บทที่ 19 

ลมที่พัดแรงข้างนอกหน้าต่าง เซี่ยสือวางมือเรียวที่ซีดลงบนหน้าท้องส่วนล่าง บัดนี้ดวงตาของเธอดูหมองคล้ำ

เหลิ่งฉือบอกเธอว่าหมอตรวจพบว่าเธอท้อง!

เด็กคนนี้มาผิดเวลาจริง ๆ

แม่หยุนมองไปที่เซี่ยสือ ซึ่งกำลังมีดวงตาที่ว่างเปล่าและไม่มีความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอด มันช่างเป็นเรื่องที่แสนโหดร้ายเสียจริง

"เสี่ยวสือ"

ในที่สุดเซี่ยสือก็กลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้งและหันหน้าไปมองแม่หยุน "แม่หยุน"

ดวงตาของแม่หยุนเป็นสีแดงและใช้มืออันเหี่ยวย่นปัดผมที่ลงมาบดบังของเธอเบาๆ "แม่หยุนไม่มีลูกและแม่ก็ถือว่าหนูเป็นลูกสาวแท้ๆ ของแม่เสมอนะ"

“แม่หยุนไม่ได้ขอให้หนูรวย แต่แม่แค่อยากให้หนูมีชีวิตที่ดี มีสุขภาพที่ดี”

“ถ้าลูกสาวคนเดียวของแม่ตาย! แม่จะอยู่ต่อไปได้ยังไง”

ดวงตาของเซี่ยสือกระชับขึ้นและเขาเห็นแม่หยุนยื่นมือไปหยิบมีดผลไม้

“แม่เลี้ยงหนูมาตอนอายุสิบขวบ มันเป็นความผิดของแม่เอง ที่แม่ไม่สามารถอยู่กับหนูได้หลังจากนั้น แม่จะไปขอโทษท่านเซี่ยตอนนี้…

หลังจากที่แม่หยุนพูดจบ เธอก็หยิบมีดมาตัดข้อมือของเธอเอง

เซี่ยสือรู้สึกหวาดกลัวในใจและพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อหยุดเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถลุกขึ้นได้ อีกทั้งเ