บทที่ 6

นอกจากข้อความที่เกี่ยวกับงาน จนถึงตอนนี้ ผ่านไปหนึ่งวันแล้ว เซี่ยสือไม่ได้โทรหาเขาหรือส่งข้อความมาขอโทษเขา

“ฉันดูสิว่าเธอจะทนได้นานแค่ไหน!”

ลู่หนานเฉินโยนโทรศัพท์ไปด้านข้าง ลุกขึ้น ขายาวเดินไปยังห้องครัว

ในตอนที่เปิดตู้เย็นออก เขานิ่งอึ้งไป

เพราะในตู้เย็น นอกจากของกิน ยังมียาจีนต่าง ๆ ที่กองเต็มไปหมด

เขาหยิบออกมาถุงหนึ่ง ก็เห็นด้านบนเขียนว่า

“ห้าถุงต่อวัน รักษาภาวะมีบุตรยากโดยเฉพาะ”

ภาวะมีบุตรยาก…..

ลู่หนานเฉินดมกลิ่นยาจีนที่กลิ่นแย่มาก

นึกถึงกลิ่นยาบนตัวเซี่ยสือก่อนหน้านี้ ถึงรู้สาเหตุที่มา

เขาเย้ยหยันในใจ ทั้งสองคนไม่เคยมีความสัมพันธ์มาก่อน ต่อให้กินยาเยอะแค่ไหน ก็ไม่มีทางตั้งครรภ์!

เขาโยนยากลับไป

ลู่หนานเฉินเหมือนกับค้นพบสาเหตุที่เซี่ยสืออารมณ์เสียในครั้งนี้ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันที

กลับมาถึงห้องนอนหลักแล้วพักผ่อน

เซี่ยสือไม่อยู่ ต่อไป เขาอยากกลับมาเมื่อไหร่ก็กลับมาเมื่อนั้น ไม่ต้องตั้งใจหลีกเลี่ยงเธอ

ลู่หนานเฉินนอนหลับสบาย

วันนี้เขานัดเสิ่นเจ๋อไปตีกอล์ฟ

ดังนั้น ไปเปลี่ยนชุดกีฬาที่ห้องแต่งตัวตั้งแต่เช้า

หลังเปลี่ยนเสร็จ เดินมาที่ห้องรับแขก เขาบอกเซี่ยสือด้วยความเคยชินว่าวันนี้ไม่กลับมา

“วันนี้……”

เพิ่งพูดออกมาสองคำ ก็นึกขึ้นมาได้ ต่อไปก็ไม่ต้องบอกกับเธอแล้ว

สนามกอล์ฟ

วันนี้ลู่หนานเฉินรู้สึกกระปี้กระเปร่า ชุดกีฬาสีขาวสวมใส่อยู่บนตัวเขา ทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาและเย็นชาของเขาอ่อนโยนลงมาก

เขายืนตัวตรงบนสนามกอล์ฟ เหมือนกับดาราภาพยนตร์

โบกไม้ ลูกเข้าหลุมไปโดยตรง

เสิ่นเจ๋อเพื่อนของเขาชื่นชมอยู่ด้านข้าง

“พี่ลู่ วันนี้พี่แสดงออกได้ดีเกินไปแล้ว มีเรื่องดีอะไรที่ไม่ได้บอกฉันใช่ไหม?”

เรื่องที่เซี่ยสือจะหย่ากับลู่หนานเฉิน หลังจากเมื่อวาน ทุกคนรอบตัวต่างรู้เรื่องนี้

เสิ่นเจ๋อจะไม่รู้ได้อย่างไรล่ะ?

เขาก้แค่อยากฟังลู่หนานเฉินพูดกับปาก ถึงจะสะดวกที่จะเรียกหร่วนซิงเฉินที่รออยู่ด้านนอกตั้งนานแล้วเข้ามา

ลู่หนานเฉินดื่มน้ำ ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่มีอะไร ก็แค่เตรียมหย่ากับเซี่ยสือแล้ว”

ได้ยินกับหู เสิ่นเจ๋อก็ยังอดประหลาดใจไม่ได้

ในฐานะเพื่อนของลู่หนานเฉิน เขารู้จักเซี่ยสือเป็นอย่างดี ก็แค่ผู้หญิงมารยาร้อยเล่มเกวียน หญิงสำส่อนที่ตามตื๊อพี่ลู่ไม่ยอมปล่อย

ถ้าหากหย่าร้างได้ ทั้งสองคนหย่าไปตั้งนานแล้ว ทำไมถึงยืดเยื้อเป็นเวลากว่าสามปี?

“ยัยหูหนวกรับปาก?” เขาถาม

ลู่หนานเฉินดวงตาเคร่งขรึม “เธอเป็นคนเอ่ยออกมา”

เสิ่นเจ๋อยิ้มเยาะ “ต้องแกล้งทำเป็นปล่อยมือเพื่อที่จะควบคุมได้สบายยิ่งขึ้นแน่ ๆ”

“ผู้หญิงแบบนี้ ฉันเจอมาเยอะแล้ว”

พูดจบ เขาก็หัวเราะคิกคักตอบกลับลู่หนานเฉิน “พี่ลู่ วันนี้ ฉันเตรียมเซอไพรส์ไว้ให้พี่ด้วย”

ตอนที่ลู่หนานเฉินกำลังสงสัย

เสิ่นเจ๋อส่งข้อความให้หร่วนซิงเฉิน

จากนั้น ลู่หนานเฉินก็เห็นไม่ไกลนัก หร่วนซิงเฉินสวมชุดกีฬาสีแดงอ่อน แต่งตัวประณีต โบกมือมาทางตัวเองอย่างมีชีวิตชีวา

ไม่นานนัก หญิงสาวก็มาถึงตรงหน้าของทั้งสองคน

เสิ่นเจ๋อรู้หน้าที่จึงพูดขึ้นว่า “ทั้งสองคนคุยกัน ฉันไม่เป็นก้างขวางคอแล้ว”

หลังจากออกไป

หร่วนซิงเฉินพูดเสนอลู่หนานเฉินให้ออกไปเดินเล่นด้วยกัน

ออกจากสนามกอล์ฟ ไม่ไกลนักก็คือมหาวิทยาลัยที่พวกเขาเคยเรียน

เธอเข้าใจผู้ชายอย่างมาก ไม่ได้พูดถึงเรื่องเซี่ยสือ แต่พูดถึงอดีตของพวกเขา

“หนานเฉิน คุณยังจำถนนเส้นนี้ได้ไหม?”

“เมื่อก่อนตอนที่พวกเราคบกัน มักจะเดินเป็นประจำ”

“ตอนนั้น คุณจับมือของฉัน บอกว่าจะเดินต่อไปตลอดกาล”

พูดถึงตรงนี้ หร่วนซิงเฉินหยุดฝีเท้าลง มือเรียวยามยื่นไปทางลู่หนานเฉิน

“หนานเฉิน คุณยังจะจูงมือของฉันเดินต่อไปอีกได้ไหม?”

ในตอนที่สัมผัสโดนมือของลู่หนานเฉิน เขากลับหลบออกด้วยสัญชาตญาณ

หร่วนซิงเฉินนิ่งอึ้ง

ลู่หนานเฉินสีหน้าเหมือนอย่างเคย “เรื่องที่ผ่านไป ฉันจำไม่ได้แล้ว”

เรียนหนังสือ มีความรัก แต่งงานทำงาน……

สำหรับลู่หนานเฉินแล้ว ก็แค่เรื่องที่ต้องประสบพบเจอในชีวิต ไม่ต่างอะไรกับงานที่ต้องทำให้สำเร็จ

ต่อให้เป็นรักแรกก็เหมือนกัน!

หร่วนซิงเฉินดวงตาแดงก่ำ “คุณยังโทษฉันใช่ไหม?”

“ตอนนั้นฉันไม่มีทางเลือก ฉันไม่อยากจากคุณไปด้วย ฉันรักคุณ รักมากรักมาก……

“คุณรู้ไหมว่าหลายปีมานี้ฉันยืนหยัดผ่านมาคนเดียวได้อย่างไร?”

“พึ่งพาอดีตของพวกเรา ฉันอยากพยายามเปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้น เปลี่ยนไปดีเลิศ จากนั้นกลับมา ตัวเองจะได้คู่ควรกับคุณ”

ฟังคำพูดพวกนี้ ลู่หนานเฉินคิ้วสวยขมวดเข้าหากัน

“ฉันแต่งงานแล้ว”

“ฉันรู้ เธอจะหย่ากับคุณ”

หร่วนซิงเฉินรับคำพูดไว้ จากนั้นพูดอีกว่า “ฉันจะขอบคุณเธอ คืนคุณให้กับฉัน”

น้ำตาไหลออกจากดวงตาของเธอทีละหยด ๆ เธออดไม่ได้ที่จะกอดเอวของลู่หนานเฉินเอาไว้

“คุณรู้ไหม? ฉันเกลียดเซี่ยสือ จริง ๆ นะ เกลียดมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พวกเราก็ไม่ต้องแยกจากกันนานขนาดนั้น”

บางทีคนเรามักจะขี้ลืม

หร่วนซิงเฉินลืมว่าตอนแรกเป็นเธอที่เลิกกับลู่หนานเฉินก่อน เซี่ยสือถึงได้หมั้นหมายกับลู่หนานเฉิน

เซี่ยสือ เซี่ยสือ……

ในหัวลู่หนานเฉินปรากฏท่าทางที่เงียบสงบอ่อนโยนของหญิงสาวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

นึกถึงอดีต หลังจากที่พ่อของเธอเสียชีวิต เธอน้ำตาคลอมองเขา “พี่หนานเฉิน พี่กอดฉันหน่อยได้ไหม?”

แต่ตอนนั้น เซี่ยมู่น้องชายของเซี่ยสือเพิ่งทำลายเงื่อนไขทั้งหมดในการแต่งงานของพวกเขา นำเงินที่เขาให้ตระกูลเซี่ย และทุกอย่างที่ตระกูลเซี่ยควรจะให้เขายึดเป็นของตัวเอง

ดังนั้นลู่หนานเฉินเดินหลีกไปจากตรงหนาของเซี่ยสือโดยตรง ไม่มีคำพูดปลอบใจใด ๆ

ในหัวท่าทางโศกเศร้าของหญิงสาวยังคงอยู่ในใจ เขาดึงตัวออกจากหร่วนซิงเฉินโดยไม่รู้ตัว

หร่วนซิงเฉินถูกดึงออก ยังอยากจะพูดอะไร

ก็เห็นเสิ่นเจ๋อตามมาอย่างรีบร้อน เธออดกลั้นน้ำตาเอาไว้

เสิ่นเจ๋อสังเกตุเห็นความผิดปกติตรงนี้ แต่ก็ยังยื่นเอกสารในมือให้ลู่หนานเฉิน

“พี่ลู่ พี่ดูสิ”

ลู่หนานเฉินรับเอกสารไป เปิดออกดู เป็นสัญญาโอนทรัพย์สิน

เสิ่นเจ๋อพูดต่ออีก “ทนายของเซี่ยสือส่งมาให้ บอกว่านี่เป็นค่าชดเชยในการแต่งงานของพวกพี่สามปีมานี้”

ชดเชย?!

เสิ่นเจ่อคิดว่าเซี่ยสือให้ลู่หนานเฉินชดเชย ดังนั้นถึงได้รีบตามมา

แต่ทว่าตอนที่ลู่หนานเฉินเปิดเอกสารออกดู กลับเป็นเซี่ยสือที่โอนทรัพย์สินให้ตัวเอง

ในดวงตาของเขาไม่อยากจะเชื่อ!

แต่ตอนที่เขาเห็นเงิน 500 ร้อยล้านบาทที่เป็นทรัพย์สินที่โอนให้ รู้สึกแค่ว่าน่าขำ

เซี่ยสือเห็นเขาเป็นใครกัน?

“เงินห้าร้อยล้านบาท ก็อยากให้ฉันปล่อยวางตระกูลเซี่ย? อยากให้ฉันให้อภัยเธอ?” ลู่หนานเฉินพูดเย้ยหยัน ต่อหน้าเสิ่นเจ๋อกับหร่วนซิงเฉิน โดยไม่ไว้หน้าสักนิด

เสิ่นเจ๋อถึงได้เข้าใจ และก็หัวเราะเยาะตาม “ยัยหูหนวกแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องมาโดยตลอด ที่แท้ลับหลังแอบซ่อนทรัพย์สินเอาไว้ห้าร้อยล้านบาท”

“น้องชายกับแม่ที่ร้ายลึกคนนั้นของเธอ รู้ไหม?”

ด้านข้าง หร่วนซิงเฉินเห็นความเย้ยยันที่ลู่หนานเฉินกับเสิ่นเจ๋อมีต่อเซี่ยสืออยู่ในสายตา

เดิมทียังกังวลว่าลู่หนานเฉินจะชอบเซี่ยสือ ในเมื่อทั้งสองคนแต่งงานกันสามปี แต่ตอนนี้ดูแล้ว อย่าว่าแต่แต่งงานสามปี

ต่อให้ทั้งชีวิต ลู่หนานเฉินผู้ชายดีเลิศแบบนี้ ก็ไม่มีทางชอบเซี่ยสือที่จืดชืดเหมือนน้ำ

เซี่ยสือไม่คู่ควรจะเป็นศัตรูของตัวเองด้วยซ้ำ

……

อีกด้านหนึ่ง ภายในโรงแรมที่มืดสลัว

เซี่ยสือลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ รู้สึกปวดหัวอย่างมาก รอบด้านเงียบสงัดเป็นพิเศษ

เธอรู้ว่าอาการป่วยของตัวเองแย่ลงอีกแล้ว