บทที่ 4

ตอนนี้คิดดู เกรงว่าพ่อคงดูออกตั้งนานแล้วว่าลู่หนานเฉินไม่รักตัวเอง

แต่พ่อยังทำเพื่อความสุขของเธอ เซ็นสัญญากับตระกูลลู่ ให้ตัวเองได้แต่งงานกับลู่หนานเฉินตามใจหวัง

แต่ใครก็คิดไม่ถึง ทั้งสองคนยังไม่ได้แต่งงานกัน พ่อก็เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์

ถ้าหากไม่ใช่เพราะพ่อเซี่ยจากไป…….

น้องชายกับแม่ก็ไม่มีทางฝ่าฝืนสัญญาแบบนี้

หลังจากเซี่ยสือนำเอกสารถ่ายโอนทรัพย์สินมอบให้ทนายเจี่ยงแล้ว ระหว่างทางที่กลับไปก็เห็นโปสเตอร์โฆษณาของหร่วนซิงเฉิงทีละใบ ๆ เข้าพอดี

หร่วนซิงเฉินบนโปสเตอร์ โดดเด่นสะดุดตา สดใสและสวยงามขนาดนั้น

เธอรู้ว่าตัวเองถึงเวลาปล่อยมือแล้ว ปล่อยลู่หนานเฉินเป็นอิสระ ปล่อยตัวเองเป็นอิสระ

กลับถึงคฤหาสน์ไต้ชวน หลังจากเซี่ยสือเก็บสัมภาระของตัวเองเสร็จ

แต่งงานสามปีกว่า สิ่งที่เป็นของเธอก็เพียงพอที่จะใส่ในกระเป๋าเดินทางได้

เอกสารการหย่าร้างเธอให้ทนายเจี่ยงเตรียมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อปีที่แล้วแล้ว

บางทีอยู่ต่อหน้าลู่หนานเฉิน เธอขาดความมั่นใจในตัวเองเกินไป ต่ำต้อยเกินไป และคิดมากเกินไปจริง ๆ

ดังนั้น เธอเข้าใจตั้งนานแล้ว ความรู้สึกของทั้งสองคนต้องเดินไปถึงทางตัน เหตุนี้ได้เตรียมตัวจากไปตั้งนานแล้ว……

กลางคืน ลู่หนานเฉินไม่ได้ส่งข้อความมา

เซี่ยสือปลุกความกล้า ส่งข้อความไปหาเขา “คืนนี้ว่างไหม? ฉันมีเรื่องอยากคุญกับคุณ”

ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย

เซี่ยสือดวงตาเศร้าหมอง รู้ว่าตอนนี้แม้แต่ข้อความเขาก็ไม่อยากตอบกลับ

ทำได้เพียงรอเขากลับมาตอนเช้า

อีกด้านหนึ่ง

ห้องทำงานประธานลู่ซื่อกรุ๊ป

ลู่หนานเฉินอ่านข้อความผ่าน ๆ แล้ววางโทรศัพท์ลงที่ด้านข้าง

เสิ่นเจ๋อเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่บนโซฟาด้านข้าง สังเกตุเห็น จึงอดถามไม่ได้ “เซี่ยสือส่งมาเหรอ?”

ลู่หนานเฉินไม่ปฏิเสธ

เสิ่นเจ๋อเย้ยหยันโดยไม่ได้ปิดบังแม้แต่น้อย “ยัยหูหนวกคนนี้คิดว่าตัวเองเป็นคุณนายลู่จริง ๆ เหรอ รู้จักตรวจสอบด้วย”

“พี่ลู่ พี่ไม่ได้คิดจะยื้อเวลากับเธอไปตลอดหรอกนะ? ตระกูลเซี่ยในตอนนี้ไม่สามารถอยู่รอดได้แล้ว เซี่ยมู่น้องชายของเซี่ยสือก็แค่คนโง่ บริหารบริษัทไม่เป็นด้วยซ้ำ ใช้เวลาไม่นาน ตระกูลเซี่ยก็จะล้มละลาย”

“ส่วนแม่ของเซี่ยสือก็แค่หลุมที่ถมไม่เต็ม!!”

ลู่หนานเฉินฟังคำพูดพวกนี้สีหน้านิ่งเฉย

“ฉันรู้”

“งั้นทำไมพี่ยังไม่หย่ากับเธออีก? ซิงเฉินรอพี่มาโดยตลอด” เสิ่นเจ๋อรีบพูดขึ้น

ในใจของเขา หร่วนซิงเฉินที่ไร้เดียงสาและมีความพยายาม ดีกว่าเซี่ยสือที่เจ้าเล่ห์เยอะเลย

พูดถึงเรื่องหย่าร้าง ลู่หนานเฉินเงียบขรึม

เสิ่นเจ๋อมองดู คำบางคำก็โพล่งออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

“ไม่ใช่ว่าพี่มีความรู้สึกต่อเซี่ยสือหรอกนะ?”

มีความรู้สึก?

ลู่หนานเฉินยิ้ม ในรอยยิ้มเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

“เธอคู่ควรเหรอ?”

ลู่หนานเฉินยื่นสัญญารับซื้อไปให้เสิ่นเจ๋อ

หลังจากเสิ่นเจ๋อมองดู รู้สึกแค่ว่าลู่หนานเฉินใจร้ายจริง ๆ!

เขาแค่อยากให้ลู่หนานเฉินหย่ากับเซี่ยสือ คิดไม่ถึงว่าลู่หนานเฉินจะรับซื้อเซี่ยซื่อกรุ๊ปในครั้งเดียว

และในตอนนี้เอง เขากลับรู้สึกสงสารเซี่ยสือเล็กน้อยแล้ว

ในเมื่อเป็นสามีภรรยาสามปี และเซี่ยสือดีต่อลู่หนานเฉินอย่างมาก เป็นที่เห็นชัดแจ้งแก่สายตาของทุกคน

ลู่หนานเฉินจิตใจเหี้ยมเกรียมจริง ๆ และก็ไม่มีทางชอบเซี่ยสือจริง ๆ!

……

เดิมคิดว่าลู่หนานเฉินจะไม่กลับมา

แต่ตอนเที่ยงคืน เขากลับกลับมา

เซี่ยสือยังไม่นอน เดินเข้าไป รับเสื้อคลุมและกระเป๋าเอกสารของเขามาอย่างชำนาญ

การกระทำหลายอย่าง เหมือนกับสามีภรรยาทั่ว ๆ ไปอย่างถึงที่สุด

“ต่อไปอย่าส่งข้อความมาหาฉันตามใจชอบอีก”

เสียงเย็นชาของลู่หนานเฉินกลับทำลายความเงียบในตอนนี้

จากที่เขาดู เซี่ยสือไม่ต้องทำงาน อยู่แต่บ้านทุกวัน จะมีเรื่องอะไรได้?

มือที่แขนเสื้อคลุมของเซี่ยสือสั่นเทา พูดพึมพำ “ตกลง ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว”

ลู่หนานเฉินฟังไม่ออกถึงความผิดปกติในคำพูดของเธอ และเดินเข้าห้องหนังสือไปโดยตรง

หลายปีมานี้ เขากลับมาก็ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ภายในห้องหนังสือ

ทั้ง ๆ ที่ทั้งสองคนอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน แต่เซี่ยสือมักอยู่คนเดียว

บางทีในความรู้ความเข้าใจของลู่หนานเฉิน โลกของคนที่มีความบกพร่อมทางการฟัง ทุกอย่างต่างสงบเงียบ

หรือบางทีเขาไม่ใส่ใจเซี่ยสือด้วยซ้ำ

ดังนั้นหลังจากมาถึงห้องหนังสือ ถึงได้เจรจาธุรกิจเหมือนอย่างเคย ต่อให้เจรจาเรื่องที่จะรับซื้อเซี่ยซื่อกรุ๊ปอย่างไร……

เซี่ยสือยกน้ำซุปอุ่นท้องมาให้เขาตามปกติ ได้ยินคำสั่งของเขาที่สั่งลูกน้องอย่างฮึกเหิม ไม่สามารถบอกความรู้สึกในใจออกมาได้

เธอรู้ว่าน้องชายของตัวเองไร้ประโยชน์ ไม่ช้าก็เร็วเซี่ยซื่อกรุ๊ปต้องมีวันนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าคนที่ลงมือต่อเซี่ยซื่อกรุ๊ปเร็วที่สุด จะเป็นสามีของตัวเอง

“หนานเฉิน”

เสียงหนึ่งขัดจังหวะลู่หนานเฉิน

ลู่หนานเฉินนิ่งอึ้ง ไม่รู้ว่าใจฝ่อ หรือเพาะอย่างอื่น จึงทำการวางสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

แถมยังปิดโน้ตบุ๊คลง

เซี่ยสือแสร้งทำเป็นไม่เห็นการกระทำเหล่านี้ของเขา เดินเข้ามา นำซุปอุ่นท้องวางไว้ตรงหน้าเขา

“หนานเฉิน ดื่มน้ำซุปเสร็จรีบพักผ่อน ร่างกายสำคัญยิ่งกว่าอะไร”

ไม่รู้ว่าทำไม ฟังเสียงอ่อนโยนของเซี่ยสือ หัวใจที่บีบรัดของลู่หนานเฉินผ่อนคลายออกเล็กน้อย

เธอน่าจะไม่ได้ยิน!

ถ้าหากได้ยิน จะต้องเอะอะโวยวายกับตัวเองแล้ว!

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรู้สึกผิด หรือเป็นเพราะอย่างอื่น ลู่หนานเฉินเรียกเซี่ยสือที่กำลังจะเดินออกไป

“เธอบอกว่ามีเรื่องจะพูดกับฉัน มีเรื่องอะไร?”

เซี่ยสือได้ยินแบบนี้ มองดูใบหน้าของเขาที่คุ้นเคย พูดเสียงอ่อนโยน “อยากถามคุณว่า วันนี้ช่วงเช้าว่างไหม? ไปทำเอกสารการหย่าร้างด้วยกันได้ไหม?”

เสียงของเซี่ยสือเรียบเฉยขนาดนั้น สงบเงียบขนาดนั้น

พูดว่าหย่าร้าง เหมือนกับพูดเรื่องปกติที่เป็นเรื่องเล็กมาก ๆ

รูม่านตาลึกของลู่หนานเฉินหดตัวลง ในดวงตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

“เธอว่าอะไรนะ?”

แต่งงานสามี ไม่ว่าเขาทำเรื่องเกินเหตุแค่ไหน เซี่ยสือก็ไม่เคยขอหย่า

อันที่จริงลู่หนานเฉินเข้าใจดี เซี่ยสือรักตัวเองแค่ไหน

ในอดีตตอนที่ทั้งสองตระกูลเป็นเพื่อนบ้านกัน เขาก็รู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ชอบตัวเอง เขารู้มาตลอดว่าเซี่ยสือชอบตัวเองสิบกว่าปี

ดังนั้น เมื่อครู่เธอพูดว่าอะไร?

เดิมทีดวงตาที่ว่างเปล่าของเซี่ยสือมีความชัดเจนอย่างมากในตอนนี้

“คุณลู่ หลายปีมานี้ รบกวนคุณแล้ว”

“พวกเราหย่ากันเถอะ”

มือที่แนบตัวของลู่หนานเฉิน กำแน่นอย่างไม่รู้ตัว

นึกถึงตอนที่อยู่ที่บริษัท เสิ่นเจ๋อยังแนะนำให้เขาหย่า เขายังไม่ได้รับปาก เซี่ยสือกลับเอ่ยขึ้นมาก่อน

เธอมีคุณสมบัติอะไร

“เมื่อครู่เธอได้ยินแล้วสินะ? ตระกูลเซี่ยเดิมทีเป็นกำลังเข้มแข็งที่เสื่อมทรุดจนเป็นม้าตีนปลายแล้ว ฉันรับซื้อกับคนอื่นรับซื้อแตกต่างอะไรกัน?”

“เธอขอหย่า ต้องการอะไร? เพื่อลูกหรือเพื่อเงิน?! หรืออยากให้ฉันอย่าจัดการตระกูลเซี่ย?” ลู่หนานเฉินถามกลับอย่างเย็นชา

“อย่าลืมนะ ฉันไม่รักเธอด้วยซ้ำ คำขู่แบบนี้ของเธอ ใช้ไม่ได้กับฉัน!”

เขารู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าเซี่ยสืออยากใช้การหย่าร้างข่มขู่ตัวเอง เขารู้ว่าเซี่ยสือไม่กล้าหย่า

ตระกูลเซี่ยของพวกเขาไม่กล้าหย่า!

เธอเซี่ยสือยิ่งทำใจหย่าไม่ได้!

ภาพสะท้อนของลู่หนานเฉินในดวงตาของเซี่ยสือเปลี่ยนเป็นแปลกหน้าขึ้นมา เธอรู้สึกจุกในลำคอ ในหูรู้สึกเจ็บปวด จึงถอดเครื่องช่วยฟัง และก็ได้ยินไม่ชัดว่าลู่หนานเฉินกำลังพูดอะไร

เพียงแค่สนใจแต่ตอบคำถามของเขาเมื่อครู่ “ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”

กลัวว่าลู่หนานเฉินจะเห็นความผิดปกติอะไร เซี่ยสือออกจากห้องหนังสือ

ลู่หนานเฉินมองดูแผ่นหลังของเธอ ไม่รู้ว่าทำไม ไม่เคยหงุดหงิดแบบนี้มาก่อน

ที่ผ่านมาเขาไม่เคยควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เพราะคนอื่น จึงล้มโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าโดยตรง

น้ำซุปที่เซี่ยสือต้มเองกับมือหกเต็มพื้น…….

……