บทที่ 1

วันเช็งเม้ง ฝนตกกระหน่ำ

ที่หน้าโรงพยาบาล

เซี่ยสือรูปร่างผอมบาง มือที่ผอมแห้งจับรายงานผลการตรวจครรภ์ของโรงพยาบาลเอาไว้ ด้านบนเขียนสี่คำไว้อย่างชัดเจนมาก

—ไม่ได้ตั้งครรภ์!

“แต่งงานสามปี ไม่ท้องอีกแล้ว?”

“ทำไมเธอถึงได้ไร้ประโยชน์แบบนี้? ถ้าเธอยังไม่ท้องอีก จะถูกตระกูลลู่ไล่ออกจากบ้านแล้ว ถึงเวลา ตระกูลเซี่ยของพวกเราจะทำอย่างไร?”

แม่เซี่ยสวมรองเท้าส้นสูง สวมเสื้อผ้าสีสันสดใส นิ้วมือชี้ไปทางเซี่ยสือ ใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง

เซี่ยสือสายตาว่างเปล่า คำพูดทั้งหมดที่จุกอยู่ในใจ สุดท้ายรวมเป็นประโยคเดียว

“ขอโทษค่ะ”

“แม่ไม่ต้องการคำขอโทษ ต้องการให้เธอมีลูกให้ลู่หนานเฉิน เธอเข้าใจไหม?”

เซี่ยสือรู้สึกขมขื่นในลำคอ ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับเธออย่างไร

แต่งงานสามปี สามีลู่หนานเฉินไม่เคยแตะต้องตัวเองมาก่อน

จะเอาลูกมาจากไหนล่ะ?

แม่เซี่ยเห็นท่าทางอ่อนแอไร้ประโยชน์ของเธอ รู้สึกแค่ว่าไม่เหมือนกับตัวเองสักนิด

สุดท้าย เธอทิ้งประโยคเย็นชาเอาไว้

”ถ้าหากเธอทำไม่ได้จริง ๆ ก็ช่วยหาผู้หญิงที่ด้านนอกให้หนานเฉินเถอะ เขาจะต้องจดจำความดีของเธอไว้แน่นอน”

เซี่ยสือมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของแม่เซี่ยอย่างเหม่อลอย ดวงตาตอนนี้เต็มไปด้วยความงุนงงและเหลือเชื่อ

แม่แท้ ๆ ของเธอ ให้เธอหาผู้หญิงให้สามีของตัวเอง

ลมเย็นทำให้หัวใจเย็นชาทันที

……

นั่งอยู่บนรถระหว่างทางกลับบ้าน

ในหัวของเซี่ยสือดังก้องไปด้วยคำพูดสุดท้ายตอนที่แม่เดินจากไป ข้างหูจู่ ๆ เกิดเสียงดังสะเทือนเลือนลั่นขึ้น

เธอรู้ว่าอาการป่วยของตัวเองแย่ลงอีกแล้ว

ในตอนนี้ โทรศัพท์มีข้อความส่งมา

เป็นคำพูดที่ลู่หนานเฉินส่งมาเหมือนกันทุกวันเป็นเวลาสามปี “คืนนี้ไม่กลับ”

แต่งงานสามปี ลู่หนานเฉินไม่เคยนอนค้างคืนที่บ้าน

และก็ไม่เคยแต่งต้องกับเซี่ยสือ

เซี่ยสือยังจำเมื่อสามปีก่อนได้ คืนแต่งงานใหม่ของทั้งสองคน เขาพูดว่า

“ตระกูลเซี่ยของพวกเธอกล้าหลอกแต่งงาน เธอเตรียมตัวที่จะแก่ตายอย่างโดดเดี่ยวได้เลย”

แก่ตายอย่างโดดเดี่ยว……

สามปีก่อน ตระกูลเซี่ยตระกูลลู่แต่งงานทางธุรกิจ

ได้มีการสัญญาไว้แล้วถึงผลประโยชน์ระหว่างทั้งสองฝ่าย

แต่ว่าวันแต่งงาน ตระกูลเซี่ยกลับเปลี่ยนแปลงกะทันหัน นำทรัพย์สินทั้งหมดรวมถึงเงินนับห้าพันล้านที่ลู่หนานเฉินมอบให้ตอนแต่งงานกับเซี่ยสือถูกโอนไปแล้ว

คิดถึงตรงนี้ เซี่ยสือดวงตาหม่นหมอง ตอบกลับลู่หนานเฉินดังเช่นเดิม “ค่ะ”

ผลรายงานการตรวจครรภ์ในมือถูกกำยับเป็นก้อนโดยไม่รู้ตัว

ตอนที่ถึงบ้าน เซี่ยสือโยนผลการตรวจลงในถังขยะ

วันนี้ของทุกเดือน เธอจะเหนื่อยล้าเป็นพิเศษ

ไม่ได้เตรียมอาหารเย็น พิงอยู่บนโซฟาครู่หนึ่ง กึ่งหลับกึ่งตื่น

ในหูของเธอมักจะได้ยินเสียงอึกทึก

นี่ก็เป็นจุดที่ทำให้ลู่หนานเฉินเกลียดเธอ เธอหูตึง อยู่ในตระกูลร่ำรวยก็เท่ากับว่าเป็นคนพิการ

เธอที่เป็นแบบนี้ ลู่หนานเฉินจะให้เธอมีลูกได้อย่างไร? นาฬิกาแขวนไสตล์ยุโรปบนผนังมีเสียงทุ้มต่ำ

ห้าโมงเช้า

ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง ลู่หนานเฉินจะกลับมา

เซี่ยสือค้นพบในภายหลังว่าตัวเองหลับไปบนโซฟาทั้งคืน

เธอลุกขึ้นมาเตรียมอาหารเช้าให้ลู่หนานเฉิน กลัวจะช้าแม้แต่หนึ่งนาทีหนึ่งวินาที

ลู่หนานเฉินทำอะไรละเอียดรอบคอบทุกอย่าง ยิ่งเข้มงวดกับเวลายิ่งกว่า เซี่ยสือในอดีตเป็นเพราะไปร่วมงานศพขงพ่อ จึงลืมเตรียมอาหารเช้าให้เขาตรงเวลา

หลังจากนั้น เขาไม่ส่งข้อความหาเธออีกเป็นเวลาหนึ่งเดือน และก็ไม่พูดกับเธอสักประโยค

หกโมง ลู่หนานเฉินกลับมาตรงเวลา

ชุดสูทอิตาลีที่เฉียบคมได้มาตรฐาน รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาและก็ไม่เสียความเป็นชาย

เพียงแต่ในดวงตาของเซี่ยสือกลับสะท้อนเงาที่เย็นชาและห่างไกลของเขา

เขาไม่ได้เหลือบมองเซี่ยสือสักนิด ดึงเก้าอี้ออกโดยตรงแล้วนั่งลง “ต่อไปไม่ต้งเตรียมอาหารเช้าให้ฉันแล้ว”

เซี่ยสือนิ่งอึ้ง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสัญชาตญาณหรือเป็นเพราะอะไร คำที่พูดออกมา เป็นความต่ำต้อยที่ตัวเองไม่ได้สังเกตุเห็นด้วยซ้ำ

“ฉันทำไม่ดีตรงไหนเหรอ?”

ลู่หนานเฉินเงยหน้า มองเซี่ยสือที่ใบหน้านิ่งเฉยราวกับน้ำนิ่งมาสามปีแล้ว เขาเอ่ยปากขึ้น

“ฉันต้องการภรรยา ไม่ใช่แม่บ้าน”

สามปีแล้ว เซี่ยสือมักสวมชุดสีเทาอ่อน แม้แต่ตอบกลับข้อความ ก็เป็นคำว่าตกลงเหมือนกัน

พูดตามตรง ถ้าหากไม่ใช่เพราะการแต่งงานทางธุรกิจ ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะการหลอกลวงของตระกูลเซี่ย

เขาลู่หนานเฉินไม่มีทางแต่งงานกับผู้หญิงแบบนี้!

เธอเซี่ยสือไม่คู่ควรกับตัวเองด้วยซ้ำ!

‘ฉันต้องการภรรยา ไม่ใช่แม่บ้าน!’

เสียงดังก้องในหูของเซี่ยสือดังยิ่งขึ้น

เธอสะอึกสะอื้นะ และพูดคำนั้นที่ลู่หนานเฉินไม่อยากฟังมากที่สุด

“ตกลง”

จู่ ๆ ลู่หนานเฉินรู้สึกอารมณ์ไม่ดีเป็นพิเศษ แม้แต่อาหารเช้าบนโต๊ะที่เขาชอบมากที่สุดก็เปลี่ยนเป็นจืดชืดไร้รสชาติขึ้นมา

เขาลุกขึ้นยืน ดึงเก้าอี้ออกอย่างหงุดหงิด แล้วจะเดินออกไป

เซี่ยสือกลับม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหน จับมือของเขาเอาไว้

“หนานเฉิน คุณมีคนที่ชอบไหม?”

คำพูดประโยคหนึ่งที่พูดขึ้นกะทันหัน ทำให้ลู่หนานเฉินสีหน้าเปลี่ยนไป “เธอหมายความว่าอย่างไร?”

เซี่ยสือเงยหน้ามองไปทางคนที่อยู่ตรงหน้า

ลู่หนานเฉินไม่ใช่แค่สามีที่แต่งงานกับเธอสามปี แถมยังเป็นผู้ชายที่เธอตามจีบมาสิบสองปี

แต่ตอนนี้

เซี่ยสืออดกลั้นความเจ็บปวดในลำคอ นึกถึงคำพูดที่คุณแม่พูด แล้วค่อย ๆ เอ่ยปาก

“หนานเฉิน ถ้าหากคุณมีคนที่ชอบ ก็คบกับเธอได้……”

คำพูดของเธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกลู่หนานเฉินพูดขัด

“ประสาท”

…….

สุดท้ายชีวิตก็คือการปล่อยวาง

หลังจากลู่หนานเฉินออกไป เซี่ยสือนั่งอยู่ตรงระเบียง เหม่อมองไปที่ฝนอันหนาวเน็บที่ด้านนอก

ไม่ยอมรับไม่ได้ แม้ว่าจะรักใคร่ชื่นชมลู่หนานเฉินมาสิบสองปีแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจเขา

เสียงฝนบางครั้งก็ชัดเจนและบางครั้งก็พร่ามัว

หนึ่งเดือนก่อน หมอเคยพูดไว้ว่า

“คุณเซี่ย เส้นประสาทการได้ยินของศูนย์กลางการได้ยินของคุณเกิดการเปลี่ยนแปลง ดังนั้นทำให้การได้ยินของคุณในตอนนี้ลดลง”

“ไม่มีวิธีรักษาเหรอคะ?”

หมอส่ายหน้า “การสูญเสียการได้ยินทางระบบประสาทเป็นเวลานาน ไม่มีผลการรักษาด้วยยาที่ชัดเจน ผมแนะนำให้คุณสวมเครื่องช่วยฟังต่อไปเพื่อฟื้นฟูสมรรถภาพการได้ยิน”

เซี่ยสือเข้าใจความหมายของหมอ ก็คือไม่มีวิธีรักษา

เธอถอดเครื่องชั่วยฟังออก

ในโลกของเซี่ยสือ ทุกอย่างเปลี่ยนไปเงียบสงบลง

เธอไม่คุ้นชินโลกที่เงียบสงบแบบนี้ เมื่อมาถึงห้องรับแขก เธอเปิดโทรทัศน์

เปิดเสียงให้ดังที่สุด เพียงพอที่จะได้ยินเสียงเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความบังเอิญหรือไม่ บนโทรทัศน์กำลังฉายบทสัมภาษณ์ของราชินีเพลงหวานหร่วนซิงเฉินที่เดินทางกลับประเทศแล้ว

มือที่ถือรีโมทของเซี่ยสือ

ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่น แต่เป็นเพราะหร่วนซิงเฉิงเคยเป็นรักแรกของลู่หนานเฉิน

ไม่เจอกันหลายปี หร่วนซิงเฉินยังคงสวยเหมือนเดิม

เธอเผชิญหน้ากับกล้อง ตอนนี้ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย ไม่ใช่ซินเดอเรลล่าที่เขินอายและน้อยเนื้อต่ำใจ ที่มาขอความช่วยเหลือจากตระกูลเซี่ยในตอนนั้นแล้ว

หร่วนซิงเฉินในตอนนี้เผชิญหน้ากับผู้สื่อข่าวที่ถามว่าเหตุใดถึงกลับมาที่ประเทศ เธอพูดอย่างมั่นใจและใจกล้า

“ครั้งนี้ที่ฉันกลับมา ก็เพื่อตามจีบรักแรกของฉัน”

รีโมทในมือร่วงตกลงบนพื้น

หัวใจของเซี่ยสือร่วงตกลง

ฝนที่ด้านนอกเหมือนกับตกแรงขึ้น

ไม่ยอมรับไม่ได้ว่า เซี่ยสือกลัวแล้ว กลัวว่าหร่วนซิงเฉินจะแย่งลู่หนานเฉินไป

ตอนนั้นเธอเป็นมุกในฝ่ามือของตระกูลเซี่ย แต่กลับแย่ยิ่งกว่าหร่วนซิงเฉินที่ไม่มีเบื้องหลังใด ๆ

ตอนนี้ หร่วนซิงเฉินกลายเป็นราชินีเพลงหวาน มั่นใจตัวเองและร่าเริง แน่นอนว่าเธอเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ

เซี่ยสือรีบปิดโทรทัศน์อย่างร้อนรน แลหลังจากนั้นก็ไปเก็บกวาดอาหารเช้าที่ไม่โดนแตะต้องแม้แต่นิด

ตอนที่ไปถึงห้องครัว เธอถึงได้พบว่าลู่หนานเฉินลืมโทรศัพท์เอาไว้

เธอหยิบโทรศัพท์มา แล้วเปิดออกอย่างไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นเห็นข้อความที่ไม่ได้อ่านบนหน้าจอพอดี