บทที่ 13

"ไม่ อย่า อ๊า!" เสียงกรีดร้องของลู่เอ๋อร์ดังจนปอดแทบฉีก

"ผัวะ!" ประตูใหญ่ถูกถีบเปิดออก

มู่จิ่วซีในมือถือกิ่งไม้ที่หักมาจากข้างทาง เดินเข้ามาใบหน้าถมึงทึง

พอเข้ามาก็เห็นลู่เอ๋อร์ถูกคนใช้ของมู่หยางชุนกดไว้บนโต๊ะหินกลมในเรือน และมู่หยางชุนก็ปลดเสื้อบนออกแล้ว กำลังปลดเข็มขัดกางเกง

พอได้ยินเสียง สายตาทั้งหมดก็หันไป

"ท่านพี่" มู่หยางชุนพอเห็นมู่จิ่วซีก็สีหน้าดูไม่ได้ทันที รีบร้อนเก็บเสื้อผ้า ในดวงตามีแววหวาดกลัว

มู่หยางชุนเป็นน้องชายฝาแฝดของมู่เจินจู ชายหนุ่มอายุสิบห้าก็เติบโตจนสูงใหญ่แล้ว แต่ตั้งแต่เล็กจนโตก็ถูกมู่จิ่วซีรังแกไปไม่น้อย ดังนั้นในกระดูกดำจึงรู้สึกทั้งกลัวทั้งเกลียดมู่จิ่วซี

"คุณหนูช่วยข้าด้วย ฮือๆ" ลู่เอ๋อร์ร้องไห้พลางร้องเรียก

คนใช้ทั้งสองคนถูกทำให้ตกใจจนปล่อยมือ ลู่เอ๋อร์รีบพลิกตัวลงจากโต๊ะ วิ่งมาอยู่ข้างหลังมู่จิ่วซี

"คุณหนู ป้าหวังเข้าไปในห้องของคุณชายสาม"

"เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?" มู่จิ่วซีหันไปเห็นว่าเสื้อผ้าบนตัวนางยังอยู่ดีจึงผ่อนใจโล่งออกมา

ลู่เอ๋อร์ส่ายหัว มู่จิ่วซีมองเด็กสาวอายุสิบสี่ปีคนนี้อย่างปวดใจ

ก่อนหน้านี้ก็ถูกพวกสาวใช้ของไป๋เฟิ่งหว่านรุมสกรัมมาแล้ว วันนี้ยังเกือบจะถูกข่มเหงอีก นี่เพราะเจ้านายของตนเองไร้ความสามารถ

"มู่หยางชุน!" มู่จิ่วซีจู่ๆ ก็หันหน้า จ้องมู่หยางชุนด้วยสายตาคมกริบ "คนของข้าเจ้าก็ยังกล้ามาแตะต้อง รนหาที่ตายสินะ"

มู่จิ่วซีไม่คิดจะพูดพล่ามไร้สาระ นางตอนนี้เต็มไปด้วยไฟโทสะ ถ้านางมาช้าไปก้าวเดียว ลู่เอ๋อร์คงถูกเจ้าสัตว์เดรัจฉานนี่ข่มเหงไปแล้ว

ระหว่างที่พูด นางก็กระโจนตัวเข้าไป ท่อนไม้เริ่มฟาดกระหน่ำลงไปบนตัวของมู่หยางชุน

"อ๊า!" เสียงร้องแหลมน่าเวทนาดังขึ้น "มู่จิ่วซี อ๊า! เจ้าบ้าไปแล้ว! เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้! อ๊า!"

คนใช้ทั้งสองคนพอเห็นท่าไม่ดี คนหนึ่งก็เข้ามาขวาง ส่วนอีกคนก็วิ่งออกไปทันที

มู่จิ่วซีจึงซัดตีคนใช้ไปด้วยกัน ซ้ำยังรุนแรงยิ่งกว่าเดิม

เพียงไม่นาน มู่หยางชุนกับคนใช้ก็เสื้อผ้าขาดวิ่น เนื้อตัวถลอกปอกเปิก

มู่จิ่วซียังไม่หายโกรธ ลู่เอ๋อร์กลับตกตะลึงหวาดกลัวจนถลึงตาโต

คุณหนูโกรธเพื่อนาง แต่ถ้าตีต่อไปแบบนี้จะเกิดเรื่องเอา

"คุณหนู คุณหนู พอแล้ว ไม่ต้องตีแล้ว เดี๋ยวคุณชายสามจะตายเอา" ลู่เอ๋อร์รีบเอ่ยห้าม

"ช่วยด้วย" มู่หยางชุนถูกฟาดจนกลิ้งหลบไปบนพื้น แต่ก็ยังถูกฟาดใส่อยู่ดี

"หยุดมือ! รีบหยุดมือ!" นอกประตูมีเสียงตวาดแหลมเข้ามา

มู่จิ่วซียิ้มเย็นชา แต่ก็ยังฟาดลงไปบนเป้ากางเกงของมู่หยางชุน มู่หยางชุนร้องเสียงหลง กุมเป้ากางเกงงอตัวเป็นกุ้งแห้ง

จากนั้นนางก็หันตัวกลับมา มองไปยังประตูด้วยสายตาเย็นชา

และพอเห็น คิ้วของนางก็เลิกขึ้น นางเห็นว่าด้านหลังของท่านพ่อมีท่านผู้สำเร็จราชการแทนโม่จุนติดตามมา

"ซีเอ๋อร์ เจ้ากำลังทำอะไร หยางชุนเป็นน้องของเจ้านะ!"

แม่ทัพใหญ่มู่เทียนซิงที่เพิ่งเสร็จจากประชุมเช้า พอเห็นว่าลูกชายอยู่ในสภาพเนื้อตัวเละเทะ ดวงตาชราก็ถลึงโต เต็มไปด้วยโทสะ

"เจ้าสัตว์เดรัชฉานนี่คู่ควรเป็นน้องชายข้าด้วยหรือ?" มู่จิ่วซีพูดจบก็ไม่สนปฏิกิริยาของพ่อตนเอง ยกมุมปากขึ้นให้กับโม่จุนที่อยู่ด้านหลัง

"ท่านผู้สำเร็จราชการแทน มาถอนหมั้นหรือ? หาคนร้ายตัวจริงเจอแล้วหรือ?"

โม่จุนดวงตาดำลึก มองนางที่ตีคนจนใบหน้างามแดงก่ำแต่ก็ยังไม่สนใจสภาพเนื้อตัวแม้แต่น้อย แล้วรู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้เป็นคนประหลาดที่เขาเคยเจอมาจริงๆ

"ให้ตายเถอะ หยางชุน!" ฮูหยินรองลู่เวยหย่าพุ่งเข้ามาจากด้านหลัง พอเห็นลูกชายในเรือน ก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วทันที

"ท่านพ่อ ท่านแม่ มู่จิ่วซีนาง นางบ้าไปแล้ว!" มู่หยางชุนเจ็บจนเนื้อตัวสั่นระริก สายตาที่เงยขึ้นมองมู่จิ่วซีล้วนเป็นความชิงชัง