บทที่ 54

ฉินอันอันได้กลิ่นเหล้าจากร่างกายของเขาผสมกับกลิ่นของยาสูบจาง ๆ

ทันใดนั้นเธอก็เห็นคนสิบกว่าคนที่ยืนอยู่หลังเซิ่งเป่ยหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายเธอทันที

คนพวกนี้น่าจะเป็นคนของเซิ่งเป่ย

เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักฟู่ซื่อถิงออก

แต่เธอก็กลัวเขาจะล้มลงไปจึงจับแขนเขาไว้แน่นในทันที

คนขับรถเห็นดังนั้นจึงรีบปรี่เข้ามาช่วย

ทั้งสองคนช่วยกันแบกฟู่ซื่อถิงไปนั่งที่เบาะหลัง

ฉินอันอันคาดเข็มขัดนิรภัยให้เขา จากนั้นคนขับรถก็ยื่นขวดน้ำให้

ฉินอันอันร้อนจนเหงื่อไหลเต็มหัว เธอรับน้ำมาแล้วดื่มไปอึกหนึ่ง

คนขับรถ : “คุณผู้หญิง น้ำนี่เป็นของประธานฟู่”

ฉินอันอันหน้าแดงด้วยความอาย ก่อนจะรีบส่งขวดน้ำให้ฟู่ซื่อถิงทันที ก่อนจะเอ่ยถาม “คุณอยากดื่มน้ำไหม?”

เขาหลับตาก่อนที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก

เขาไม่ตอบคำถามเธอเลยแม้แต่น้อย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่ได้ยิน หรือไม่อยากตอบกันแน่

คนขับรถจึงให้คำแนะนำแก่ฉินอันอัน “คุณผู้หญิงก็ป้อนน้ำให้เขาสิ!”

ฉินอันอันขมวดคิ้วด้วยความลำบากใจ

เธอวางมือไว้บนหลังคอของเขา พยายามจะยกหัวเขาให้เงยหน้าขึ้น

แต่ทันทีที่นิ้วของเธอสัมผัสกับผิวหนังตรงหลังคอ