บทที่ 15

เวินเหลียงรีบแก้สถานการณ์โดยใช้ตะเกียบกลางคีบอาหารให้คุณปู่ “คุณปู่คะ ลองชิมมะเขือผัดเปรี้ยวหวานนี่สิคะ หนูทำเองกับมือเลยนะ เมื่อก่อนคุณปู่ชอบกินที่สุดเลย”

คุณย่าก็สมทบอีกแรง “ดูสิ อาเหลียงยังจำได้ว่าคุณชอบ ฉันงอนแล้วนะ”

“ยังเป็นอาเหลียงที่กตัญญู” คุณปู่ชายหยิบตะเกียบ พยักหน้าหัวเราะชอบใจ “ไม่เหมือนใครบางคนที่ไม่มีหัวใจ ดีแต่ทำให้ฉันโมโห ฉันว่านะ คงต้องให้ฉันโมโหตายก่อนเขาถึงจะพอใจ”

ฟู่เจิงผู้ไม่มีหัวใจ “...”

“คุณปู่คะ คุณปู่อย่าพูดอย่างนี้สิคะ คุณปู่ต้องอายุยืนร้อยปีแน่ค่ะ”

พ่อแม่ของเวินเหลียงหย่ากันตั้งแต่ตอนที่เธอเด็กมาก เธอถูกตัดสินยกให้พ่อ แต่ถ้าจะพูดให้ถูกคือแม่ไม่ต้องการเธอ อย่างหลายปีมานี้ แม่ก็ไม่เคยมาเยี่ยมเธอสักครั้ง

พ่อทำงานยุ่งมาก ตอนแรกเธออยู่กับปู่ย่าที่บ้านนอก เพียงแต่ไม่กี่ปีให้หลังปู่กับย่าก็ทยอยจากไป พ่อจึงรับเธอมาอยู่ด้วย

ตอนที่เธออายุสิบหก พ่อก็จากไปเหมือนกัน เธอจึงตัวคนเดียวแล้วจริง ๆ

กระทั่งคุณปู่ คุณย่าในตอนนี้รับตัวเธอมา มอบความอบอุ่น มอบบ้านอีกหลังให้เธอ

ความทุกข์ที่ครอบครัวจากไปทีละคน เธอไม่อยากสัมผัสอีก

ไม่มีใครหวังให้คุณปู่สุขภาพแข็งแรงอายุยืนร้อยปีไปมากกว่าเธอแล้ว

มื้ออาหารหนึ่ง นอกจากฟู่เจิง สามคนที่เหลือสมานฉันท์กลมเกลียวเป็นพิเศษ

เวินเหลียงหาเรื่องมาทำให้คุณปู่คุณย่าอารมณ์ดี พูดกันคนละคำ ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนครอบครัวเดียวกันอย่างแท้จริง

คนรับใช้ด้านข้างก็พูดเหมือนกัน “พอคุณเวินมา คุณท่านก็กระปรี้กระเปร่ากว่าเมื่อก่อนเยอะเลย”

หลังจากกินอาหารเสร็จ เวินเหลียงก็เดินหมากเป็นเพื่อนคุณปู่

คุณปู่เป็นคนสอนทักษะการเดินหมากให้เวินเหลียงด้วยตัวเอง เธอพัฒนาก้าวกระโดด แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่กล้าประมาท ขณะเดินหมากอย่าให้พูดถึงเลยว่าตั้งใจขนาดไหน

“คุณปู่ ไม่ได้นะคะ! คุณปู่อย่าเล่นโกงสิ!”

คุณปู่จะเดินใหม่ เวินเหลียงจึงไม่พอใจโวยวาย แต่ถ้ามองดูดี ๆ ในดวงตามีแต่รอยยิ้ม ตามใจอีกฝ่ายชัดเจน

“ไม่ นี่ไม่ถือว่าเดินใหม่ ฉันยังไม่ได้วางหมากเลย” คุณปู่เก็บหมากสีขาวกลับไปอย่างมั่นใจเต็มประดา ก่อนจะวางลงอีกตำแหน่งหนึ่ง

“แน่ใจเหรอคะ แน่ใจว่าจะวางตรงนี้นะ”

คุณปู่เล็งเวินเหลียงทีหนึ่ง ลังเลนิดหน่อยจึงพยักหน้า “ใช่”

เวินเหลียงหยิบหมากสีดำในมือตัวเองวางลงทันที “ฮ่า ๆ ๆ คุณปู่แพ้แล้ว!”

คุณปู่ดวงตาเบิกโพลง คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะหลงกลแผนเจ้าเล่ห์ของเวินเหลียง หยิบหมากสีขาวเมื่อกี้กลับมาทันที แถมยังเอาหมากสีดำที่เวินเหลียงวางเมื่อกี้โยนกลับลงกล่องด้วย “ไม่ได้ ๆ อันนี้ไม่นับ ฉันวางผิด ๆ”

ฟู่เจิงที่อยู่ด้านข้างมองเวินเหลียงที่มีความสดใสสิบส่วน แล้วมองคุณปู่ที่เล่นโกงอีกที ก่อนจะยกมุมปากยิ้มน้อย ๆ

ต่อหน้าพวกเขาพี่น้อง คุณปู่จะทำท่าเข้มงวดตลอด มีแต่อยู่ต่อหน้าเวินเหลียง เขาถึงจะดื้อรั้นเอาแต่ใจ ทำตัวเหมือนเด็ก ๆ

แต่แล้วจู่ ๆ เวินเหลียงก็ชี้ฟู่เจิงพูด “คุณปู่คะ เขาหัวเราะเยาะคุณปู่แน่ะ”

คุณปู่เหล่มองมา รอยยิ้มบนใบหน้าฟู่เจิงแข็งทื่อฉับพลัน

“ไอ้เด็กนี่กล้าหัวเราะฉัน ยังไม่รีบไปเทน้ำให้ฉันกับอาเหลียงอีก? เอาแต่ยืนทื่ออยู่ได้”

ฟู่เจิง “...”

ฟู่เจิงไปเทน้ำให้พวกเขา ข้างหลังมีเสียงหัวเราะกำเริบเสิบสานของเวินเหลียงดังมา

ฟู่เจิงมีสีหน้าขรึม