บทที่ 16

จดหมายลาตายอีกฉบับหนึ่งเป็นของแม่หยุน

หลังจากที่เขาเปิดและอ่านมันจนจบ เขาก็พบที่อยู่ของแม่หยุนในบรรทัดสุดท้าย

เหลิ่งฉือจึงรีบวิ่งออกไป

จุดหมายอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ถึงชานเมืองทางตะวันตกขับรถเพียงประมาณยี่สิบนาทีเท่านั้น

แต่เหลิ่งฉือกลับรู้สึกว่ามันช่างห่างไกลเสียเหลือเกิน

เขาไม่เข้าใจว่าคนที่เคยสดใสและเปล่งประกายในดวงตาของเขาทำไมถึงเลือกใช้เส้นทางนี้กันนะ

ในเวลาเดียวกัน แม่เซี่ยก็เป็นหนึ่งในคนที่ไปยังชานเมืองทางตะวันตกเหมือนเขา

แต่แม่เซี่ยมารับเซี่ยสือเพื่อแต่งงานด้วยเงินหนึ่งพันห้าร้อยล้าน......

ณ.สุสานชานเมืองทางตะวันตก ที่มีฝนตกลงมาอย่างหนัก

เซี่ยสือล้มลงที่หน้าหลุมศพนั้น ฝนที่ตกหนักพัดใส่ร่างของเธออย่างไร้ความปราณี กระโปรงยาวบนร่างของเธอเปียกโชกไปหมด ร่างของเธอนั้นเย็นเฉียบ และเธอก็กำลังจะตายจากโลกใบนี้ไปแล้ว

เหลิ่งฉือวิ่งฝ่าสายฝนและรีบตรงเข้าไปหาเซี่ยสือ

"เซี่ยสือ!!"

มีเพียงเสียงลมและฝนในอากาศ และเหลิ่งฉือก็ไม่ได้รับการตอบสนองใดๆ ก่อนที่เขาจะเข้าไปกอดร่างของเซี่ยสือ แล้วก็ได้พบกับขวดยาเปล่าข้าง ๆ เธอ

เหลิ่งฉือกอดเซี่ยสือขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา

เธอตัวเบาขนาดนี้ได้ยังไงก