บทที่ 5

เซี่ยสือกลับถึงห้องตัวเอง ฝืนกลืนยากำใหญ่ ๆ เข้าไปในท้อง

เธอยื่นมือออกไปจับหู ปลายนิ้วมือเต็มไปด้วยสีแดงสด

คำพูดกำชับของหมอดังขึ้นในหัว “คุณเซี่ย อาการเจ็บป่วยหลายอย่างเกี่ยวข้องกับอารมณ์ของผู้ป่วย คุณต้องรักษาอารมณ์ให้มั่นคง จะต้องมองโลกในแง่ดี ให้ความร่วมมือในการรักษาอย่างแข็งขัน”

มองโลกในแง่ดี พูดง่ายแต่ทำยาก

เซี่ยสือพยายามให้ตัวเองไม่คิดถึงคำพูดของลู่หนานเฉิน พิงหมอนแล้วหลับตาลง

ท้องฟ้าเพิ่งกลายเป็นสีขาว เธอก็ยังไม่ได้หลับไปจริง ๆ

อาจเป็นเพราะยาออกฤทธิ์แล้ว หูของเธอฟื้นฟูการได้ยินเล็กน้อย

มองดูแสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่าง เซี่ยสือเหม่อลอยอยู่นาน

“ฝนหยุดลงแล้ว”

เหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้คนคนหนึ่งยอมแพ้ ไม่ได้มีหนึ่งเดียว

เป็นเพราะสั่งสมนานวันเข้า ถึงตอนสุดท้ายเหลือเพียงฟางเส้นสุดท้าย ฟางเส้นนั้นอาจจะเป็นคำพูดเย็นชา หรืออาจะเป็นเรื่องที่น้อยนิดจนไม่มีค่าพอให้พูดถึง……

วันนี้ ลู่หนาเฉินไม่ได้ออกจากบ้าน

เช้าตรู่ เขานั่งอยู่บนโซฟา รอเซี่ยสือมาขอโทษ รอเธอรู้สึกผิด

แต่งงานสามปี เซี่ยสือไม่ใช่ว่าไม่เคยงี่เง่า

แต่ทุกครั้งหลังจากร้องไห้และโวยวาย ผ่านไปไม่นาน เธอก็จะมาขอโทษ

ลู่หนานเฉินคิดว่าครั้งนี้ ก็ไม่มีความแตกต่างอะไร

เขาเห็นเซี่ยสือล้างหน้าแปรงฟันออกมา สวมชุดโทนสีเข้มที่ใส่เป็นประจ ลากกระเป๋าเดินทางใบหนึ่ง ในมือถือกระดาษชุดหนึ่ง

ในตอนที่เซี่ยสือยื่นสัญญาให้ลู่หนานเฉิน เขาถึงได้พบว่าตัวอักษรที่เขียนไว้ด้านบนคือสัญญาการหย่าร้าง

“หนานเฉิน คุณมีเวลาเมื่อไหร่ ติดต่อฉัน”

เซี่ยสือพูดกับลู่หนานเฉินแค่ประโยคเดียว หลังพูดคำที่สุดแสนธรรมดาจบ ก็ลากกระเป๋าออกจากประตูไป

นอกประตูเป็นท้องฟ้าแจ่มใสหลังฝนตก

มีแวบหนึ่ง เซี่ยสือรู้สึกเหมือนตัวเองได้รับชีวิตใหม่

ลู่เฉินหนานถือสัญญาการหย่าร้างชุดนั้นเอาไว้ ตัวแข็งทื่ออยู่บนโซฟา

ไม่สามารถหลุดจากภวังค์ได้เป็นเวลานาน

จนกระทั่งแผ่นหลังของเซี่ยสือหายไปตรงหน้า เขาถึงรู้ตัวภายหลังว่าหญิงสาวจากไปแล้ว

แต่ก็แค่กลัดกลุ้มเพียงชั่วครู่ ไม่นานนักก็กลับมามีท่าทางเย็นชา ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องที่เซี่ยสือจากไป

อย่างไรซะเขาโทรไปแค่สายเดียว ประโยคเดียว เซี่ยสือก็กลับมาข้างกายเขาอย่างว่าง่าย เอาอกเอาใจเขามากกว่าเมื่อก่อน

ครั้งนี้ ก็เหมือนเดิมแน่นอน

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์หลังจากเทศกาลเชงเม้ง

เวลานี้ในทุก ๆ ปี ลู่หนานเฉินจะพาเซี่ยสือกลับไปไหว้บรรพบุรุษที่คฤหาสน์เก่าด้วยกัน

หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกญาติ ๆ ตระกูลลู่ใช้สายตาแปลกประหลาดมองมา

วันนี้มีแต่เขาคนเดียวสักที

ลู่หนานเฉินอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ขับรถไปยังคฤหาสน์เก่าด้วยตนเอง

ตลอดทาง รับลมฤดูใบไม้ผลิ ผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ตระกูลลู่ เป็นตระกูลใหญ่ เวลานี้ของทุกปี จะมีญาติหลาย ๆ คนกลับมาไหว้บรรพบุรุษ บวกกับญาติข้างเคียงเหล่านั้น อย่างน้อยห้าหกร้อยคน

วัยรุ่นที่รุ่นเดียวกับลู่หนานเฉิน มีเจ็ดสิบแปดสิบคน มีคนเก่งมากมายในหมู่พวกเขา

ลู่หนานเฉินสามารถโดดเด่นในหมู่พวกเขา กลายเป็นผู้คุมหางเสือของตระกูลลู่ได้ แน่นอนว่าไม่ธรรมดา

เขาเผด็จการ มีจิตใจเด็ดเดี่ยว ไม่เพียงคนรุ่นเดียว ยังมีผู้อาวุโส ต่างหวาดกลัวเขา

แต่หวาดกลัวก็ส่วนหวาดกลัว คำวิพากษ์วิจารณ์ลับหลังไม่มีทางขาด

ลูกรักแห่งสวรรค์ในอดีต ก็มีช่วงเวลาที่ถูกหลอก แถมยังแต่งงานกับภรรยาพิการที่มีปัญหาทางการได้ยิน…….

ในคฤหาสน์เก่า

กู้หย่าแม่ลู่สั่งคนรับใช้ไว้ตั้งนานแล้ว

“จำไว้นะ พอเซี่ยสือมา ห้ามให้เธอไปห้องรับแขก”

หากไม่ใช่เพราะกฎเกณฑ์ของตระกูลลู่ ตอนที่ไหว้บรรพบุรุษ ภรรยาของหลานคนโตต้องอยู่ที่งาน เธอจะอนุญาตให้เซี่ยสือโผล่หน้ามาได้อย่างไร

เพียงแต่ ครั้งนี้ เซี่ยสือกลับไม่มา

ทุกคนที่ไหว้บรรพบุรุษต่างประหลาดใจมาก เวลานี้ของทุกปี เซี่ยสือภรรยาหลานชายคนโตจะมาเป็นคนแรก กลับเป็นคนสุดท้าย ประจบประแจงเอาอกเอาใจทุกคน

วันนี้กลับไม่มา?

กู้หย่ากำลังพูดคุยสนุกสนานกับคุณนายคนอื่น ๆ ได้ยินว่าเซี่ยสือไม่มา คิ้วเรียวที่สวยงามขมวดเข้าหากัน

ตระกูลลู่ไหว้บรรพบุรุษเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เธออยากมาก็มา ไม่อยากมาก็ไม่มาเหรอ?

เธอมาถึงด้านข้างลู่หนานเฉิน ถามเสียงอ่อนโยน ”หนานเฉิน เซี่ยสือล่ะ?”

ลู่หนานเฉินกำลังพูดคุยกับเพื่อนในวัยเด็ก ได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาเย็นชา

“โวยวายจะหย่าร้าง ออกจากบ้านไปแล้ว”

เมื่อคำพูดนี้พูดออกมา คนที่อยู่ล้อมรอบเงียบสงัดลง แต่ละคนต่างไม่อยากเชื่อ

กู้หย่าตกตะลึงยิ่งกว่า

บนโลกนี้ นอกจากพ่อแม่ ไม่มีใครรักลู่หนานเฉินยิ่งกว่าเซี่ยสือแล้ว

เจ็ดปีก่อน ลู่หนานเฉินเกือบถูกคนแทงจนบาดเจ็บ เป็นเซี่ยสือที่ใช้ตัวเข้าช่วย

สี่ปีก่อน ทั้งสองคนหมั้นหมายกัน ลู่หนานเฉินไปเจรจาธุรกิจที่ดูไบ เกิดเรื่องขึ้น

ทุกคนต่างพูดว่าลู่หนานเฉินตายแล้ว มีแต่เซี่ยสือที่ไม่ยอมรับ ไม่พูดไม่จา ไปตามหาเขา

ที่เมืองแปลกหน้านั้น เซี่ยสือตามหาเขาสามวันเต็ม ๆ ในที่สุดก็หาเขาเจอ แต่คิดไม่ถึงว่าจะถูกเขาตำหนิว่าเจ้ากี้เจ้าการ……

และยังมีหลังแต่งงาน ไม่ว่าไม่สบายเข้าโรงพยาบาล หรือว่าตั้งแต่อาหารการกิน หรือแม้แต่ทุกคนที่อยู่ข้างกายลู่หนานเฉิน ต่อให้เป็นเลขาผู้ช่วย เซี่ยสือก็ปฏิบัติอย่างระมัดระวัง กลัวจะล่วงเกิน

เซี่ยสือที่แยกจากลู่หนานเฉินไม่ได้แบบนี้ กลับขอหย่าร้าง หลังจากที่พ่อเซี่ยตายไป เลือกที่จะแยกจากเขา…..

เพราะอะไร?

กู้หย่าไม่เข้าใจ แต่โชคดีที่เธอปล่อยลูกชายของตัวเองไป

“ผู้หญิงอย่างเธอ ไม่มีทางขึ้นไปยังห้องโถงอันหรูหราได้ หย่าร้างก็ดี”

“เธอไม่คู่ควรกับลูกด้วยซ้ำ”

แม่ลู่เอ่ยปาก คนอื่น ๆ ก็พูดเสริมตาม

“จริงด้วย พี่หนานเฉินอายุน้อยมีพรสวรรค์ ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิต ถูกเซี่ยสือถ่วงเวลาแล้ว”

“ทุกครั้งที่ฉันเห็นเซี่ยสือ คิดว่าเธอไม่เหมือนกับลูกสาวผู้ดี ไม่มีรสนิยม ไม่มีศีลธรรม แถมยังหูหนวก คุณชายลู่ไม่ทอดทิ้งเธอมาโดยตลอด เธอควรจะพึงพอใจแล้ว”

“……”

งานไหว้บรรพบุรุษกลายเป็นงานใส่ร้ายป้ายสีเซี่ยสือชั่วขณะ

เหมือนกับเธอเป็นคนที่เลวจนไม่อาจอภัยให้ได้

พวกเขากับกู้หย่าต่างลืมไปแล้ว ตอนแรกตอนที่พ่อเซี่ยยังมีชีวิตอยู่ ตอนที่ลู่หนานเฉินยังตำแหน่งไม่มั่นคง มีลูกหลานตระกูลร่ำรวยมากมายอยากจะแต่งงานกับเซี่ยสือ

และก็ลืมไปว่า คนตระกูลลู่ต่างหากที่เป็นฝ่ายเสนอ การแต่งงานปรองดองกันของสองตระกูล

ในอดีตเป็นเพราะลู่หนานเฉินอยู่ คนตระกูลลู่ทำแค่วิพากษ์วิจารณ์เซี่ยสือลับหลัง แต่ตอนนี้ทำอย่างโจ่งแจ้ง

เดิมทีลู่หนานเฉินควรจะดีใจ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ได้ยินเสียงพวกนั้น กลับรู้สึกไม่น่าฟัง

หลังไหว้บรรพบุรุษ

เขาขับรถออกจากคฤหาสน์เก่าตั้งนานแล้ว

ตอนที่กลับถึงคฤหาสน์ไต้ชวน ฟ้างเริ่มมืดแล้ว

ลู่หนานเฉินผลักประตูออก โยนเสื้อคลุมไปที่ทางเข้าด้วยสัญชาตญาณ ผ่านไปครู่หนึ่ง ไม่มีคนมา

เขามองไปที่ห้องรับแขกที่มืดและเงียบสนิท ถึงนึกได้ว่าเซี่ยสือจากไปแล้ว……

เขาหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาอย่างหงุดหงิด เปลี่ยนรองเท้าแตะเข้าไป จากนั้นก็ถือโอกาสโยนเสื้อคลุมไปในเครื่องซักผ้า

ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้รู้สึกเหนื่อยล้าเป็นพิเศษ

ลู่หนานเฉินไปที่ห้องเก็บไวน์ เตรียมจะหยิบไวน์ ฉลองที่เซี่ยสือจากไป

แต่เมื่อมาถึงห้องเก็บไวน์ มองดูประตูที่ถูกล็อกไว้แน่น เขาถึงรู้ตัวที่หลังว่า ไม่มีกุญแจ!!

เขาไม่ชอบให้คนนอกมาที่บ้าน ดังนั้นในคฤหาสน์ มีแต่คนงานรายชั่วดมง ไม่มีแม่บ้านคนรับใช้ประจำ

หลังจากที่เซี่ยสือแต่งงานเข้ามา เรื่องทุกอย่าง ถูกเธอเหมารวมคนเดียว

ลู่หนานเฉินกลับไปที่ห้อง หาไปทั่วก็ยังไม่เจอกุญแจห้งเก็บไวน์

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างหงุดหงิด จากนั้นเปิดออก