บทที่ 14

หลังจากหร่วนซิงเฉินเข้าร่วมการสัมภาษณ์ก็ไปหาแม่เซี่ย

ถึงได้รู้ว่า แม่เซี่ยกับน้องชายของเซี่ยสือ เตรียมจะให้เซี่ยสือแต่งงานกับชายชรา เพื่อเงินหนึ่งพันห้าร้อยล้านบาท

เห็นลู่หนานเฉินไม่ตอบกลับอยู่นาน หร่วนซิงเฉินก็พูดใส่ไฟ

“ฉันได้ยินแม่เซี่ยพูดว่า เซี่ยสือเสนอเงินค่าสินสอดหนึ่งพันห้าร้อยล้านบาท คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้…….”

“แถมยังพูดว่า พวกคุณยังไม่ผ่านช่วงสงบจิตใจ ไม่สะดวกแต่งงาน จึงจัดการงานแต่งงานก่อน”

......

เซี่ยสือไม่รู้ว่า แม่กับน้องชายยังคงเตรียมงานแต่งงานให้เธออยู่ ไม่ได้เห็นคำพูดของเธอเป็นเรื่องจริง

แม่เซี่ยคิดว่าเธอไม่กล้าตาย และก็ไม่มีทางตาย

เพราะว่าตั้งแต่เล็กเธอได้รับความทุกข์ทรมานมามากเกินไป ก็ไม่ได้เลือกที่จะจากไป

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

เซี่ยมู่น้องชายกลับให้ประธานหลี่โอนค่าสินสอดหนึ่งพันห้าร้อยล้านมาตั้งนานแล้ว จากนั้นเริ่มตั้งบริษัทใหม่ เขาไม่รู้สึกละอายใจและติดค้างเซี่ยสือแม้แต่น้อย

จนกระทั่งวันนี้ เซี่ยสือได้รับข้อความที่แม่เซี่ยส่งมา “ประธานหลี่เลือกวันเอาไว้แล้ว เป็นวันที่ 15 เดือนนี้พอดี”

“อีกสี่วัน แกเตรียมแต่งงานเข้ามา ครั้งนี้จะต้องกุมหัวใจของผู้ชายเอาไว้ รู้ไหม?”

เซี่ยสือมองดูสองข้อความนั้น ในใจพูดไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร

สิบห้า……

เป็นวันแห่งการเฉลิมฉลอง……

และก็เป็นวันที่เธอกับลู่หนานเฉินนัดกันไปหย่าร้าง……

ยังเป็นวันที่เธอถูกบังคับให้แต่งงาน……

และก็เป็นวันที่เธอตัดสินใจจากไป……

เซี่ยสือกลัวว่าตัวเองจะลืม จึงบันทึกเรื่องพวกนี้ลงในสมุด

หลังบันทึกเสร็จ

เธอก็เริ่มเขียนจดหมายลาตาย

หยิบปากกาขึ้น กลับไม่รู้ว่าควรจะเขียนอะไร สุดท้ายเธอทิ้งคำพูดเอาไว้ให้แม่หยุน และก็ทิ้งคำพูดให้เหลิ่งฉือ

เมื่อเขียนเสร็จ เธอนำจดหมายลาตายวางไว้ใต้หมอน

สามวันต่อมา

วันที่ 14 ฝนตกหนักมาก

โทรศัพท์วางอยู่บนโต๊ะน้ำชา เสียงริงโทนดังไม่หยุด

เป็นแม่เซี่ยที่โทรมา ถามเธอว่าอยู่ที่ไหน?

พรุ่งนี้จะแต่งงานให้ เธอกลับไปที่บ้าน เตรียมแต่งงานเข้าตระกูลหลี่

เซี่ยสือไม่ได้ตอบกลับ วันนี้เธอเปลี่ยนเป็นชุดเดรสสีแดงอ่อนที่ใหม่เอี่ยม แต่งหน้าอย่างประณีตให้กับตัวเอง

เธอหน้าตาไม่เลว ก็แค่ผอมไปหน่อย หน้าซีดไปหน่อย

เซี่ยสือมองดูตัวเองที่ประณีตและสดใสในกระจก เหมือนกับย้อนกลับไปตอนก่อนที่จะแต่งงานกับลู่หนานเฉิน

นั่งรถแท็กซี่ ไปยังสุสาน

เธอกางร่มลงจากรถ เดินไปตรงหน้าหลุมศพของพ่อ วางช่อดอกเดซี่สีขาวลงไป

“พ่อ”

ลมหนาวพัดแรง ได้ยินแค่เสียงหยาดฝนที่ไหลลงจากร่ม

“ขอโทษ……เดิมทีหนูไม่อยากมาที่นี่ แต่หนูไม่มีที่ไปจริง ๆ”

“หนูยอมรับ หนูขี้ขลาด กลัวที่จะจากไปเพียงลำพัง ดังนั้นหนูเลือกที่จะมาที่พ่อ…..”

“ถ้าหากพ่อจะด่าหนู ก็ด่าเถอะ”

เซี่ยสือพูดเบา ๆ จากนั้นก็นั่งลงด้านข้างหลุมศพ กอดตัวเองเอาไว้

เธอเปิดโทรศัพท์ คำพูดดุร้ายของแม่เซี่ยแต่ละข้อความดังขึ้น

“เซี่ยสือ! แกคิดว่าหลบแล้วจะหลบพ้นเหรอ?”

“น้องชายแกเอางินไปแล้ว ประธานหลี่เล่ห์เหลี่ยมมากมาย จะปล่อยแกไปเหรอ?”

“แกคิดให้ดี พรุ่งนี้แต่งงานอย่างว่าง่าย ดีกว่าให้คนตามหาเจอแล้วจับมัดแต่งงาน”

“รู้จักสถานการณ์…….”

ดูข้อความเหล่านั้นเงียบ ๆ จนจบ

เซี่ยสือพิมพ์ตอบกลับ “หนูไม่อยากกลับไป พรุ่งนี้ มารับหนูที่ชานเมืองด้านตะวันตก หนูจะรอพวกคุณอยู่ที่หน้าหลุมศพของพ่อ

แม่เซี่ยได้รับการตอบกลับจากเซี่ยสือ ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าเธอยอมรับชะตากรรม สุดท้ายก็ไม่ได้โทรหาอีก

เซี่ยสือเพลิดเพลินกับช่วงเวลาแห่งความสงบสุข

เธอนั่งอยู่ตรงนี้ตลอดทั้งวัน

หลังจากค่ำคืนมาถึง เธอหยิบหุ่นกระบอกที่พ่อแกสลักให้เธอในตอนเด็ก กอดเอาไว้อย่างระมัดระวัง ใช้ร่างกายปิดกั้นค่ำคืนอันมืดมิดและฝนตกหนัก

เวลาผ่านไปนาทีต่อนาที เสียงระฆัง 12 นาฬิกาดังมาแต่ไกล

มาถึงวันนี้วันที่ 15

เซี่ยสือเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดมิดไร้ขอบเขต ในลำคอเต็มไปด้วยความขมขื่น

ช่วงเวลาตอนตี 3

มือที่สั่นเทาของเธอ ล้วงยากออกมาจากในกระเป๋า……

ในตอนนี้

คฤหาสน์ไต้ชวน

หลังจากลู่หนานเฉินกลับมา ก็นั่งอยู่บนโซฟาที่ห้องรับแขก ไม่ได้เปิดไฟ

เขากดจุดที่ขยับอย่างเหนื่อยล้า งีบหลับไปครู่หนึ่ง ก็ตกใจตื่นขึ้นมา

แปลกประหลาดมาก!

เขาฝันร้ายอีกแล้ว และก็เกี่ยวข้องกับเซี่ยสือ

เขาฝันเห็นเซี่ยสือตายแล้ว เหมือนจริงอย่างมาก……

หยิบโทรศัพท์ออกมา เพิ่งจะตีสี่

ลู่หนานเฉินคิดว่าวันนี้เป็นวันที่ช่วงสงบจิตใจสิ้นสุดลง พวกเขาพูดไว้แล้วว่าจะไปทำการหย่าร้าง

เขาส่งข้อความหาเซี่ยสืออย่างควบคุมไม่ได้ “อย่าลืมล่ะ วันนี้ไปทำการหย่าร้าง”

ตอนที่เซี่ยสือได้รับข้อความ สติเริ่มเลือนลางเล็กน้อย เธอฝืนตอบกลับลู่หนานเฉิน

“ขอโทษ……ฉันอาจจะไปไม่ได้แล้ว”

“แต่คุณวางใจได้ พวกเราหย่ากันสำเร็จแน่นอน……”

เธอตายไป การแต่งงานก็เป็นโมฆะอยู่แล้ว

ลู่หนานเฉินฟังเสียงข้อความของเซี่ยสือ ในใจกลับโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก

เขาว่าแล้วว่าเซี่ยสือจะตายได้อย่างไร?

เธอไม่เพียงทำใจตายไม่ได้ แถมยังทำใจหย่ากับตัวเองไม่ได้

ลู่หนานเฉินโทรศัพท์ไป

หลายปีมานี้

เซี่ยสือไม่ค่อยได้รับสายจากลู่หนานเฉิน

เขาเป็นคนพูดจาสั้นกะทัดรัดมาโดยตลอด ปกติใช้การส่งข้อความ แทบจะไม่โทรหาเธอ

เซี่ยสือกดรับสาย ไม่ได้เอ่ยปากพูด ก็ได้ยินลู่หนานเฉินพูดอย่างเย็นชา

“เซี่ยสือ ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด ตอนแรกเธอบอกว่าจะหย่า?”

“ตอนนี้กลับเปลี่ยนใจ เป็นเพราะฉันไม่ได้ให้เงินเธอใช่ไหม?”

“เธอหาคนแต่งงานด้วยใหม่ เงินหนึ่งพันห้าร้อยล้านน่าจะไม่พอสินะ?”

เซี่ยสือสะอื้น

จู่ ๆ ในหูของเธอไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น

ก่อนจะถึงจุดจบ เธอไม่อยากยอมรับเรื่องที่ไม่เคยทำ ฝืนแรงสุดท้ายพูดต่อโทรศัพท์

“หนานเฉิน……ฉันแต่งงานกับคุณ……ไม่เคยเห็นแก่เงินขอคุณเลย!”

“ตอนนี้ฉันอยากหย่าร้าง……ก็ไม่ใช่เพราะเงิน……”

“คุณอาจจะไม่เชื่อ แต่ฉันยังอยากจะพูด……ตอนนั้นเรื่องที่แม่กับน้องชายผิดสัญญา ฉัน……ไม่รู้จริง ๆ……”

“ตอนนี้ฉันก็ไม่มีทางทำเพื่อ……เงินหนึ่งพันห้าร้อยล้านบาทแล้วแต่งงานกับใคร……”

คำพูดของเธอติด ๆ ขัด ๆ

ลู่หนานเฉินได้ยินเสียงลมและเสียงฝนที่ดังมากด้านข้างเธอ

“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”

เซี่ยสือไม่ได้ยินเสียงขอเขา ทำเพียงแค่กอดโทรศัพท์เครื่องนั้นเอาไว้แน่น แล้วอธิบายซ้ำ ๆ

“ถ้าหาก……ฉันรู้เรื่องที่แม่กับน้องชายทำ ฉันจะต้อง……ต้องไม่เลือกแต่งงานกับคุณ……”

“ถ้าหากฉันรู้……รู้ว่าในใจคุณยังชอบหร่วนซิงเฉินมาโดยตลอด……ฉันก็ไม่มีทางแต่งงานกับคุณ……”

“ถ้าหากฉันรู้ว่า พ่อของฉันจะเกิดอุบัติเหตุในวันที่ฉันแต่งงาน ฉันไม่……ไม่มีทางแต่งงานกับคุณ”

ไม่มีทางแต่ง! ไม่มีทางแต่ง! ไม่มีทางแต่ง!

จากคำพูดของเซี่ยสือ ลู่หนานเฉินฟังออกถึงความไม่เต็มใจที่รุนแรงตลอดหลายปีมานี้

และก็ฟังออกว่าเธอเสียใจแค่ไหนที่แต่งงานกับตัวเอง……

จู่ ๆ ในคอของเขาเหมือนถูกอุดด้วยสำลี ขึ้นมาไม่ได้ลงไปก็ไม่ได้

“เธอมีคุณสมบัติอะไรเสียใจ? ตอนนั้นเป็นเธอไม่ใช่เหรอที่ร้องห่มร้องไห้จะแต่งงานกับฉัน?” ลู่หนานเฉินเสียงทุ้มต่ำและแฝงไปด้วยความแหบแห้ง

ส่วนเสียงของเซี่ยสือกลับเบาลงเรื่อง ๆ ลู่หนานเฉินแทบจะไม่ได้ยินคำพูดของเธอ

“เซี่ยสือ! ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”

ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ ได้ยินแค่ประโยคสุดท้ายของเซี่ยสือ

“อันที่จริง……ฉันหวังมาตลอดว่าคุณจะมีความสุข”

“ผลัวะ!”