หอบครรภ์หนี: ท่านประธานหมื่นล้านไล่ตามคุณภรรยา

วันเช็งเม้ง ฝนตกกระหน่ำที่หน้าโรงพยาบาลเซี่ยสือรูปร่างผอมบาง มือที่ผอมแห้งจับรายงานผลการตรวจครรภ์ของโรงพยาบาลเอาไว้ ด้านบนเขียนสี่คำไว้อย่างชัดเจนมาก—ไม่ได้ตั้งครรภ์!“แต่งงานสามปี ไม่ท้องอีกแล้ว?”“ทำไมเธอถึงได้ไร้ประโยชน์แบบนี้? ถ้าเธอยังไม่ท้องอีก จะถูกตระกูลลู่ไล่ออกจากบ้านแล้ว ถึงเวลา ตระกูลเซี่ยของพวกเราจะทำอย่างไร?”แม่เซี่ยสวมรองเท้าส้นสูง สวมเสื้อผ้าสีสันสดใส นิ้วมือชี้ไปทางเซี่ยสือ ใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวังเซี่ยสือสายตาว่างเปล่า คำพูดทั้งหมดที่จุกอยู่ในใจ สุดท้ายรวมเป็นประโยคเดียว“ขอโทษค่ะ”“แม่ไม่ต้องการคำขอโทษ ต้องการให้เธอมีลูกให้ลู่หนานเฉิน เธอเข้าใจไหม?”เซี่ยสือรู้สึกขมขื่นในลำคอ ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับเธออย่างไรแต่งงานสามปี สามีลู่หนานเฉินไม่เคยแตะต้องตัวเองมาก่อนจะเอาลูกมาจากไหนล่ะ?แม่เซี่ยเห็นท่าทางอ่อนแอไร้ประโยชน์ของเธอ รู้สึกแค่ว่าไม่เหมือนกับตัวเองสักนิดสุดท้าย เธอทิ้งประโยคเย็นชาเอาไว้”ถ้าหากเธอทำไม่ได้จริง ๆ ก็ช่วยหาผู้หญิงที่ด้านนอกให้หนานเฉินเถอะ เขาจะต้องจดจำความดีของเธอไว้แน่นอน”เซี่ยสือมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของแม่เซี่ยอย่างเหม่

“จนถึงตอนนี้เธออาจไม่เคยสัมผัสรสชาติของความรักมาก่อนสินะ? เธอรู้ไหม ตอนที่หนานเฉินอยู่ด้วยกันกับฉัน ลงมือทำอาหารให้ฉันด้วยตัวเอง ในตอนที่ฉันไม่สบายก็รีบมาอยู่ข้างกายฉันในทันที ประโยคที่อ่อนโยนที่สุดที่เขาเคยพูดก็คือ ซิงเฉิน ผมหวังว่าคุณจะมีความสุขตลอดไป......”“ตอนเด็ก หนานเฉินเคยบอกรักเธอไหม? เมื่อก่อนเขามักจะพูดกับฉัน แต่ฉันมักรังเกียจที่เขาความคิดเหมือนเด็ก......”เซี่ยสือฟังอยู่เงียบ ๆ นึกย้อนกลับไปช่วงเวลาสามปีนี้ที่ตัวเองอยู่ด้วยกันกับลู่หนานเฉินเธอไม่เคยเข้าครัวเลยสักครั้ง......ตอนที่ตัวเองไม่สบาย เขาก็ไม่เคยแสดงความเป็นห่วงแม้แต่น้อยสำหรับรัก เขาไม่เคยพูดมาก่อนเซี่ยสือมองไปทางเธออย่างนิ่งเฉย “เธอพูดจบแล้วยัง?”หร่วนซิงเฉินนิ่งอึ้งไม่รู้ว่าเป็นเพราะเซี่ยสือนิ่งเฉยจนเกินไป หรือเป็นเพราะดวงตาคู่นั้นของเธอใสสะอาดเกินไป เหมือนกับมองทะลุใจคนอย่างไรอย่างนั้นจนกระทั่งเซี่ยสือจากไป เธอก็ยังไม่สามารถหลุดจากภวังค์ได้ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในตอนนี้ หร่วนซิงเฉินเหมือนกลับไปเป็นเด็กกำพร้าผู้น่าสงสารที่รับการช่วยเหลือจากตระกูลเซี่ยคนนั้นเบื้องหลังของคุณหนูใหญ่ตระกูลเซี่ยของเธอ

เซี่ยสือกลับถึงห้องตัวเอง ฝืนกลืนยากำใหญ่ ๆ เข้าไปในท้องเธอยื่นมือออกไปจับหู ปลายนิ้วมือเต็มไปด้วยสีแดงสดคำพูดกำชับของหมอดังขึ้นในหัว “คุณเซี่ย อาการเจ็บป่วยหลายอย่างเกี่ยวข้องกับอารมณ์ของผู้ป่วย คุณต้องรักษาอารมณ์ให้มั่นคง จะต้องมองโลกในแง่ดี ให้ความร่วมมือในการรักษาอย่างแข็งขัน”มองโลกในแง่ดี พูดง่ายแต่ทำยากเซี่ยสือพยายามให้ตัวเองไม่คิดถึงคำพูดของลู่หนานเฉิน พิงหมอนแล้วหลับตาลงท้องฟ้าเพิ่งกลายเป็นสีขาว เธอก็ยังไม่ได้หลับไปจริง ๆอาจเป็นเพราะยาออกฤทธิ์แล้ว หูของเธอฟื้นฟูการได้ยินเล็กน้อยมองดูแสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่าง เซี่ยสือเหม่อลอยอยู่นาน“ฝนหยุดลงแล้ว”เหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้คนคนหนึ่งยอมแพ้ ไม่ได้มีหนึ่งเดียวเป็นเพราะสั่งสมนานวันเข้า ถึงตอนสุดท้ายเหลือเพียงฟางเส้นสุดท้าย ฟางเส้นนั้นอาจจะเป็นคำพูดเย็นชา หรืออาจะเป็นเรื่องที่น้อยนิดจนไม่มีค่าพอให้พูดถึง……วันนี้ ลู่หนาเฉินไม่ได้ออกจากบ้านเช้าตรู่ เขานั่งอยู่บนโซฟา รอเซี่ยสือมาขอโทษ รอเธอรู้สึกผิดแต่งงานสามปี เซี่ยสือไม่ใช่ว่าไม่เคยงี่เง่าแต่ทุกครั้งหลังจากร้องไห้และโวยวาย ผ่านไปไม่นาน เธอก็จะมาขอโท

ปกติต่อให้ไม่ใส่เครื่องช่วยฟัง เธอก็ยังได้ยินเสียงเบา ๆเซี่ยสือใช้มือคลำหาแล้วลุกขึ้น หยิบยาที่อยู่ตรงโต๊ะข้างเตียง อมไว้ในปาก ทั้งขมทั้งฝาดเมื่อวานออกจากคฤหาสน์ไต้ชวนที่อยู่มาสามปีเธอกลับบ้านก่อนแต่ทว่าตอนที่เพิ่งถึงหน้าบ้าน ก็ได้ยินบทสนทนาของแม่กับเซี่ยมู่น้องชาย“ตอนนั้นทำไมฉันถึงเกิดลูกสาวไร้ประโยชน์แบบนี้มานะ สามปีแล้ว ลู่หนานเฉินกลับไม่เคยแตะต้องเธอ!”“จนถึงตอนนี้เธอยังไม่นับว่าเป็นผู้หญิงที่แท้จริงด้วยซ้ำ ยังอยากจะหย่าร้าง”คำพูดโมโหของแม่เซี่ย เหมือนกับปลายมีดทิ่มแทงใจของเซี่ยสือเธอไม่เข้าใจ ในสายตาของแม่ แบบไหนถึงจะนับว่าเป็นผู้หญิงสมบูรณ์แบบ?ถูกสามีรักใคร่เอ็นดู? หรือว่ามีลูก?คำพูดของเซี่ยมู่น้องชายแย่ยิ่งกว่า “พี่สาวไม่เหมือนคนของตระกูลเซี่ยของเรา ผมได้ยินคนข้างนอกพูดว่า รักแรกของลู่หนานเฉินกลับมาแล้ว ต่อให้เธอไม่หย่าร้าง ก็ต้องถูกไล่ออกจากบ้านอยู่ดี”“ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเราไม่สู้วางแผนเพื่ออนาคตจะดีกว่า ช่วงนี้ภรรยาของประธานหลี่ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ถึงแม้พี่ผมการได้ยินจะมีปัญหา แต่จับคู่กับตาแก่อายุแปดสิบกว่าปีอย่างเขานั้นเหลือเฟือ……”นึกย้อนกลับไปถึง

ลู่หนานเฉินมองดูเวลา สิบโมงพอดีเขากำลังจะโทรถามเซี่ยสือว่ามาหรือยัง ก็เห็นเซี่ยสือยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล เธอสวมชุดโทนสีเข้มมองอยู่ไกล ๆ ท่ามกลางฝนตกปรอย ๆ เธอผอมมาก็ เหมือนว่าแค่ลมพัดก็ล้มลงลู่หนานเฉินจำได้ว่าตอนที่เซี่ยสือเพิ่งแต่งงานกับตัวเอง มีชีวิตชีวาสดใสมีพลัง ไม่เหมือนตอนนี้ที่ไร้ชีวิตชีวา ผอมเหลือแต่กระดูกเขากางร่มเดินตรงไปหาเซี่ยสือเซี่ยสือเพิ่งจะสังเกตเห็นเขาในภายหลังสามปี ลู่หนานเฉินไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก ยังคงหล่อเหลาแบบนั้น เร่าร้อนฮึกเหิม มีความเป็นผู้ใหญ่และความสามารถในการทำงานมากขึ้นกว่าเดิมเธอมีความสับสนเล็กน้อย รู้สึกว่าสามปีมานี้ เป็นเวลาเพียงชั่วพริบตาเดียว และก็รู้สึกเหมือนใช้เวลาไปทั้งชีวิตลู่หนานเฉินมาถึงตรงหน้าเซี่ยสือ ดวงตาเย็นชามองดูเธอ รอเธอขอโทษสร้างเรื่องวุ่นวายนานขนาดนี้ ควรจะพอแล้ว!ใครจะรู้ว่าเซี่ยสือกลับพูดกับเขาว่า ”รบกวนเวลางานของคุณแล้ว เข้าไปกันเถอะ”ลู่หนานเฉินสีหน้าแข็งทื่อ ไม่นานนักก็เย็นชาลง“อย่าเสียใจภายหลัง”เขาทิ้งคำพูดไว้ แล้วหันหลังเดินเข้าไปในสำนักงานทะเบียนเซี่ยสือมองไปยังแผ่นหลังของเขา รู้สึกเจ็บปวดใจ