บทที่ 50

เวินเหลียงเดินตามอยู่เบื้องหลังฟู่เจิงไปยังแถวหน้า

บนที่นั่งหนึ่งของแถวหน้า ฉู่ซืออี๋หันหน้ามาโบกไม้โบกมือกับฟู่เจิง “อาเจิงทางนี้”

“เดินไปสิ” ฟู่เจิงมองเวินเหลียงทีหนึ่ง จากนั้นก็ยกเท้าก้าวไป

เวินเหลียงแข็งทื่อไปทั้งตัว เธอหุบรอยยิ้มบนหน้ากลับไป

ทีแรกเธอคิดว่าฟู่เจิงจะมานั่งกับเธอ จะนั่งกับเธอแค่คนเดียว

เธอคิดว่าท้ายที่สุดแล้วเธอจะชนะฉู่ซืออี๋ได้สักครั้ง ทว่าอันที่จริงแล้วเป็นเพียงแค่ทานที่ฟู่เจิงโปรยให้เธอเท่านั้น

“ยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น?” ฟู่เจิงหมุนตัวไปถามเวินเหลียง

เวินเหลียงก้มหน้า สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่งก่อนจะยกเท้าก้าวเดินไปข้างหน้า และนั่งลงข้างฟู่เจิง “ไม่นึกเลยว่าคุณฉู่ก็อยู่ด้วย”

สีหน้าของฉู่ซืออี๋ซีดเผือด เธอกัดฟันแล้วพูดกระซิบว่า “อาเหลียงขอโทษด้วยนะ ผู้จัดการส่วนตัวให้ฉันมาน่ะ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าพวกเธอจะอยู่ที่นี่ด้วย ถ้าเธอไม่ชอบละก็ ฉันไปนั่งข้างหลังก็ได้นะ”

พูดไปฉู่ซืออี๋ก็พลางลุกขึ้นเดินไปด้านหลัง

ฟู่เจิงคว้าแขนของเธอเอาไว้ “ไม่ต้อง คุณนั่งตรงนี้นี่แหละ”

ฉู่ซืออี๋มองเวินเหลียงทีหนึ่ง “แต่ว่า...”

“ไม่เป็นไร เธอไม่รังเกียจหรอก”

มือทั้งสองข้างที่วางไว้