที่ไม่รู้เรื่องด้วยนะ”สำหรับเหลียงม่านเข่อแล้ว ในใจลึก ๆ ของกู้อิ๋นก็ดูถูกอย่างมากไม่รู้ว่าทำไม เธอมักจะรู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามีความรู้สึกคุ้นเคย แต่มาคิดดี ๆ ก็นึกไม่ออกอีกแต่ถึงอย่างไรเหลียงม่านเขอก็เป็นภรรยาของเผย ถ้านับตามอายุ เมื่อก่อนพวกเธอก็คงไม่ได้มีจุดมาบรรจบอะไรเหลียงม่านเขอยกถ้วยกาแฟมาวางไว้ตรงหน้า จิบเล็กน้อย ถามอย่างเข้าประเด็น “ออกไปจากเขา เงื่อนไขอะไรเธอก็ว่ามา!”กู้อิ๋นขมวดคิ้ว “ฉันกับคุณคงไม่ได้มีอะไรมาบรรจบกัน และไม่จำเป็นต้องมีข้อเสนออะไรต้องคุยกัน”“ปัง” ถ้วยกาแฟในมือของเหลียนม่านเข่อ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 95
กู้อิ๋นพยักหน้าอย่างไม่สบอารมณ์เธอไม่สบอารมณ์จริง ๆ พาลมาที่เผยเซียว เธอเกิดมาก็โชคร้ายอยู่แล้ว ตอนนี้ยังมาถูกแม่เลี้ยงของเขากลั่นแกล้งเธอมีที่พึ่งที่ไหนกัน?ถ้าปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นมารังแก ชีวิตนี้ของเธอเกรงว่าคงจะอยู่ไม่สงบสุขแน่มุมปากของเผยเซียวอมยิ้ม คว้าเธอมากอดไว้บนตักของตน “เธอทำให้เหลียงม่านเข่อโกรธจนระเบิด ตนยังมานั่งอารมณ์เสียอะไร?”เพิ่งจะเข้ามาก็ได้ยินหมดแล้ว เพราะว่าเหลียงม่านเข่อโกรธ ก็จิกส้นสูงเดินสับอยู่ที่ห้องโถงชั้นล่างเห็นกันอยู่ว่าเดินตึงตังอย่างโกรธ ๆ กลับไปกู้อิ๋นฟึดฟัด เหอะเหอะ “ใครให้เธอว่าฉันอย่างนั้นกันล่ะ!”ท่าทีที่ยืนกรานว่าตนเองไม่ผิดเป็นเด็กน้อยเชื่อฟังอย่างนั้น ก็ยิ่งทำให้เผยเซียวขำจะแย่!ยัยเด็กคนนี้ปกติดูขี้กลัวจะตายไปนึกไม่ถึงว่าจะทำให้ผู้หญิงอย่างเหลียงม่านเข่อโกรธได้ขนาดนั้น นี่น่าจะเป็นครั้งที่สองแล้วมั้ง?ในตอนนั้น เผยเซียวรู้สึกว่าเลือกไม่ผิดคน ดูซื่อบื้อแต่เป็นมือหนึ่งทำให้คนโกรธได้อย่างนั้น“อย่างนั้นเธอบอกกับฉันหน่อยสิ เธอว่าอะไรเธอ?” ใบหน้าเผยเซียวยิ้มอย่างเอ็นดูตอนที่เจิ้งเฟยเข้ามาส่งกาแฟก็เห็นภาพทั้งสองคนที่ดูสุขสมกันอยา
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 96
เดิมใบหน้าน้อยของกู้อิ๋นก็แดงอยู่แล้ว เห็นตัวเองนั่งอยู่ในอ้อมกอดของเผยเซียวก็ยิ่งเห่อแดงเรื่องของเหลียงม่านเข่อ เผยเซียวไม่รู้ว่ากู้อิ๋นใช้วิธีอะไรจัดการกันแน่แต่สามารถทำให้ผู้หญิงคนนั้นโกรธจนสับเท้าออกไป ผลลัพธ์นี้ก็ทำให้เขาพอใจ!หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา!เพียงไม่นาน โทรศัพท์ของกู้อิ๋นก็ได้รับการแจ้งเตือนบัญชีกู้อิ๋นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู “ห้าแสน...!”พลันก็ตกใจ “ประธานเผย!”ก่อนหน้าก็พูดกันรู้เรื่องแล้ว ให้เงินเธอสองแสนห้าทุกเดือน อีกทั้งยังมีเงินเดือนอีกหนึ่งแสนบวกเข้าแล้วก็สามแสนห้า เงินเท่านี้ก็ทำให้เธอลาได้ไปหลายวันแล้วตอนนี้ได้มาอีกห้าแสน!กู้อิ๋นรู้สึกว่าพระเจ้าคงเสกเงินหล่นใส่เธอตั้งมากมายเผยเซียวเห็นเธอชอบเงินอย่างนั้น ก็หัวเราะเหอะ “ทำได้ดี ที่เกินมาคือรางวัล!”พอได้ยินว่ามีรางวัล ใบหน้าน้อยของกู้อิ๋นก็ยิ้มยิ้มแฉ่ง “ขอบคุณประธานเผย”เมื่อก่อนกลัวจนใจเต้นรัวขู่จนลืมว่าเธอเองก็ยังมีอีกอาชีพก็คือเมีย อีกทั้งยังมีเงินเดือนก้อนโตให้ด้วยขอแค่จบสวย เธอก็จะได้เงินอีกเป็นร้อยล้าน“เพราะว่าผู้หญิงคนนั้นโกรธเหรอ?” กู้อิ๋นถามขึ้นอีกแน่นอนว่าถามเพื่อเสาะหาแนวทางให้ตนเอง
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 97
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็สั่นบนโซฟา กู้อิ๋นรีบหยิบขึ้นมา ลอบมองไปที่เผยเซียวอย่างระมัดระวังเห็นว่าไม่ได้รบกวนเขา เธอก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่ง ๆ ตอนที่เผยเซียวกำลังแก้เอกสารอยู่ เกลียดที่สุดคือการถูกรบกวนกู้อิ๋นหยิบโทรศัพท์ออกมานอกระเบียงห้องนั่งเล่น ถึงได้เห็นว่าใครโทรมากันแน่นึกไม่ถึงว่าจะเป็น จ้าวเป่าอวิ๋น!สีหน้าของกู้อิ๋นพลันก็เงียบลง แต่ก็รับสาย “ฮัลโหล”“ใช่ฉันเอง!” น้ำเสียงที่พยายามจะนุ่มนวลของจ้าวเป่าอวิ๋นก็ส่งออกมา จริง ๆ ตัวเธอเองก็รู้สึกไม่ดี ดังนั้นน้ำเสียงที่พยายามนุ่มนวลดูไม่ธรรมชาติอย่างมาก กู้อิ๋นตอบด้วยน้ำเสียงแข็ง อืมจ้าวเป่าอวิ๋นได้ฟังน้ำเสียงตอบกลับแข็ง ๆ อย่างนั้นก็โมโหเล็กน้อย แต่ก็ยังกักเก็บอารมณ์ถามขึ้น “เมื่อไหร่จะพาเสี่ยวเผยกลับมา?”นัยน์ตากู้อิ๋นแข็ง ถามกลับอย่างไม่ยี่หระ “ทำไมต้องพากลับ?”“กู้อิ๋น ฉันเป็นแม่แกนะ ตอนนี้แกแต่งงานแล้ว ไม่ต้องดูแลครอบครัวแล้ว?”“บ้าน?” กู้อิ๋นหัวเราะอย่างประชดประชันอีกด้านที่กำลังต่อสายเป็นจ้าวเป่าอวิ๋น ความเกลียดภายในใจของเธอ...ก็ยิ่งเพิ่มทวีคูณตอนนี้เธอถึงนึกขึ้นมาได้ว่าตนเป็นลูกสาวของเธอ?หลายปีนั่นล่
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 98
กู้อิ๋นรีบเช็ดร่องรอยน้ำตาบนใบหน้าอย่างลวก ๆ หันหน้าก็สบเข้ากับนัยน์ตาที่ลุ่มลึกของเผยเซียว“เผย ประธานเผย?” กู้อิ๋นพลันก็สั่นไปเล็กน้อยท่าทีแตกต่างอย่างนั้น ที่เห็นได้ชัดเจนแววตาที่ลุ่มลึกเผยเซียวนิ่งไปเล็กน้อย สาวเท้ายาวเข้ามาประชิดเธอ กู้อิ๋นรู้ตัวก็ถอยหลังแต่ชั่วอึดใจก็ถูกชายหนุ่มบีบเข้าที่คาง มือข้างหนึ่งก็ยึดเอวบางของเธอไว้ “โทรหาใคร?”“เหมือนกับเหลียงม่านเขอผู้หญิงอย่างนั้น” กู้อิ๋นฮึดฮัดเผยเซียวขมวดคิ้ว “แม่เลี้ยงเธอ?”“ไม่ใช่!” กู้อิ๋นก็ยิ่งโกรธเหลียงม่านเขอทำตัวน่ารังเกียจเช่นนี้ก็พอจะเข้าใจได้ แม่เลี้ยงชั่วร้ายมันก็คู่กับโลกมาเสมอเผยเซียว “ความสัมพันธ์ของคุณกับแม่คุณดีไหม?”“ตอนเด็ก ๆ ฉันโตมากับคุณยาย”เผยเซียวพยักหน้า!เมื่อก่อนสิ่งที่เขียนตอนตรวจเอกสารก็คือ เธอเป็นเด็กกำพร้าที่ต้องพึ่งพาคุณยายสำหรับเธอยังมีเรื่องแม่เรื่องนี้ เผยเซียวเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ!แต่ตอนนี้เห็นเธอมีแม่อย่างนี้ก็พอจะรู้แล้วว่าแม่อย่างนั้นมีก็เหมือนไม่มีลูบไปที่คางมนที่เย็นเยียบของเธอ เผยเซียวก็จูงมือเธอออกไปด้านนอก!พอจะทำให้อบอุ่นได้ก็ทำให้ร่างกายของกู้อิ๋นรู้สึกสบายขึ้นมาเล็กน้
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 99
ทางด้านนี้ของเหลียงม่านเข่อ โกรธปุด ๆ กลับมาถึงบ้านตระกูลคิดกลับมาเก็บของค่อยไปโรงพยาบาลผลก็คือแม่ของเหลียงอวี่ก็อยู่ด้วยเหมือนกัน!เห็นเธอกลับมา เหลียงอวี่ก็ลุกขึ้นจากโซฟา “เธอจะไปไหน? ฉันไปโรงพยายาลก็ไม่เจอคุณ!”เหลียงม่านเข่อเดินกะโผกกะเผก โยนกระเป๋าลงโซฟา “คุณเผยอยากจะพบเผยเซียว ฉันก็ไปบริษัทมารอบหนึ่งแล้วสิ!”พูดถึงตรงนี้ เหลียงม่านเข่อก็โกรธขึ้นมาตอนนี้ทุกบริษัทภายในประเทศล้วนเป็นของเผยเซียว เธอไม่อยากจะไปเลยสักนิดทว่าภายในเผยซื่อกรุ๊ปยังมีคนของเผยสิงเฟยอยู่ เธอไม่กล้าไม่ไป!ใครจะไปรู้ว่าครั้งนี้ที่ไป ไม่เพียงไม่เจอเผยเซียวอีกทั้งยังเจอนังตอแหลหน้าไม่อายนั่นอีกเหลียงอวี่ได้ยินสองคำนี้ เผยเซียว นัยน์ตาพลันก็แข็งกร้าว!ทำเพียงฟังเธอถาม “นังเด็กแซ่กู้นั่นจัดการแล้วใช่ไหม? อย่าลืมนัดของเธอกับตระกูลฉิน เพียงฉินซานแต่งกับเผยเซียว หุ้นเหล่านั้นถึงจะตกอยู่ในมือเธอ!”ลูกสาวคนที่สามของตระกูลฉิน ฉินซาน ตั้งแต่หกขวบปีนั้นที่ได้เจอเผยเซียวครั้งแรกก็หลงรักเผยเซียวมาจนถึงทุกวันนี้เมื่อก่อนของตระกูลฉินเคยพูดเรื่องนี้กับเผยสิงเฟิง ทว่ากลับถูกเผยเซียวปฏิเสธคุณปู่ตระกูลเผยเอ็นดูลู
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 100
เผยเซียวหยิบเอกสารบางส่วนขึ้นมามองไปที่กู้อิ๋น “เดินเองได้ไหม?”“ได้ ได้” กู้อิ๋นรีบพยักหน้าลุกขึ้นตามเผยเซียวออกจาห้องทำงานด้วยกันเหล่าผู้ช่วยในห้องทำงานตอนนี้ก็เตรียมเลิกงานแล้ว เห็นเผยเซียวก็รีบแกล้งทำเป็นว่าตนเองยุ่งอย่างนั้นทุกคนมองกู้อิ๋นที่ว่าง่ายเดินตามหลังเผยเซียวพอมาคิดปะติดปะต่อเรื่องวันนี้ที่เธอทำให้คุณนายเผยโกรธเกรี้ยวอย่างนั้นในใจก็ได้อยากจะให้เธอสามคำ นังตอแหล!อยากให้ประธานเผยได้เห็นเธอแยกเขี้ยวยิงฟันอย่างนั้นเสียจริง!?แต่พวกเธอไม่รู้คือเพราะคำสามคำที่ให้กู้อิ๋นว่าเป็นนังตอแหลนั่นจะได้เงินรางวัลถึงหนึ่งแสนห้าหมื่นบาททั้งสองขึ้นรถไปด้วยกัน!โทรศัพท์ของเผยเซียวสั่นขึ้น ควักออกมาเหลือบมองเห็นว่าเผยสิงเฟิงโทรมาและที่เขาบันทึกไว้ก็เป็นชื่อเผยสิงเฟิงสามตัว จากที่บันทึกชื่อไว้จะเห็นถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองที่ตึงใส่กันเผยเซียวตัดสายทิ้งทว่าสายนั้นก็โทรกลับมาอย่างไม่ลดละอีกครั้งสุดท้ายเผยเซียวรำคาญจึงรับสาย ไม่ได้พูดอะไรทั้งตัวกลับอัดอั้นเอาไว้เผยสิงเฟิงได้ยินเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของเขาก็ยิ่งส่งน้ำเสียงที่อัดอั้นออกมา “วันนี้ป้าไปที่เผยซื่อกรุ๊ปไม่เจอเธอ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 101
หลังจากที่เผยเซียวไปส่งกู้อิ๋นกลับซ่างเหอหยวนก็ไปแล้ว! ไม่แน่ชัดว่าไปไหนกู้อิ๋นเองก็ไม่กล้าถามป้าเฉินยังอยู่ โดยรวมเมื่อก่อนเขามักจะอยู่ข้างนอก แม้ว่าเวลาทำอาหารจะสะดวกสบายมากแต่ตอนนี้ข้างกายของเขาเพิ่มเมียนักฆ่ามือครัวฉมังมาอีกคน!ด้วยเหตุนี้ป้าเฉินถึงต้องทำอาหารทั้งสามมื้อเห็นป้าเฉินทำอาหารกลิ่นหอมอบอวลไปหมด แต่กู้อิ๋นก็ยังแพ้ท้องหนักอยู่และไม่อยากอะไรเห็นกู้อิ๋นไม่อยากกินป้าเฉินเดินเข้ามา “ทำไมคะคุณนาย ไม่ถูกปากเหรอคะ?”กู้อิ๋น “ไม่ใช่ ตอนเที่ยงฉันอยู่ที่ห้องทำงานกินของว่างไปบ้างแล้ว ไม่ค่อยหิว”นึกถึงสายตาดุของป้าเฉินกู้อิ๋นก็ไม่กล้าจะบอกความจริงไป!เดิมเธอกับเหยียนฉู่ไม่ได้คิดถึงด้านนี้ แต่เป็นป้าเฉินพูดขึ้น นี่ถ้าตรวจ...นึกถึงตรงนี้ หัวของกู้อิ๋นก็ปวดขึ้น“คุณกลับก่อนได้ ตรงนี้ฉันไม่มีเรื่องอะไรแล้ว”“ได้” ป้าเฉินพยักหน้า!ป้าเฉินไปแล้วดังนั้นซ่างเหอหยวนที่ใหญ่อย่างนี้ก็มีแค่กู้อิ๋นอยู่คนเดียว ไม่มีคนอื่น อารมณ์ของเธอก็ดูผ่อนคลายเล็กน้อยเหลือบมองอาหารที่ป้าเฉินทำตั้งมากมาย เธอก็สับสน!กินไม่ลงเททิ้งก็เสียดาย ประธานเผยก็คงไม่กินของเหลืออีก“ตึ๊ง ตึ๊ง ตึ๊ง” เ
Latest chapter
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 210
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 209
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 208
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 207
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 206
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 205
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 204
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 203
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 202
