บทที่ 257

แต่ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว คิดจะเป็นคนที่อยู่เหนือคน ที่แท้ก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณนายฟู่ แต่ขึ้นอยู่กับฟู่เจิง

ต่อให้ฉู่ซืออี๋ได้เป็นคุณนายฟู่ แต่ถ้าฟู่เจิงไม่ชอบเธอ เธอยังต้องเกลือกกลั้วอยู่ข้างล่างอยู่ดี

ก็เหมือนกับที่ฟู่เจิงถอดนางเอกเมืองอวิ๋นสุ่ยของฉู่ซืออี๋ ถอดแอมบาสเดอร์ของฉู่ซืออี๋ งานอื่น ๆ ในมือทั้งหมดก็พลอยยกเลิกสัญญาไปด้วย เธอทำทุกวิถีทางเพื่อรั้งเอาไว้ กลับทำอะไรไม่ได้เลย

คำพูดของหวังเหยียนราวกับการตีแสกหน้า ทำจนฉู่ซืออี๋มึนงงอยู่กับที่ “หวังเหยียน เธอจะทิ้งฉันเหรอ? เธออย่าเพิ่งไปจากฉันสิ ฉันยังไม่ยอมแพ้นะ!”

ฉู่ซืออี๋น้ำเสียงร้อนรน พยายามลุกขึ้นนั่ง กลับกระชากถูกแผล เจ็บจนเธอจำต้องนอนลง

“หัวใจของฟู่เจิงไม่ได้อยู่กับเธอ ทำอะไรก็ไม่มีประโยชน์ ความจริงเธอไปเมืองนอกก็ดี ไม่แน่ว่าจะเป็นโอกาสได้ลุกขึ้นยืนใหม่ แต่ฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอไม่ได้ เธอดูแลตัวเองดี ๆ เถอะ”

พูดจบ หวังเหยียนก็ออกจากห้องพักผู้ป่วย

เธอไม่อยากติดคุก ต่อไปต้องใช้ชีวิตแบบเจียมเนื้อเจียมตัว

“หวังเหยียน! หวังเหยียน...” ฉู่ซืออี๋ร้อนรน ตะโกนเรียกชื่อของหวังเหยียน

ฉู่ซืออี๋เห็นหวังเหยียนออกไปพลันตาโต ดวงตาแดงก่ำ