บทที่ 10

เซี่ยสือเปิดข่าว สิ่งที่ปรากฏในสายตาก็คือลู่ซื่อกรุ๊ปจัดงาานแถลงข่าว บอกว่าลู่หนานเฉินรับซื้อเซี่ยซื่อกรุ๊ปสำเร็จ

ตั้งแต่นี้ไปบนโลกนี้ ไม่มีบริษัทเซี่ยสือกรุ๊ปอีกต่อไป……

ในข่าว

ถ่ายติดภาพของลู่หนานเฉิน หน้าด้านข้างของเขาหล่อเหลา จิตใจเร่าร้อนฮึกเหิม

บนรูป ยังมีคนมากมายแสดงความคิดเห็น

“ลู่หนานเฉินหล่อจัง อายุน้อยขนาดนี้ แถมยังเป็นประธานบริษัท”

“เสียดายแต่งงานแล้ว แต่คู่แต่งงานของเขาก็คือคุณหนูตระกูลเซี่ยสินะ?”

“การแต่งงานทางธุรกิจ พวกเธอลืมรายงานข่าวเมื่อสามปีแล้วเหรอ? ตอนแต่งงาน ลู่หนานเฉินทิ้งเจ้าสาวไปโดยตรง…..”

“……”

อินเทอร์เน็ตมีความทรงจำ

เซี่ยสือเกือบจะลืมวันที่แต่งงานเมื่อสามปีก่อนแล้ว เรื่องที่ลู่หนานเฉินทิ้งตัวเองไว้ แล้วจากไปอย่างโมโห

เธอเลื่อนดูความคิดเห็นต่อไปแบบนั้น

ในสามปีนี้

เธอรู้ตั้งนานแล้วว่าเซี่ยซื่อกรุ๊ปจะล้มละลาย

เพียงแต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

……

ทางด้านลู่หนานเฉินช่วงนี้ใช้ชีวิตสบายใจเป็นพิเศษ

รับซื้อเซี่ยซื่อกรุ๊ป ความแค้นได้รับการแก้แค้น

เสิ่นเจ๋อยิ้มแล้วพูด “สามปีก่อน ตระกูลเซี่ยหลอกแต่งงาน ตอนนี้ได้รับผลของความชั่วแล้ว”

จากนั้น เขาถามลู่หนานเฉินที่นั่งทำงานอยู่ข้าง ๆ “พี่ลู่ หลายวันมานี้ยัยหูหนวกมาขอร้องพี่ไหม?”

มือที่เซ็นชื่อของลู่หนานเฉินหยุดชะงัก

ไม่รู้ว่าทำไม หลายวันมานี้ คนที่อยู่ข้างกายเขามักจะเอ่ยถึงเซี่ยสือ

ทำไมจะหย่ากันแล้ว ยังหลุดพ้นจากเธอไม่ได้?

“ไม่มี”

เขาตอบกลับอย่างเย็นชาสองคำ

เสิ่นเจ๋อตกตะลึง ตระกูลเซี่ยเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เซี่ยสือยังนั่งนิ่งอยู่ได้?

เขาพูดอีก “หรือว่าเธอคิดได้แล้วจริง ๆ เหรอ?”

“ฉันได้ยินคนพูดว่า ตอนนี้แม่ตระกูลเซี่ยตามหาเธอไปทั่ว ไม่รู้เธอไปหลบอยู่ที่ไหน”

เสิ่นเจ๋อพูดพร่ำไม่หยุด

ลู่หนานเฉินขมวดคิ้ว หงุดหงิดอย่างมาก

“ออกไป!”

เสิ่นเจ๋อนิ่งอึ้ง

ถึงได้พบว่าชายหนุ่มโมโห และก็ไม่กล้าพูดอะไรมากมาย รีบออกจากห้องประธานไป

รอเขาออกไป

ลู่หนานเฉินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้รับข้อความและสายของเซี่ยสือ

เธอไม่ได้มาหาตัวเองจริง ๆ

นอกประตู เสิ่นเจ๋อเป็นกังวลเล็กน้อย ในฐานะผู้ชายทั่วไป เขาพบว่าท่าทางของพี่ลู่ในตอนนี้ผิดปกติ

ถึงแม้ดูภายนออก เขายังเหมือนเดิม แต่ว่าแค่เอ่ยถึงเซี่ยสือ เขาก็โมโหได้ง่าย ๆ

เสิ่นเจ๋อไปถึงด้านนอก โทรศัพท์ถามผู้ช่วยของตัวเอง “หาเซี่ยสือเจอแล้วยัง?”

“หาเจอแล้ว อยู่ที่โรงแรมเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่เหอซี”

เสิ่นเจ๋อให้ผู้ช่วยส่งตำแหน่งที่ตั้งให้ตัวเอง จากนั้นก็ขับรถไปยังจุดหมายปลายทาง

เซี่ยสือรบกวนพี่ลู่กับซิงเฉินสามปีกว่า ต่อให้ตอนนี้ยอมหย่าร้าง ก็จะให้เธอได้เปรียบแบบนี้ไม่ได้

ข้างนอกฝนตก

เซี่ยสือเสร็จจากงานอาสาสมัคร ก็ไปเอายาที่โรงพยาบาล จากนั้นกางร่มเดินไปทางโรงแรม

บนถนนมีคนน้อยมาก

เสิ่นเจ๋อขับรถ สายตาหยุดอยู่ที่แผ่นหลังที่บอบบางของเซี่ยสือ

คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญขนาดนี้ เขาตั้งใจเร่งความเร็วรถ ขับผ่านด้านข้างเซี่ยสือไป

น้ำในแอ่งสาดโดนตัวเซี่ยสือในทันที

สายตาว่างเปล่าของเซี่ยสือมองไป

เสิ่นเจ๋อก็บังเอิญมองเห็นผ่านกระจกหลัง รู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก

เซี่ยสือจำรถหรูของเสิ่นเจ๋อได้ บูกัตติสีเทาเข้มที่หรูหรา

เธอเรียกสายตากลับเงียบ ๆ ทำเป็นไม่เห็นเขา

เสิ่นเจ๋อกลับไม่อยากปล่อยไปแบบนี้ ลดความเร็วของรถลง ตามเธอไม่ปล่อย “ยัยหูหนวก เก่งแล้วเหรอ? เห็นฉันแล้วยังไม่ทักทายอีก?”

“เมื่อก่อนเรียกได้มีความสุขมากไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่ว่าชอบประะจบประแจงฉันหรอกเหรอ?”

เซี่ยสือฟังคำเหยียดหยามของเขา ไม่มีอารมณ์แปรปรวนใด ๆ

เป็นเพราะชอบลู่หนานเฉิน เซี่ยสือจึงพยายามเอาอกเอาใจทุกคนที่อยู่ข้างกายลู่หนานเฉิน รวมทั้งเสิ่นเจ๋อเพื่อนของเขา

แรกเริ่ม เธอไม่รู้ว่าเสิ่นเจ๋อเกลียดตัวเองมาก ดังนั้นจึงดีกับเขามาก ๆ

คิดว่าต้องมีวันหนึ่ง ครอบครัวและเพื่อนของลู่หนานเฉินจะยอมรับตัวเอง

แต่เธอคิดอย่างสวยหรูเกินไป

มีครั้งหนึ่งที่งานเลี้ยง เสิ่นเจ๋อบอกกับเซี่ยสืออย่างไม่เกรงใจว่า เขาคือเพื่อนของหร่วนซิงเฉิน

เพื่อสนับสนุนหร่วนซิงเฉิน เขาไม่สนแม้แต่ภาพพจน์คุณชายที่เป็นสุภาพบุรุษ ด่าเซี่ยสือว่าสารเลว ด่าเธอไร้ยางอาย!

สุดท้าย ยังโยนเธอเข้าไปในสระว่ายน้ำ ปล่อยให้เธอเกิดเองตายเอง

ตั้งแต่นั้น เซี่ยสือก็หลีกเลี่ยงเขา

เสิ่นเจ๋อเห็นเซี่ยสือไม่มีการตอบสนอง ไม่ตอบตัวเอง จึงจอดรถ เปิดประตูรถ ขายาวเดินมาตรงหน้าเซี่ยสือ จับแขนของเธอเอาไว้

คนทั้งคนเคร่งขรึมขึ้นมา “ครั้งนี้เธอจะใช้แผนเจ้าเล่ห์อะไรอีก?”

เซี่ยสือเจ็บแขน เงยหน้ามองไปทางเขา “ฉันไม่รู้คำกำลังพูดอะไร”

เธออยากแกะมือของตัวเอง กลับถูกเสิ่นเจ๋อสะบัดแขนออก

“อย่าใช้มือสกปรกของเธอแตะต้องฉัน!”

เซี่ยสือถอยไปหลายก้าว “ปึง! ล้มลงบนพื้นอย่างแรง

เสิ่นเจ๋อยืนอยู่ที่เดิม ไม่อยากจะเชื่อ

ยัยคนนี้ ตอนนี้รู้จักต้มตุ๋นด้วย?

เขาแค่ผลักเบา ๆ ทำไมถึงล้มลง?

เห็นรอบด้านมีคนมองมา เสิ่นเจ๋อขึ้นรถอย่างไม่เป็นตัวของตัวอง ก่อนจะไปได้พูดเตือนเธอ

“เซี่ยสือ อย่าถือว่าตัวเองเป็นคนพิการ แล้วรังแกซิงเฉิน ซิงเฉินไม่เหมือนกับเธอ เธอกว่าจะเดินมาจนถึงวันนี้ได้ ทางที่ดีเธออย่ารบกวนซิงเฉินกับพี่ลู่อีก”

หลังจากขับรถออกไป เขาก็นำที่อยู่ในตอนนี้ของเซี่ยสือยู่ บอกกับคนตระกูลเซี่ย

เซี่ยสือล้มอยู่บนพื้น มือกับเข่าถูกถูจนเป็นแผล เจ็บจนลุกไม่ขึ้นอยู่นาน

อันที่จริงเธอไม่เข้าใจอย่างมาก ทำไมเสิ่นเจ๋อถึงเป็นคนที่ไม่แยกแยะขนาดนี้

เธอยังจำได้ สี่ปีก่อน ตอนที่เธอลากเสิ่นเจ๋อที่อยู่ในรถที่ใกล้จะระเบิดออกมา โดยไม่สนความอันตราย

บนตัวและใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด ดวงตามองไม่เห็นแล้ว แต่พูดอย่างอ่อนโยนมาก “ขอบคุณนะ ฉันจะต้องตอบแทนเธอแน่นอน”

นี่ก็คือการตอบแทนของเขาเหรอ?

เซี่ยสือไม่เคยร้องขอให้เขาตอบแทน แต่คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเขาจะตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้น

โชคดีที่คนที่ผ่านทางประคองเซี่ยสือขึ้นมา

“หนูน้อย เขาเป็นใครน่ะ? แจ้งตำรวจไหม?”

เซี่ยสือในหูดังก้อง ได้ยินไม่ชัดว่าพวกเขากำลังพูดอะไร

ด้วยสัญชาตญาณคิดว่า พวกเขากำลังเป็นห่วงตัวเอง จึงส่ายหน้า

“ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณพวกคุณนะคะ……”

หลังจากโค้งตัวคำนับพวกเขา ก็โซเซเดินจากไป

คนข้างทางเห็นเธอจากไป อดสงสารไม่ได้

อันที่จริงต่อให้เซี่ยสือได้ยิน ก็ต้องปฏิเสธ

เพราะว่าตระกูลเสิ่นไม่ได้ด้อยไปกว่าตระกูลลู่ อุตสาหกรรมการแพทย์ของตระกูลเสิ่นมีส่วนเกี่ยวข้องทั่วโลก

ในฐานะคุณชายตระกูลเสิ่น ถ้าไม่ใช่เพราะเสิ่นเจ๋อติดตามลู่หนานเฉินด้วยความจริงใจ และไม่มีความสนใจในการแพทย์ เขาคงจะได้รับช่วงธุรกิจของตระกูลเสิ่นตั้งนานแล้ว

คนแบบนี้ เธอในตอนนี้ ผิดใจไม่ได้ด้วยซ้ำ

หลังจากกลับไป ก็อาบน้ำ ทายาตรงบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บ

เซี่ยสือนอนลงอย่างสะลึมสะลือ

ผ่านการหกล้มในวันนี้ เธอยิ่งตั้งใจมากขึ้นที่จะแยกจากลู่หนานเฉิน

ตอนที่ตื่นมาอีกครั้ง

ฟ้าเพิ่งจะสาง

ตอนที่เธอลุกขึ้นเดินไปที่ห้องรับแขก ก็เห็นแม่เซี่ยสวมชุดกี่เพ้า นั่งอยู่บนโซฟาที่ห้องรับแขก

“ตื่นแล้วเหรอ? เธอให้แม่ตามหาได้ง่ายจัง”

เซี่ยสือฟังคำพูดคลุมเครือของเธอ สายตามืดสลัว

“แม่……”

แม่เซี่ยมองดูเซี่ยสือที่หน้าซีดเซียว ไม่มีสีเลือดแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่ได้เป็นห่วง

จากนั้นเดินไปตรงหน้าของเธอ ยกมือขึ้น ฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าด้านขวาของเธออย่างแรง