บทที่ 9

ลู่หนานเฉินมองดูเวลา สิบโมงพอดี

เขากำลังจะโทรถามเซี่ยสือว่ามาหรือยัง ก็เห็นเซี่ยสือยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล เธอสวมชุดโทนสีเข้ม

มองอยู่ไกล ๆ ท่ามกลางฝนตกปรอย ๆ เธอผอมมาก็ เหมือนว่าแค่ลมพัดก็ล้มลง

ลู่หนานเฉินจำได้ว่าตอนที่เซี่ยสือเพิ่งแต่งงานกับตัวเอง มีชีวิตชีวาสดใสมีพลัง ไม่เหมือนตอนนี้ที่ไร้ชีวิตชีวา ผอมเหลือแต่กระดูก

เขากางร่มเดินตรงไปหาเซี่ยสือ

เซี่ยสือเพิ่งจะสังเกตเห็นเขาในภายหลัง

สามปี ลู่หนานเฉินไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก ยังคงหล่อเหลาแบบนั้น เร่าร้อนฮึกเหิม มีความเป็นผู้ใหญ่และความสามารถในการทำงานมากขึ้นกว่าเดิม

เธอมีความสับสนเล็กน้อย รู้สึกว่าสามปีมานี้ เป็นเวลาเพียงชั่วพริบตาเดียว และก็รู้สึกเหมือนใช้เวลาไปทั้งชีวิต

ลู่หนานเฉินมาถึงตรงหน้าเซี่ยสือ ดวงตาเย็นชามองดูเธอ รอเธอขอโทษ

สร้างเรื่องวุ่นวายนานขนาดนี้ ควรจะพอแล้ว!

ใครจะรู้ว่าเซี่ยสือกลับพูดกับเขาว่า ”รบกวนเวลางานของคุณแล้ว เข้าไปกันเถอะ”

ลู่หนานเฉินสีหน้าแข็งทื่อ ไม่นานนักก็เย็นชาลง

“อย่าเสียใจภายหลัง”

เขาทิ้งคำพูดไว้ แล้วหันหลังเดินเข้าไปในสำนักงานทะเบียน

เซี่ยสือมองไปยังแผ่นหลังของเขา รู้สึกเจ็บปวดใจ

เสียใจภายหลังเหรอ?

ไม่รู้สิ เธอรู้แค่ว่า เธอเหนื่อยแล้ว

ในตอนที่คนคนหนึ่งตัดสินใจจะจากไป น่าจะเป็นเพราะเธอไม่รู้สึกถึงความหวังแล้วจริง ๆ ความผิดหวังที่สะสมในใจบรรจุใส่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

ตรงช่องที่ทำการหย่าร้าง

ตอนที่เจ้าหน้าที่ถามทั้งสองคนว่าตัดสินใจหย่าร้างจริง ๆ ใช่ไหม

เซี่ยสือพูดอย่างมั่นใจมาก “ค่ะ”

สายตาที่แน่วแน่ของเธอ ทำให้ลู่หนานเฉินกลัดกลุ้มใจ

ทำเอกสารเสร็จ เป็นเพราะช่วงสงบจิตใจ อีกหนึ่งเดือน พวกเขายังต้องมาอีกครั้ง

ถ้าหากหนึ่งเดือนต่อไปไม่มา งั้นการขอหย่าครั้งนี้ ก็จะเป็นโมฆะโดยอัตโนมัติ

เดินออกจากสำนักงานทะเบียน

เซี่ยสือมองดูลู่หนานเฉินเงียบสงัดจนผิดปกติ “เจอกันเดือนหน้า รักษาตัวด้วย”

พูดจบ เธอเดินตากฝน เรียกแท็กซี่จากไปโดยตรง

ลู่หนานเฉินหยุดอยู่ที่เดิม มองดูรถที่ไกลออกไป ในใจพูดไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร

คงเป็นความหลุดพ้นละมั้ง

ไม่ต้องพัวพันกับเธออีกต่อไป และก็ไม่ต้องถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ ที่มีภรรยาพิการแบบนี้

ในตอนนี้เองเสิ่นเจ๋อโทรเข้ามา “พี่ลู่ จัดการเสร็จแล้วยัง?”

“อืม”

“ฉันได้ยินว่าตอนนี้มีระยะสงบจิตใจ พี่อย่าใจอ่อนต่อนังหูหนวกเด็ดขาด เธอต้องมีแผนต่อไปแน่” เสิ่นเจ๋อพูด

จริงด้วย

เซี่ยสือตื๊อลู่หนานเฉินสิบกว่าปี จู่ ๆ ตัดสินใจวางมือ ใครจะไปเชื่อ?

……

นั่งบนรถแท็กซี่

เซี่ยสือพิงกับหน้าต่างรถ มองดูหยดน้ำฝนที่ไหลลงที่หน้าต่าง จากนั้นเหม่อลอย

คนขับรถมองดูกระจกหลังเห็นเลือดไหลออกมาจากหูของเธอ เขาตกใจอย่างมาก

“คุณครับ คุณครับ!!”

เรียกอยู่หลายครั้ง เซี่ยสือก็ไม่ตอบสนอง

คนขับรถรีบจอดรถลง

เซี่ยสืองุนงง ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ถึงที่ ทำไมถึงจอดรถแล้ว?

เธอมองดูคนขับรถ มองดูปากของเขาที่อ้าและหุบ ถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้ยินอีกแล้ว

“คุณพูดอะไร? ฉันไม่ได้ยิน”

คนขับรถพิมพ์บอกเธอ ถึงสถานการณ์ของเธอ

เซี่ยสือยื่นมือออกไปแล้วหยุดชะงัก สมผัสอบอุ่นส่งมาจากปลายนิ้ว

เธอเหมือนกับคุ้นชินเป็นเรื่องปกติ

“ไม่เป็นไร ฉันเป็นแบบนี้ประจำ ไม่ต้องกังวลค่ะ”

หูของเธอการได้ยินอ่อนแอ แต่ตอนแรกไม่ได้มีเลือดไหลแบบนี้

เป็นเพราะสองปีก่อน ที่งานเลี้ยงงานหนึ่ง เสิ่นเจ๋อเพื่อนของลู่หนานเฉิน ผลักเธอไปในสระว่ายน้ำ

เซี่ยสือว่ายน้ำไม่เป็น เยื่อแก้วหูบวม ตอนนั้นเกือบจะตายแล้ว

หลังจากส่งไปโรงพยาบาล ก็มีอาการผิดปกติแบบนี้

เมื่อก่อนทั้ง ๆ ที่รักษาหายแล้ว ช่วงนี้ไม่รู้ทำไมเกิดขึ้นบ่อย ๆ……

คนขับรถไม่วางใจ ส่งเธอไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

เซี่ยสือขอบคุณเขา แล้วเข้าไปตรวจคนเดียว

หมอในครั้งนี้ เป็นหมอประจำไข้ของเธอมาโดยตลอด

“หมอจาง ฉันพบว่าช่วงนี้ความจำฉันแย่มาก มักจะลืมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่” เซี่ยสือพูด

วันนี้เช้าตอนที่เธอตื่นมาที่โรงแรม ก็เหมือนเดิม เป็นเวลานานถึงนึกขึ้นได้ว่าวันนี้จะหย่าร้างกับลู่หนานเฉิน

ดังนั้น เธอไปรอเขาที่สำนักทะเบียนตั้งแต่เช้า

กลัวว่าจะลืม แถมยังดูข้อความที่เขาส่งให้ตัวเองเป็นระยะ

หมอได้รับรายงานผลการตรวจของเซี่ยสือในช่วงนี้ สีหน้ากลัดกลุ้ม

“คุณเซี่ย ผมแนะนำคุณ ไปทำการตรวจอย่างอื่น อย่างเช่นด้านจิตใจ”

จิตใจ……

เซี่ยสือไปตรวจทางจิต ตามที่หมอได้บอกไว้

ผลการวินิจฉัย เธอยังเป็นโรคซึมเศร้าอีกด้วย

ผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรง ผู้ป่วยจะสูญเสียความทรงจำในระดับหนึ่ง

ก่อนจะกลับไปโรงแรม เซี่ยสือซื้อสมุดกับปากกา บันทึกเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในช่วงนี้เอาไว้ และวางไว้ที่ข้างเตียง เธอตื่นมาก็จะได้เห็น

ตอนที่นอนลงพักผ่อน

เซี่ยสือเปิดโทรศัพท์ออก อยากดูว่ามีวิธีไหนไหม สามารถรักษาโรคซึมเศร้าได้ก็เห็นคำพูดประโยคหนึ่ง

—หวังว่าคุณจะพยายามรักษาตัวเองให้ดีที่สุด ไม่ใช่จินตนาการว่าจะมีใครสักคนในโลกนี้ที่จะมาช่วยคุณ

เซี่ยสืออ่านมันเงียบ ๆ ปิดโทรศัพท์มือถือ แล้วหลับตาลง

เรื่องที่หย่าร้างกับลู่หนานเฉิน ทำให้โกลาหลวุ่นวาย

ในคืนนี้ แม่เซี่ยโทรหาเธอหลายสายมาก เธอไม่ได้ยินด้วยซ้ำ

รอให้ตื่นมาในวันรุ่งขึ้น

เธอเห็นข้อความที่แม่เซี่ยส่งมา

“ตอนนี้แกอยู่ไหน?”

“แกคิดว่าแกเป็นใคร? ต่อให้จะหย่าร้าง ก็ควรเป็นเพราะลู่หนานเฉินไม่ต้องการแก!”

“แกมันตัวซวย! ตอนนั้นที่แต่งงาน พ่อของแกเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้หย่าร้าง แกจะให้ตระกูลเซี่ยล้มละลายเหรอ?”

เซี่ยสือมองดูข้อความเหล่านั้น รู้สึกเคยชินแล้ว

เธอพิมพ์ตอบกลับไป

“แม่ ต่อไปพวกเราพึ่งลำแข้งตนเองสร้างขึ้นมา อย่าพึ่งพาคนอื่นมากจนเกินไป”

ไม่นานนัก ข้อความของแม่เซี่ยก็ส่งมาอีก

“แกมันคนอกตัญญูที่ไม่มีคุณธรรม! ฉันไม่ควรเกิดแกมา!”

เซี่ยสือไม่ตอบกลับอีกแล้ว วางโทรศัพท์ไว้ที่ด้านข้าง

เธอครุ่นคิด รออีกหนึ่งเดิน หย่าร้างกับลู่หนานเฉินเสร็จ ก็ออกจากเถาโจว เริ่มต้นชีวิตใหม่

…….

ในอีกหลายวันต่อมา ร่างกายของเซี่ยสือแย่ลงทุกวัน

เธอสูญเสียการได้ยินบ่อย ๆ บางครั้ง ต้องใช้เวลานานมากกว่าจะฟื้นฟูกลับมา

สำหรับความจำ ก็ถดถอยลงเช่นกัน

เมื่อวานตอนที่ออกไปทานข้าว เธอกระทั่งลืมทางที่จะกลับโรงแรม

โชคดีที่พกโทรศัพท์ติดตัว มีจีพีเอสอยู่

หูรักษาไม่หาย แต่โรคซึมเศร้ารักษาได้

เธอพยายามทำให้ตัวเองมีความสุขมากที่สุด และยุ่งอยู่กับงานขึ้นมา

จึงสมัครเป็นอาสาสมัครบนอินเทอร์เน็ต ดูแลผู้สูงอายุกำพร้า และยังมีเด็กกำพร้า

มองดูพวกเขาได้รับความช่วยเหลือ เธอเหมือนกับค้นพบความหมายของการพยายามมีชีวิตอยู่

เช้าวันหนึ่งในอีกไม่กี่วันต่อมา

ตอนที่เซี่ยสือตื่นมา อ่านสมุดบันทึกที่อยู่ข้าง ๆ เหมือนเคย

แต่ตอนที่เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ถึงได้พบว่ามีข้อความที่ไม่ได้อ่านหลายข้อความ

ข้อความมีแม่เซี่ยส่งมา

และยังมีเซี่ยมู่น้องชายส่งมา

สุดท้ายเป็นหร่วนซิงเฉิน……

เปิดดูทีละข้อความ

แม่เซี่ย “เป็นอย่างที่แกต้องการ ตอนนี้ตระกูลเซี่ยล้มละลายแล้ว”

เซี่ยมู่ “พี่หลบไปเถอะ ฉันไม่เคยเห็นพี่สาวที่โหดร้ายและขี้ขลาดแบบนี้

หร่วนซิงเฉิน “เซี่ยสือ เธอต้องปลงนะ อันที่จริงเซี่ยสือกรุ๊ปอยู่ในมือของหนานเฉินถึงจะอยู่รอดต่อไปได้ดีกว่า”

หร่วนซิงเฉิน “เห็นแก่ที่ในอดีตตระกูลเซี่ยเกื้อหนุนการเงินกับฉัน ถ้าเธอมีอะไรต้องการ ก็บอกฉัน ช่วยได้ก็ช่วย”

เซี่ยสือยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากออกจากหน้ากระดาน

ข่าวด่วนก็เด้งขึ้นมา