บทที่ 652

เมื่อถังเชี่ยนรู้ว่าพวกเขากำลังทะเลาะกันจึงรีบวิ่งไปหา พอไปถึงพวกเขาก็หยุดทะเลาะกันแล้ว

เพราะโจวจื่ออี้ยืนอยู่ระหว่างพวกเขาและแยกพวกเขาออกจากกัน

ในฐานะคนห้าม โจวจื่ออี้จึงถูกลูกหลง แว่นตาของเขาหัก และใบหน้าของเขาก็เปื้อน

“เซิ่งเป่ย ออกมา!” ถังเชี่ยนพูดน้ำเสียงเย็นชาและดึงเซิ่งเป่ยออกมา

หลังจากที่เซิ่งเป่ยออกไป โจวจื่ออี้ก็มองไปที่ฟู่สือถิง

การทะเลาะกันเมื่อครู่เป็นการที่ฟู่สือถิงทำร้ายเซิ่งเป่ยอยู่ฝ่ายเดียว เซิ่งเป่ยไม่ได้สู้กลับ

สิ่งนี้ทำให้โจวจื่ออี้ตัดสินได้ว่าเซิ่งเป่ยเป็นคนยั่วยุฟู่สือถิง

ไม่อย่างนั้นฟู่สือถิงคงไม่ลงมือกับเซิ่งเป่ย

พวกเขาทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันมานานหลายปีและไม่เคยผิดใจกันเลย ยิ่งการลงไม้ลงมือยิ่งไม่ต้องพูดถึง

“ประธานครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” โจวจื่ออี้อดทนต่อความเจ็บปวดบนใบหน้าและถามว่า “พี่เป่ยทำอะไร? หรือว่าเขาทรยศคุณเหรอ?”

ฟู่สือถิงกำหมัดแน่น เดินไปที่เก้าอี้แล้วนั่งลง “ออกไป!”

ตอนนี้เขาปวดหัวและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเซิ่งเป่ยกับฉินอันอัน

ถ้าเซิ่งเป่ยสามารถบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉินอันอัน เขาคงไม่โกรธขนาดนี้

หลังจากที่โจวจื่ออี